Η αρχαία πολιτική και το νομοσχέδιο

 Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Ψηφίζουμε λοιπόν αντιπροσώπους να σκέφτονται για μας και κοιμόμαστε ήσυχοι, χωρίς ενοχές ότι εκχωρούμε δικαιώματα σε επαγγελματίες καιροσκόπους.

Οι αρχαίοι δημοκρατικοί αλλά και οι αντιδραστικοί πρέσβευαν ότι η πολιτική είναι μία από τις ανώτερες τέχνες, αν όχι η ανώτερη, από την άσκηση της οποίας εξαρτάται η προκοπή της πόλης, του τόπου, του κράτους. Οι πρώτοι διέφεραν από τους δεύτερους ως προς το ποιος και πώς θα ασκεί την πολιτική. Οι δημοκρατικοί λοιπόν έλεγαν ότι πρέπει να ασκείται από όλους ανεξαιρέτως τους ελεύθερους πολίτες ενώ οι αντιδραστικοί στοχαστές φρονούσαν ότι η πολιτική είναι προνόμιο και κτήμα μιας ορισμένης μερίδας πολιτών, καλή ώρα οι ακροδεξιοφιλελεύθεροι κυβερνώντες.

Ενας από τους πρώτους θιασώτες της δημοκρατίας, ο Αβδηρίτης Δημόκριτος συμβούλευε, λέει ο Πλούταρχος, να διδασκόμαστε την πολιτική γιατί είναι ανώτερη από τις άλλες τέχνες και να επιδιώκουμε τους κόπους από τους οποίους γεννιούνται τα μεγάλα και τα λαμπρά στους ανθρώπους. Ηθελε επιπροσθέτως όλοι οι άνθρωποι αλλά κυρίως οι πολιτικοί να ξυπνούν με νέες ιδέες κάθε πρωί, με νέες πρωτοβουλίες για την πληρέστερη εξυπηρέτηση των πολιτών. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια βέβαια για τη σημερινή εποχή της αδράνειας, της απάθειας, της αδιαφορίας.

Ενας άλλος σπουδαίος στοχαστής της δημοκρατίας και καινοτόμος πολεοδόμος, ο εκ Μιλήτου Ιππόδαμος, στη χαμένη Πολιτεία του, λέει ο Αριστοτέλης (Πολιτικά, 1267b 21), θέσπιζε νόμο να απονέμονται τιμές σε όσους εφευρίσκουν κάτι χρήσιμο για το κράτος. Αλλοι καιροί, άλλα ήθη ίσως. Θα έπρεπε εντούτοις να προβλέπει και νόμο που να αφαιρεί την εξουσία από όσους την εκμεταλλεύονταν για ίδιον όφελος ή για τους φίλους τους και κολλητούς μόνο, καλή ώρα, ξανά.

Εκεί που έχουν καταντήσει οι Πολιτείες δεν υπάρχει τρόπος να επανακάμψουν οι θεωρίες των παλιών -θα ήταν ανεδαφικό, ουτοπικό και ανεφάρμοστο λένε οι ρεαλιστές [αυτοί που κατασκευάζουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους] και όχι όσοι κατανοούν το βάθος και την αλήθεια της πραγματικότητας [τις ανισότητες και τις δυσκολίες των πολλών].

Πώς να ξυπνάει κανείς κάθε πρωί και να σκέφτεται τι καλό μπορεί να πράξει για το καλό της πολιτείας του; Ούτε θεσμικό δικαίωμα έχει, ούτε βέβαια την πολυτέλεια του χρόνου για να ασχοληθεί με τα κοινά -πάει το μεροκάματο. Ψηφίζουμε λοιπόν αντιπροσώπους να σκέφτονται για μας και κοιμόμαστε ήσυχοι, χωρίς ενοχές ότι εκχωρούμε δικαιώματα σε επαγγελματίες καιροσκόπους. Εχουν σηκώσει τα χέρια [πολύ] ψηλά και οι σύγχρονοι στοχαστές -Δεν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση· επινεύουν, άλλοι ασμένως, άλλοι μινυρίζοντας, στις προσταγές των αντιπροσώπων, οι οποίοι με τη σειρά τους υπηρετούν αλλότρια, «ανώτερα» συμφέροντα.

Ο λόγος για το αντεργατικό νομοσχέδιο, που αντί να βελτιώνει επιδεινώνει σχεδόν θανάσιμα το εργασιακό πλαίσιο -στην ουσία το σμπαραλιάζει. Με τις θεωρίες λοιπόν των παλιών εάν επρόκειτο να ψηφιστεί ένα τέτοιο νομοσχέδιο όλοι οι πολίτες θα ήσαν στους δρόμους, δεν θα περίμεναν κόμματα και συνδικαλιστές για να ξεσηκωθούν και να το ανατρέψουν. Είπαμε: άλλοι καιροί και λοιπά. Σήμερα εξάλλου η κάθε εξουσία διαθέτει και το υπερόπλο των χειραγωγούμενων δημοσιογράφων -τα βλέπουν όλα ρόδινα οι καψεροί· περνάνε καλά οι μπαγάσηδες. Κάνει απεργία κανείς γιατί απεχθάνεται τους απεργοσπάστες αλλά και πιστεύει (;) σε αυτήν.

από efsyn