«Να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε…» – Η Ευτυχία που μπήκε στα σπίτια και τις καρδιές μας

Με τους στίχους της άγγιξε τα τσίσβαθα της ψυχής μας, «μίλησε» κατευθείαν στην καρδιά μας, μας έκανε να συγκινηθούμε, να χαμογελάσουμε, να ξεδώσουμε, ν’ αναλογιστούμε. Τα τραγούδια της έγιναν πολύτιμο απόκτημα των ανθρώπων, σύντροφοι στις χαρές και στις λύπες τους, συνοδοιπόροι στους καημούς και τα όνειρά τους. Το όνομά της συγκαταλέγεται στα κορυφαία των σπουδαίων δημιουργών που εμπλούτισαν με το έργο τους και κι έκαναν πιο στέρεο τον λαϊκό μας πολιτισμό.

Η στιχουργός – λαϊκή ποιήτρια Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου άφησε για πάντα το αποτύπωμά της στο σώμα του ελληνικού τραγουδιού και κατέχει μια θέση ανάμεσα στους αθάνατους στυλοβάτες του λαϊκού μας πολιτισμού.

Γεννήθηκε στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας το 1893 ή 1896 και έφυγε από τη ζωή στις 7 του Γενάρη 1972.

Μικρή δεν της έλειψε τίποτα. Ήταν ένα κορίτσι που ξεχώριζε για τον ατίθασο χαρακτήρα του, αλλά και για την αγάπη του στην ποίηση και το διάβασμα. Σπούδασε δασκάλα.

Με τη μικρασιατική καταστροφή έφτασε στον Πειραιά, κυνηγημένη και πάμφτωχη. Απ’ τη Σμύρνη με μια καραβιά ξεριζωμένους θα βρεθεί στο μεγάλο λιμάνι κι από κει ξεκινάει, όπως και για χιλιάδες άλλους «τουρκομερίτες» (όπως απαξιωτικά αποκαλούν πολλοί ντόπιοι τους πρόσφυγες), ο αγώνας για την επιβίωση. Παραδίδει μαθήματα σε παιδιά και ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο. Όμως, η ζωή είναι απρόβλεπτη…