Δύο χρόνια Covid - Η συνωμοσία της σιωπής, η γοητεία της προπαγάνδας και... ένα έγκλημα που δεν θα αποκαλυφθεί ποτέ;

Ποιος αλήθεια μπορούσε να φανταστεί το 2019 σε ποια κατάσταση θα βρισκόμασταν δύο χρόνια μετά; - Ποιοι το προκάλεσαν αυτό;

Ποιος αλήθεια θα μπορούσε να φανταστεί δύο χρόνια πριν, πως στον νούμερο 1 παίκτη της παγκόσμιας κατάταξης του τένις, τον Novak Djokovic θα απαγορευόταν να αγωνίζεται στην Αυστραλία και τη Γαλλία επειδή αρνήθηκε να επιτρέψει σε μία κυβέρνηση ποια ουσία θα εγχυθεί στο σώμα του;

Πόσοι αλήθεια θα είχαν προβλέψει την κατασκευή στρατοπέδων εγκλεισμού για να στεγάσουν πολίτες που αρνούνται ομοίως να συμμορφωθούν;

Πόσοι θα είχαν προβλέψει ότι οι ηγέτες των «δημοκρατικών» χωρών θα απαιτούσαν τη λογοκρισία των αντίθετων απόψεων;

Πόσοι θα είχαν προβλέψει ότι οι εταιρείες τεχνολογίας και μέσων ενημέρωσης θα διέγραφαν φωνές που αντιτίθενται στο κυρίαρχο αφήγημα;

Όλα αυτά τα ερωτήματα θέτει ο αρθρογράφος J.B. Shurk του ιστότοπου noqreport.com, με την επισήμανση πως όσο μεγάλη και να είναι η απειλή του Covid φαντάζει μικρή μπροστά στον κίνδυνο, που αντιμετωπίζουν οι ελευθερίες, τα δικαιώματα και η κοινωνική ειρήνη που απειλούνται ευθέως.

Αυταρχικές εξουσίες

Για κάποιον , που δεν έχει τεθεί ποτέ στο παρελθόν, αντιμέτωπος με μία αυταρχική εξουσία είναι κάτι πρωτόγνωρο και εδώ έρχεται ένα αμείλικτο ερώτημα, γιατί τόσοι λίγοι άνθρωποι με την επίκληση της ύστατης μάχης κατά του Covid, εξαπέλυσαν τη μεγαλύτερη και πιο οργανωμένη επίθεση στις ανθρώπινες ελευθερίες τα τελευταία 100 χρόνια.

Η αλήθεια είναι πως ποτέ η Δύση στο παρελθόν δεν γνώρισε τέτοιας έκτασης λογοκρισίας, είναι σίγουρο πως οι κυβερνήσεις συνεργάστηκαν με μεγάλες εταιρείες για να εκφοβίσουν, να τιμωρήσουν και να χλευάσουν τους διαφωνούντες, στην εποχή αυτού του πρωτόγνωρου υγειονομικού ολοκληρωτισμού.

Αλήθεια είναι επίσης, πως ένα μεγάλο τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού συναίνεσε στην αφαίρεση των ατομικών του δικαιωμάτων.

Αυτό που μερικές φορές παραβλέπεται, ωστόσο, είναι ότι κανένα σύστημα που δημιουργήθηκε από ανθρώπους δεν είναι ικανό να προστατεύσει την ελευθερία χωρίς τη συνεχή μάχη ατόμων, η ελευθερία των οποίων βρίσκεται σε κίνδυνο.

Κάθε ανθρώπινη ζωή έχει σημασία

Το πρόβλημα είναι ότι το κυρίαρχο αφήγημα διδάσκει το αντίθετο μάθημα – ότι η ζωή είναι απλώς ένα παιχνίδι αριθμών.

Σκεφτείτε έναν δήμαρχο μικρής πόλης στην αγροτική Αμερική.

Μακριά από την αμερικανική πρωτεύουσα αυτός ο αξιωματούχος εξακολουθεί να αναγκάζεται να λαμβάνει αποφάσεις που στατιστικά θα οδηγήσουν στο θάνατο κάποιου.

Από την επιλογή των τοπικών δαπανών μέχρι την προσθήκη ενός φαναριού επηρεάζει τις ζωές κάποιων,

Οι κυβερνητικοί παράγοντες μαθαίνουν γρήγορα ότι μικρές αποφάσεις έχουν ακούσιες συνέπειες ζωής ή θανάτου.

Από τη στιγμή που η ανθρώπινη ζωή δεν θεωρείται τίποτα περισσότερο από ένας αριθμός, οι περισσότεροι πολιτικοί παράγοντες βρίσκουν ευκολότερο να θάψουν τις συνειδήσεις τους κάτω από τις στατιστικές.

Η «κλειδαριά»

Τι είδους τέρας θα παγίδευε τους ανθρώπους στα σπίτια τους (σ.σ.lockdowns), θα έκλεινε τις εκκλησίες τους και θα τους στερούσε κάθε μέσο βιοπορισμού;

Λοιπόν, για ορισμένα από αυτά τα τέρατα, τα σύνολα κρουσμάτων και τα ποσοστά μετάδοσης υπερέβαιναν τον λόγο, τον ορθολογισμό ή τον περιορισμό που απαιτούνται για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη διάρκεια μιας πιθανής έκτακτης ανάγκης.

Η αντιμετώπιση των ανθρώπων ως αριθμών δικαιολογούσε την καταπάτηση του Συντάγματος και της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων.

Το αποτέλεσμα αυτής της μυωπίας ήταν καταστροφικό.

Συνωμοσία σιωπής

Φανταστείτε έναν κατά συρροή δολοφόνο να εξαπολύει επιθέσεις σε μία κοινότητα.

Τόσο ο δήμαρχος όσο και ο αρχηγός της αστυνομίας είναι αποφασισμένοι να προστατεύσουν την περιοχή τους.

Οι αστυνομικοί συλλαμβάνουν έναν ύποπτο που φαίνεται ένοχος. Το δικαστήριο τον καταδικάζει και οι δολοφονίες σταματούν.

Στη συνέχεια, χρόνια αργότερα, ανακαλύπτεται από έναν ανακριτή ότι ένα αποδεικτικό στοιχείο «φυτεύτηκε» παράνομα στον ύποπτο και ότι ο άνδρας στη φυλακή μπορεί να μην είναι ένοχος.

Τι συμβαίνει;

Για τους ηθικούς ανθρώπους, η απάντηση είναι απλή: φέρνεις όλα τα στοιχεία στο φως για να διασφαλίσεις ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη.

Ωστόσο, στην πράξη, μια τέτοια αποκάλυψη θα κατέληγε να πλήξει τόσο τις αστυνομικές δυνάμεις όσο και τις πολιτικές αρχές, καθώς και να αποδυναμώσει το αίσθημα ασφάλειας του κοινού, έτσι πολύ συχνά αναπτύσσεται μια συνωμοσία σιωπής, όπου οι ίδιοι οι άνθρωποι που έχουν την εξουσία, καταλήγουν στη διαλεύκανση του εγκλήματος πολύ αργότερα και αφού διασφαλιστεί, πως δεν διασαλευθεί η τάξη.

Τώρα φέρτε το παράδειγμα μίας κυβέρνησης, που γνωρίζει ότι τα «εμβόλια» έκτακτης ανάγκης που παρασκευάστηκαν εναντίον του ιού, θα σκότωναν ή θα προκαλούσαν βλάβη στην υγεία ενός ποσοστού ατόμων, που υποβλήθηκαν στην εν λόγω θεραπεία.

Γνωρίζει αλλά επιλέγει να μην ενημερώσει τον πληθυσμό, επισημαίνει το noqreport.com.

Σκεφτείτε τους γιατρούς που αρνούνται τις απλές θεραπείες στους ασθενείς.

Σκεφτείτε όλα τα νοσοκομεία που απαριθμούν με ως αιτία θανάτου τον Covid ενώ ο ασθενής πάσχει και από άλλα σοβαρότερα νοσήματα.

Σκεφτείτε όλα τα ιατρικά περιοδικά που έχουν λογοκρίνει την έρευνα που έρχεται σε αντίθεση με την επίσημη αφήγηση για τον ιό.

Οποιοσδήποτε από αυτούς τους θεσμικούς θεματοφύλακες θα είχε ωφελήσει το κοινό παρέχοντας μεγαλύτερη διαφάνεια, αλλά επέλεξαν να προστατεύσουν τη φήμη των κυβερνητικών παραγόντων, των ιατρικών προσωπικοτήτων, ακόμη και της ίδιας της «επιστήμης» μένοντας σιωπηλοί.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα

Όταν ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα» και η ηθική αντικαθίστανται από «καλές προθέσεις», απίστευτα μεγάλος αριθμός ανθρώπων μπορεί να συνωμοτήσει για να διαπράξει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας χωρίς ποτέ να χρειάζεται να πουν λέξη.

Η γοητεία της προπαγάνδας

Το πρώτο μάθημα των πολιτικών είναι ότι τα συνθήματα αποδίδουν.

Δυστυχώς, αυτό το μάθημα τους διδάσκει ότι η προπαγάνδα είναι πιο σημαντική από την αντικειμενική αλήθεια.

Η επανάληψη ορισμένων επιλεγμένων λέξεων γίνεται πιο πολύτιμη από σύνθετες αποχρώσεις.

Η επιτυχής επανάληψη ψεμάτων αποδεικνύει ότι μερικοί άνθρωποι είναι περισσότερο από πρόθυμοι να παρασυρθούν.

Η τακτική επιτυχής χειραγώγηση ενός πληθυσμού πείθει τελικά τους πολιτικούς παράγοντες πως οι άνθρωποι δεν είναι παρά πρόβατα προς έλεγχο.

Οι άνθρωποι γίνονται «πράγματα» που δεν αξίζουν ατομικού σεβασμού, και όταν συμβαίνει αυτό, η προπαγάνδα ρέει από τις κυβερνήσεις χωρίς ιδιαίτερες τύψεις.

Όσοι έχουν εξουσία δικαιολογούν αυτές τις απάτες ως «ευγενή ψέματα».

Όταν ένα «ευγενές ψέμα» ακολουθείται από ένα άλλο και ένα άλλο, κανείς δεν ρωτά καν τι είναι σωστό ή λάθος.

Αντίθετα, το ερώτημα που τίθεται είναι εάν αυτά τα ψέματα θα επιτύχουν τη συμμόρφωση του κοινού. Ή αν αυτοί που έχουν την εξουσία σήμερα θα διατηρήσουν την εξουσία αύριο.

Ή εάν οι πολιτικές του Covid-1984 προάγουν τους στόχους του «Great Reset» μίας παγκόσμιας κυβέρνησης.

Η ανθρώπινη ζωή γίνεται ασήμαντη δίπλα στο συμφέρον των κυβερνητικών παραγόντων.

Τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες κάθε ατόμου υπονομεύονται και ξεχνιούνται. Και όσοι επιλέγουν να αψηφήσουν την προπαγάνδα επιβολής του καθεστώτος γίνονται « εσωτερικοί εχθροί ».

Αυτό που τα δύο χρόνια του Covid θα έπρεπε να έχουν διδάξει στους ανθρώπους μέχρι τώρα είναι ότι οι γραφειοκρατίες δεν μπορούν ποτέ να εμπιστευτούν την αστυνομία για την προστασία μας.

Όταν οι ισχυροί αντιμετωπίζουν τους ανίσχυρους ως ανούσιες στατιστικές που πρέπει να χειραγωγηθούν και να μείνουν στο σκοτάδι, τότε εναπόκειται στους ανίσχυρους να καθορίσουν πόση τυραννία είναι διατεθειμένοι να υπομείνουν πριν αποφασίσουν ότι τελικά δεν μπορούν άλλο.