ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Οἱ Δον Κιχῶτες πᾶνε ὀμπρός και βλέπουνε ὡς τήν ἄκρη
τοῦ κονταριοῦ πού ἐκρέμασαν σημαία τους τήν Ἰδέα.
Κοντόφθαλμοι ὁραματιστές, ἕνα δέν ἔχουν δάκρυ
γιά νά δεχτοῦν ἀνθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.

Σκοντάφτουνε στη Λογική καί στά ραβδιά τῶν ἄλλων
ἀστεῖα δαρμένοι σέρνονται καταμεσὶς τοῦ δρόμου,
ὁ Σάντσος λέει «δέ σ᾿ τό ῾λεγα;» μά ἐκεῖνοι τῶν μεγάλων
σχεδίων, ἀντάξιοι μένουνε καί: «Σάντσο, τ᾿ ἄλογό μου!»

Ἔτσι ἂν το θέλει ὁ Θερβάντες, ἐγώ τους εἶδα, μέσα
στήν μίαν ἀνάλγητη Ζωή, τοῦ Ὀνείρου τούς ἱππότες
ἄναντρα νά πεζέψουνε καί, μέ πικρήν ἀνέσα,
μέ μάτια ὀγρά, τίς χίμαιρες ν᾿ ἀπαρνηθοῦν τίς πρῶτες.

Τούς εἶδα πίσω νά ῾ρθουνε -- παράφρονες, ὡραῖοι
ρηγάδες πού ἐπολέμησαν γι᾿ ἀνύπαρχτο βασίλειο --
καί σάν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά, πώς ρέει,
τήν ἀνοιχτή νά δείξουνε μάταιη πληγῆ στόν ἥλιο!