Δελφική Ιδέα

 

Γράφει ο Δημήτρης Νανούρης

Εβελίνα το βαφτιστικό της, Πάλμερ στο επώνυμο, πρωτοβλέπει το φως στις 9 Ιανουαρίου 1874 στο Γκράμερσι Παρκ του Μανχάταν, κατά Νέα Υόρκη μεριά. Εκλεκτικιστές διανοούμενοι, ο πατέρας Κόρτλαντ και η μητέρα της Κάθριν Μπένετ, πρεσβεύουν τη φιλελεύθερη σκέψη, την αντισυμβατική εκπαίδευση και την άνευ ορίων και όρων εξερεύνηση της μουσικής, του θεάτρου και της λογοτεχνίας.

Εξ απαλών ονύχων έχει την τύχη να παρακολουθεί τις ατέρμονες συζητήσεις της «Λέσχης του 19ου αιώνα» στις οποίες συμμετέχουν στοχαστές υψηλού διαμετρήματος, κολλητοί της μάμι και του ντάντι. Γοητεύεται από το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας και εντρυφά στους προσωκρατικούς φιλοσόφους. Σπουδάζει λογοτεχνία, θέατρο και μουσική σε πρωτοποριακά ιδρύματα και προτού πάρει πτυχίο ακολουθεί τον αδελφό της στην Ευρώπη.

Υψιπετείς εμπειρίες αποκομίζει στη Ρώμη απ’ όπου ταξιδεύει στο Παρίσι. Στην Πόλη του Φωτός έρχεται σε επαφή με κορυφαίες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών. Συνδέεται στενά με την ποιήτρια και πεζογράφο Νάταλι Μπάρνεϊ, στον κήπο της οποίας λαμβάνουν χώρα αξιοσημείωτοι θεατρικοί αυτοσχεδιασμοί με πρωταγωνίστρια την αεικίνητη Εύα Πάλμερ. Αρνείται προτάσεις της Κολέτ και της Πάτρικ Κάμπελ να ενταχθεί σε πειραματικούς θιάσους. Γνωρίζεται με τον αδελφό της φιλενάδας της Ισιδώρας Ντάνκαν, Ρεϊμόνδο, φρεσκοπαντρεμένο με την Πηνελόπη, αδελφή του Αγγελου Σικελιανού. Φιλοξενεί το ζεύγος των νεαρών Ντάνκαν και το ολίγων μηνών βρέφος τους στο οικογενειακό σπίτι των Πάλμερ στο Νεϊγί.

Αυθεντικά αρχαία ελληνικά ενδύματα υφαίνει η Πάλμερ στον αργαλειό που συναρμολόγησε ο αρχιτέκτονας Ρεϊμόνδος και εγκαταλείπει οριστικά έκτοτε τη συμβατική δυτική μόδα. Ντύνεται πια με χλαμύδες, χιτώνες και χειροποίητα σανδάλια δικής της κατασκευής. Η Πηνελόπη απαγγέλλει διαρκώς ποιήματα του αδελφού της, εμμονή που κεντρίζει το ενδιαφέρον της Εύας να τον γνωρίσει. Η συνάντησή τους το 1906 στην Αθήνα αποβαίνει μοιραία και για τους δυο. Ζουν θυελλώδη έρωτα και παντρεύονται την επόμενη χρονιά στην Αμερική. Η Εύα αφοσιώνεται στο όραμα του Σικελιανού για την αναβίωση της Δελφικής Ιδέας και του στέκεται πολύτιμη αρωγός και οικονομική παραστάτρια. Οι Ικέτιδες (1929) δεν σημειώνουν την επιτυχία του Προμηθέα Δεσμώτη (1927). Ο Σικελιανός ρίχνει άδικα την ευθύνη στην Πάλμερ, η οποία υπογράφει τη σκηνοθεσία, τα κοστούμια και τη διδασκαλία των χορικών. Χωρίζουν. Από την Αμερική εκείνη υποστηρίζει τις υποψηφιότητές του για Νόμπελ και χρηματοδοτεί τις μετέπειτα δελφικές γιορτές. Πεθαίνει σαν σήμερα το 1952 από εγκεφαλική αιμορραγία ενώ παρακολουθεί αρχαίο δράμα στο θέατρο των Δελφών και θάβεται δίπλα στον αξεπέραστο έρωτα της ζωής της.

από efsyn