Ζήτα

 

Γράφει ο Δημήτρης Νανούρης

Τελικά πόσοι χωράνε σ’ ένα τρίκυκλο; Ενας, ο οδηγός. Σπύρος Γκοτζαμάνης, γνωστός και μη εξαιρετέος παρακρατικός της Σαλονίκης. Δεύτερος, ο επιβαίνων στην καρότσα. Μούτρο. Μανώλης Εμμανουηλίδης. Αποβράσματα αμφότεροι. Τρίτος, το παλικάρι που σαλτάρει ξαφνικά και πιάνεται στα χέρια με τον επιβάτη. Μανώλης Χατζηαποστόλου. Ο επονομαζόμενος Τίγρης.

Ρολάρει το όχημα από την Ερμού στην Ελευθερίου Βενιζέλου και στρίβει αριστερά στην Τσιμισκή· διπλής κατεύθυνσης τότε. Η πάλη στην καρότσα, άνιση. Σαν να μην έφτανε ο σιδηρολοστός με τον οποίο είχε χτυπήσει μόλις τον Γρηγόρη Λαμπράκη, ο Εμμανουηλίδης τραβάει όπλο. Λίγο πριν από την Αγίας Σοφίας ο Τίγρης καταφέρνει να τον εξουδετερώσει. Ανυποψίαστος τροχονόμος δίνει τέλος στο «συμβάν» οδηγώντας τους εμπλεκόμενους στο Τμήμα. Τέταρτος. -«Αυτοί βαρέσανε τον βουλευτή» δηλώνει ευθαρσώς ο Χατζηαποστόλου.

Ιδιαζόντως ειδεχθής ο ρόλος της Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης η οποία επί χρόνια εκτρέφει τις παρακρατικές ομάδες. Εν προκειμένω τις οπλίζει, τους δίνει την εντολή να δολοφονήσουν και τους εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο. Απαντες, οιονεί συνεπιβάτες στη μοτοσικλέτα, δέχονται συλλήβδην ηχηρά ραπίσματα από τον απρόσκλητο Τίγρη.

Κρυμμένη στο παρασκήνιο η κυοφορούμενη χούντα των συνταγματαρχών κινεί τα νήματα. Η κυβέρνηση Καραμανλή μετατρέπεται σε άθυρμα του βαθέος κράτους και παραπαίει. Η επίσημη εκδοχή κάνει λόγο για τροχαίο ατύχημα. Την ανάκριση αναλαμβάνει ο νεαρός δικαστής Χρήστος Σαρτζετάκης, που αποδεικνύεται σκληρό καρύδι.

Υπερβατικό σκηνικό που αναμοχλεύεται από το τρίκυκλο της δημοσιογραφίας. Ο Γιώργος Ρωμαίος του «Βήματος», ο Γιάννης Βούλτεψης της «Αυγής» και ο Γιώργος Μπέρτσος της «Ελευθερίας» ανεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη και σκαλίζουν την υπόθεση. Υπό την ασφυκτική πίεση αντιπολίτευσης και κοινής γνώμης οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη.

Καίτοι δέχεται τις φροντίδες Ρώσου, Ούγγρου και Βρετανού νευροχειρουργών ο άλλοτε βαλκανιονίκης στο μήκος, υφηγητής Γυναικολογίας και βουλευτής της ΕΔΑ, αφήνει πέντε μέρες αργότερα την τελευταία του πνοή στο ΑΧΕΠΑ. Εχουν περάσει πενήντα οχτώ χρόνια από τη μοιραία 22α Μαΐου 1963 που στιγμάτισε ανεξίτηλα τον δημόσιο βίο μας.

Λες και σε εκείνη την ασθμαίνουσα μηχανή είχε ραντεβού ολόκληρη η τρεκλίζουσα, καθημαγμένη μετεμφυλιακή Ελλάδα. Τόσος κόσμος συνωστισμένος σ’ ένα τρίκυκλο, έρμαιο της αναπάντεχης συνάντησης της Ιστορίας με τη μοίρα που αλλάζουν με μια ζαριά τον ρου των γεγονότων.

Ομφαλοσκόπος όψιμος· συγχωρέστε μου ωστόσο την αβελτηρία να ξαναθυμηθώ με ανεπαίσθητες προσθαφαιρέσεις το αντίστοιχο σημείωμα του 2013. Οφείλεται στο ότι φρονώ, δυστυχώς, πως στην εποχή των ιλιγγιωδών ταχυτήτων σύμπασα η χώρα κινείται εισέτι με το γκοτζαμάνικο τρίκυκλο, ιδίως εσχάτως που το νεότευκτο αστυνομικό κράτος παλαιάς κοπής επιβάλλει τον «νόμο» και την «τάξη», με την κοινωνία ματαίως να εκλιπαρεί το σάλτο μορτάλε του Τίγρη. Ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη το συνεσταλμένο του χαμόγελο, καθώς εξηγεί πώς αφόπλισε τον Εμμανουηλίδη, χτυπώντας τον με τα τακούνια, πεσμένος ανάσκελα στην καρότσα, για να μη χαλάσουν τα ολοκαίνουργια πράσινα παπούτσια του.

από efsyn