Ο σκληρός μας δίσκος



 Γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

Το να νοσταλγεί κανείς το παρελθόν είναι λογικό. Οπως και να αναζητά κάποιος συνέχεια νέα ξεκινήματα. Προσπαθώ να καταλάβω και τα δύο, αφού είναι μια ανθρώπινη άμυνα, ένα εμβόλιο δύναμης απέναντι σ’ αυτό που ζούμε. Η λογική ανησυχία των περισσότερων ανθρώπων που συναντώ είναι: θα γίνουμε ξανά όπως ήμασταν;

Και κάποιοι άλλοι -λίγοι είναι η αλήθεια- πιστεύουν πως μετά την πανδημία ο κόσμος θα κάνει μια επανεκκίνηση. Σαφώς και θα κάνουμε ένα βήμα σε κάτι άλλο, σκέφτομαι. Αλλά ο κόσμος μας, ο κόσμος που φτιάξαμε μαζί, δεν είναι μια μηχανή που απλώς βγάζεις το καλώδιο από την πρίζα και μετά, αφού έχεις κάνεις εκκαθάριση του σκληρού δίσκου με ένα ισχυρό αντιιικό, ξαναλειτουργεί.

Ξαναλειτουργεί δίχως αναμνήσεις. Εμείς όμως θα έχουμε πάντα την ανάμνηση ενός επίγειου παραδείσου. Μπορεί ο χαρακτηρισμός «παράδεισος» να μην είναι και ο πιο ακριβής, να περάσαμε πολλά για να αποκτήσουμε δικαιώματα και συλλογική αξιοπρέπεια και να αγωνιζόμασταν για να κερδίσουμε κι άλλα, αλλά ξέραμε πως στην αγκαλιά ενός φίλου, στην εγγύτητα και την οικειότητα μιας οικογενειακής συνεύρεσης, στον καλό λόγο ενός αγνώστου σε ένα μπαρ, στο χάδι του συντρόφου θα βρίσκαμε στο τέρμα της μέρας τη χαρά. Εγκιβωτισμένοι στα σπίτια μας πια, πίσω από μια οθόνη, προσπαθούμε να φανταστούμε το καινούργιο αύριο. Τι κανόνες θα έχει; Τι θα γίνουν οι συλλογικότητες; Με τι ψυχή θα μπολιαστούν; Μέχρι τώρα μιλούσαμε για κοινούς αγώνες που πετύχαμε πιασμένοι χέρι χέρι. Η επαφή είχε τον ρόλο της στην εξέλιξη της κοινωνίας.

Δεν νοσταλγώ το παρελθόν. Αλλά δεν μπορώ να μη θυμάμαι. Και να ελπίζω. Καθώς δύο πανδημίες, το 1957 και το 1968, συγκρίσιμες στο μέγεθος τουλάχιστον με τον Covid-19 έχουν διαγραφεί από τη μνήμη. Οι θάνατοι ήταν ανυπολόγιστοι αλλά ποιος θυμάται σήμερα την «ασιατική γρίπη» ή τη «γρίπη του Χονγκ Κονγκ»; Ο Γάλλος φιλόσοφος Μπερνάρ Ανρί Λεβί λέει πως πρέπει να μάθουμε να τηρούμε αποστάσεις ασφαλείας από τα αντι-κοινωνικά δίκτυα και τον πυρετό των fake news που μας τρομοκρατούν ακόμα περισσότερο. Πράγματι, έναν χρόνο τώρα ο σκληρός μας δίσκος «σοκαρισμένος» επεξεργάζεται μόνο τον ιό.

Εχει πετάξει στο καλάθι των αχρήστων όλα τα άλλα. Ομως: φύσις ουδέν ποιεί άλματα. Ας προσπαθήσουμε κι εμείς σταδιακά να στρώσουμε τον δρόμο προς το αύριο. Εάν δεν βελτιώσουμε τη ζωή όλων των ανθρώπων και των τοπικών τους κοινοτήτων, τότε η τρέχουσα κρίση θα ωχριά μπροστά σε όσες πρόκειται να έρθουν στο μέλλον. Ας ελπίσουμε μόνο πως το «αύριο» θα περιέχει τα καλύτερα υλικά που διαθέτουμε από το κοινό μας παρελθόν.

από efsyn

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.