Κατερίνα Γώγου

 Γράφει ο Δημήτρης Νανούρης

ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ του 1940 γεννιέται στην Αθήνα η μεγάλη αιρετική των γραμμάτων μας, αναρχική της ποίησης και ταραξίας των Εξαρχείων Κατερίνα Γώγου. Προτού αυτοκτονήσει, τον Οκτώβριο του 1993, προλαβαίνει να ασχοληθεί με το θέατρο και τον κινηματογράφο, ώσπου εκφράζει όσο λίγοι με ανατρεπτικούς στίχους τις δεκαετίες του 1970 και του 1980.

Ιδού:

ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ πιο πολύ/ είναι μη γίνω «ποιητής»/ μην κλειστώ στο δωμάτιο/ ν’ αγναντεύω τη θάλασσα/ κι απολησμονήσω./ Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου/ κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ/ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις./ Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε/ για να με χρησιμοποιήσει./ Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα/ για να κοιμίζω τους δικούς μου./ Μη μάθω μέτρο και τεχνική/ και κλειστώ μέσα σε αυτά/ για να με τραγουδήσουν./ Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά/ τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος/ μη με πιάσουν στην κούραση/ παπάδες και ακαδημαϊκοί/ και πουστέψω./ Εχουν όλους τους τρόπους αυτοί/ και την καθημερινότητα που συνηθίζεις/ σκυλιά μας έχουν κάνει/ να ντρεπόμαστε για την αργία/ περήφανοι για την ανεργία./ Ετσι είναι./ Μας περιμένουν στη γωνία/ καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι./ Ο Μαρξ.../ τον φοβάμαι/ το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν/ αυτοί οι αλήτες φταίνε/ δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό/ μπορεί...ε;...μιαν άλλη μέρα...

Η ΖΩΗ ΜΑΣ είναι σουγιαδιές/ σε βρώμικα αδιέξοδα/ Σάπια δόντια, ξεθωριασμένα συνθήματα/ μπάσσο βεστιάριο/ μυρουδιές από κάτουρα, αντισηπτικά/ και χαλασμένα σπέρματα./ Ξεσκισμένες αφίσσες./ Πάνω - κάτω. Πάνω - κάτω, η Πατησίων./ Η ζωή μας είναι η Πατησίων./ [...] Η ζωή μας είναι/ άσκοπα λαχανητά/ σε κανονισμένες απεργίες/ ρουφιάνους και περιπολικά./ Γι’ αυτό σου λέω./ Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε/ να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε./ Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε./ Μη. Βρέχει. Δώσ’ μου τσιγάρο.

ΕΜΕΝΑ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ είναι μαύρα πουλιά/ που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών/ Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς./ Κάνουν ό,τι λάχει./ Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών/ φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους/ διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος/ επαγγελματίες επαναστάτες/ παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν/ τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν/ αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται./ Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα/ στις ταράτσες παλιών σπιτιών/ Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη./ Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια/ τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια/ σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες/ απειλητικές σιωπές κολπίτιδες/ ερωτεύονται ομοφυλόφιλους/ τριχομονάδες καθυστέρηση/ το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο/ σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς./ Κάνουν ό,τι λάχει./ Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου/ γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή./ Ολοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα/ γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο/ γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα/ γιατί η δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει./ Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα/ στα χέρια σας. Στο λαιμό σας./ Οι φίλοι μου.

από efsyn