Ο παραλίγο «τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού»

Γράφει η Μαρία Μαθιουδάκη*

Ο παραλίγο «τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» έφερε στην επιφάνεια άλλους, όχι «παραλίγο» και όχι τόσο «τυχαίους» θανάτους που έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια. Μόνο που η μυρωδιά των πτωμάτων έχει αρχίσει να δυσκολεύει τις ανάσες μας μέρα με τη μέρα.

Τον θάνατο της δικαιοσύνης. Δολοφόνοι και βιαστές παιδιών βρίσκονται έξω από τη φυλακή και όσοι έχουν εκτίσει την ποινή τους μέσα. Και ό,τι και να λέμε, μοναδικό κριτήριο να φαίνεται ότι αποτελεί το ποιον ξέρεις και τίνος φίλος είσαι. Μια δικαιοσύνη που μοιάζει με κάτι γιαγιάδες στα χωριά που ρωτούν: «τίνος είσαι εσύ;» για να αποφασίσουν αν θα σου χαμογελάσουν και θα σε καλέσουν σπίτι τους να σε φιλέψουν κάτι ή αν θα στραβομουτσουνιάσουν και θα περιμένουν να γυρίσεις στο επόμενο στενό για να σου σύρουν τα εξ αμάξης.
Τον θάνατο της δημοσιογραφίας. Αν δεν είσαι «γνωστός σκηνοθέτης» ή «γνωστός δικηγόρος» ή «γνωστός ηθοποιός», θα κρεμαστείς στα μανταλάκια με το καλημέρα σας. Αν είσαι, θα ψάχνουν να βρουν τρόπους να σε ξελασπώσουν. Αυτοί με τις «λίστες». Οι υπόλοιποι που θέλουν να κάνουν τη δουλειά που αγαπούν, θα μιλούν στο περιορισμένο κοινό που τους επιτρέπεται ή, στη χειρότερη, θα τους φάει η μαρμάγκα.
Τον θάνατο της αυταπάτης. Ολοι μας ζήσαμε μέσα σ’ αυτήν λιγότερο ή περισσότερο. Οσο κι αν το λέμε για να το πιστέψουμε κι εμείς οι ίδιοι, ούτε οι συνεχιστές των αρχαίων ημών προγόνων μας είμαστε, του Σωκράτη και του Πλάτωνα, ούτε καν σύγχρονο δυτικό κράτος. Απλά μια δυτική βιτρίνα φτιάξαμε με κίονες και αγάλματα αλλά ο πολιτισμός μας στέρεψε στα μάρμαρα.
Τον θάνατο του πολιτισμένου κράτους που τόσο πολύ διαφημίζουμε προς τα έξω. Αυτό είναι ως συνέχεια του προηγούμενου. Περιμένουμε να στηρίξει τον πολιτισμό ένα κράτος που στην ουσία απεχθάνεται τον ίδιο τον άνθρωπο. Αλλιώς δεν θα ρίσκαρε να χαθεί ένα νέο παιδί από απεργία πείνας. Πολιτισμός χωρίς σεβασμό στον συνάνθρωπο δεν υπάρχει. Οσα τσιμέντα κι αν ρίξουν στην Ακρόπολη για αποπροσανατολισμό.
Τον θάνατο της εμπιστοσύνης προς την Ελληνική Αστυνομία. Αυτή, θα μου πεις, έχει πάει περίπατο χρόνια τώρα, πριν κι από την εποχή του Γρηγορόπουλου. Το τελευταίο πλάνο όμως, που ρίχνουν χημικά σε διαδηλωτή με κινητικά προβλήματα, δεν μεταβολίζεται με τίποτα.
Τον θάνατο της κανονικότητας. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά από όλα αυτά. Ούτε οι άνθρωποι, ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε η καθημερινότητά μας.

ΥΓ.: Για να ελαφρύνω το κλίμα καλοκαιριάτικα, πέρα από τόσους θανάτους, υπάρχει και μια σπουδαία Γέννηση. Της ανάγκης μας να βρούμε και να μοιραστούμε την αλήθεια. Κανείς πια δεν δικαιούται να πει πως δεν είχε ιδέα.

*πολιτική επιστήμονας, τραγουδοποιός maremmath@gmail.com

από efsyn