Οταν η ποίηση γίνεται το κέντρο

 Γράφει η Νόρα Ράλλη

Με κέντρο «την κατάσταση της ποίησης σήμερα» ο συγγραφέας δένει δώδεκα δοκίμια-δορυφόρους γύρω από αυτό το θέμα.

Αν δεν ήταν οι εποχές αυτές που είναι, ίσως πραγματικά το να μιλάει κανείς για ποίηση θα ακουγόταν το λιγότερο ελιτίστικο και το περισσότερο αδιάφορο. Οχι ότι έτσι θα έπρεπε, αλλά κάτι μου λέει ότι έτσι θα γινόταν.

Ωστόσο, οι εποχές είναι αυτές που είναι: πέρα από κρίση, πέρα από δημοκρατία, πέρα από τη ζωή την ίδια. Και το τραγικότερο όλων είναι πως όλα αυτά τα «πέρα από» παρουσιάζονται ως απαραίτητα. Ως «για το καλό μας». Ως κανονικότητα...

Γι' αυτό είναι το λιγότερο απαραίτητη και το περισσότερο επίσης απαραίτητη η ποίηση. Σε τέτοιες εποχές αναδύεται και στηρίζει. Ανοίγει δρόμους και διαφοροποιεί. Αν είσαι τυχερός, λυτρώνει κιόλας...

Ο Κώστας Κουτσουρέλης είναι πολλά: νομικός, μεταφραστής, συγγραφέας, επιμελητής βιβλίων, ποιητής και ο ίδιος. Το τελευταίο του βιβλίο μόνο απλό τίτλο δεν έχει: «Τι είναι και τι δεν είναι η ποίηση». Υπότιτλος: «Δώδεκα ομόκεντρα δοκίμια». Από τις Εκδόσεις Μικρή Αρκτος κυκλοφορεί και... μας βάζει σε μπελάδες. Μα είναι ερώτημα αυτό; Που μάλιστα ο συγγραφέας τολμά να μην το βάζει καν σαν ερώτημα, αλλά ως κατάφαση! Γιατί ναι. Δίνει μια απάντηση ο ίδιος.

Στα μάτια του γράφοντος, οι απόπειρες των τελευταίων δύο αιώνων να δοθεί στο ερώτημα αυτό απάντηση εμπνευσμένη από κάποια πίστη μεταφυσική ή άνωθεν ιδεολογία δεν κατέληξαν παρά στην απομείωση, στη συρρίκνωση της ποίησης και της απήχησής της – πράγμα που το βλέπουμε ιδίως σήμερα. «Η ποίηση όμως δεν είναι όραμα ή ιδεώδες – είναι κάτι εντελώς διαφορετικό: τέχνη. Μόνο ένας πλατύς, περιγραφικός και όχι δεοντικός, μορφολογικός και όχι ουσιοκρατικός, ιστορικός και όχι βολονταριστικός ορισμός μπορεί να μας δείξει τι υπήρξε κατά τη μακρά ιστορία της. Αρα και τι θα ξαναγίνει ενδεχομένως αύριο, αν και εφόσον οι μεγαλόστομες διακηρύξεις παραμεριστούν» γράφει ο ίδιος.

Από την αρχή το πιάνει το κουβάρι ο Κ. Κουτσουρέλης και με κέντρο «την κατάσταση της ποίησης σήμερα», όπως λέει, δένει δώδεκα δοκίμια-δορυφόρους γύρω από αυτό. Δώδεκα δοκίμια που προσδοκούν να απαντήσουν σε σειρά από ερωτήματα, όπως ο συγγραφέας τα αρθρώνει: «Τι είναι η ποίηση και ποιον σκοπό επιτελεί; Παραμένει ο μοντερνισμός πηγή έμπνευσης για τους σημερινούς ποιητές ή, αντίθετα, ως νέος ακαδημαϊσμός, τους είναι πλέον βαρίδι; Ποιος ο δημόσιος ρόλος του ποιητή και ποια η σχέση του με την αγορά; Είναι πράγματι αυτή μια σχέση ανταγωνιστική όπως πολλοί επιμένουν; Πώς διαδόθηκε η αντίληψη εκείνη που θέλει τον ποιητή αναξιοπαθή και παρία; Ποια είναι τα γνωρίσματα που πρέπει να έχει ένα παλαιότερο ποιητικό έργο για να θεωρείται ακόμη επίκαιρο; Σε ποια ατμόσφαιρα κινείται η νεότατη ποίησή μας;» και πόσα άλλα ακόμα. Οι απαντήσεις/αναλύσεις επί χάρτου...

από efsyn