''ΧΟΝΤΡΟΥ'' ΕΓΚΩΜΙΟΝ

Γράφει ο Νίκος Ι. Καραβέλος, Δικηγόρος - Συγγραφέας 

Ο ισχυρισμός ότι οι εκλογές δεν συνιστούν μόνο τη μέγιστη δημοκρατική κατάκτηση του ανθρώπου, αλλά ταυτόχρονα και το μέγιστο είδος πολιτικής υποκρισίας, μπορεί στο μέλλον να συγκροτεί κατά τρόπο υποκειμενικό και αντικειμενικό την υπόσταση ποινικού αδικήματος.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Κυρίως, όμως, αποτελεί επικίνδυνο «αφορισμό» που δεν προσιδιάζει σε «δημοκρατικούς πολίτες» και εμπεριέχει τον κίνδυνο ο ισχυριζόμενος τούτο να περιθωριοποιηθεί ως «αντιδημοκράτης» εν μέσω «δημοκρατών». 

Ο «αφορισμός» αυτός γίνεται περισσότερο επικίνδυνος, όταν δεν συνοδεύεται, για τα μάτια έστω του κόσμου, από κάποιες δημιουργικές προτάσεις.

Έρχονται στον νου τα λόγια κάποιου, ο οποίος, όταν ερχόταν σε δύσκολη θέση, επειδή η αριστερή κυβέρνηση που υποστήριζε είχε νομιμοποιήσει με το τρίτο μνημόνιο τα προηγούμενα δύο μνημόνια της δεξιάς συναδέλφου της, συνήθιζε να ρίχνει στο τραπέζι του καφενέ το «καλό χαρτί» του : «Καλά όλα αυτά, προτάσεις δεν ακούω, πώς να βγούμε από την κρίση;». 

Λες κι ο συνομιλητής του εν λόγω ολιγόμυαλου είχε εκλεγεί για να κυβερνήσει τη χώρα κι εφόσον δεν είχε έτοιμες προτάσεις, δεν είχε το δικαίωμα ούτε καν να κρίνει τις πράξεις των πολιτικών τους οποίους μεμφόταν. 

Εμείς πιστεύουμε ότι πράγματι οι εκλογές είναι κάτι σπουδαίο για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος είναι τούτος : καθιστά τους βλάκες σοφούς, ικανούς τους ανίκανους, αγαθούς τους κακούς, σπουδαίους τους τιποτένιους και ευέλικτους τους «χοντρούς».

Κι όταν λέμε «χοντρούς» δεν εννοούμε κατ’ ανάγκην τους παχύσαρκους, αλλά τους χοντρόπετσους, κοινώς τα παχύδερμα!

Πρέπει να παραδεχτούμε πως οι εκλογές, μέσα από μια μαγική κι ωραιότατη διαδικασία, φέρουν στο προσκήνιο προσωρινά, πέραν των ικανών που πάντα υπάρχουν, και άτομα, τα οποία, μετά το πέρας των εκλογών, με τον ίδιο μαγικό κι ωραίο τρόπο, εξαφανίζονται μέσα στις πέτρες και τα χώματα απ’ όπου βγήκαν. 

Είναι οι αιώνιοι «χοντροί» της πολιτικής, που σήμερα εγκωμιάζουμε. 

Κάποτε ο Ρωμαίος κήνσωρ, Κάτων ο Πρεσβύτερος (Τιμητής, 234 π.Χ – 149 π.Χ) , όταν ένας υπέρβαρος συγκλητικός του ζήτησε να γίνουν φίλοι, του απάντησε απλά : «Δεν μπορώ να γίνω φίλος με κάποιον του οποίου ο λαιμός και τα αχαμνά ενώνονται με τη γαστέρα!» (Πλούταρχος, Παράλληλοι Βίοι, Αριστείδης – Κάτων).

Τι λέτε να εννοούσε;

Πηγή