Η Προδοσία, η Σταύρωση και η Ανάσταση του Λόγου

 Γράφει ο Γιώργος Χαραλαμπίδης

Ο άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, γεννιέται με το χάρισμα του Λόγου. Λόγος είναι η ικανότητα, η δυνατότητα, να αναπτύσσει ο άνθρωπος συναίσθημα, λογική και συνείδηση. Και να εκφράζεται μέσω αυτών μεταδίδοντας τα σε συνανθρώπους του. Με ποικίλους τρόπους.

    Ο άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, γεννιέται και με ικανότητες να ασκεί εξουσία. Εξουσία είναι η συμπεριφορά με μία από τις τρεις: βία, υποκρισία, αδιαφορία ή με μείγμα αυτών.

Η Εξουσία μπορεί να είναι ενεργητική ή παθητική. Αφέντης – Δούλος.

    Οι άνθρωποι κατάλαβαν νωρίς ότι ένας μόνος άνθρωπος είναι ατελής. Πολλοί μαζί είναι, δυνατότεροι και πληρέστεροι και πιο χαρούμενοι και πιο ξεκούραστοι και πιο κοντά στην ευτυχία.

    Αυτό το “μαζί” φτιάχνεται βιαστικά και επίβουλα, με Εξουσία.

Επίσης φτιάχνεται με υπομονή και αλληλοκατανόηση βαδίζοντας στον δρόμο του Λόγου, όχι πίσω ή μπροστά, αλλά μαζί με τον συνάνθρωπο.

Όπως γίνεται φανερό, η κατάδειξη του Λόγου σαν μέσου ζωής και εξανθρωπισμού, επαφίεται στην ομάδα των μεγαλύτερων, να το διδάξουν με λόγια και με έργα στους μικρότερους, όσο και να προσέχουν τα τυχόν στραβοπατήματα των μικρότερων. Αφού και διότι, ο Λόγος αναπτύσσεται αργότερα από την Εξουσία στον νέο άνθρωπο και υπό προϋποθέσεις. Την ανάληψη αυτής της ευθύνης για διαπαιδαγώγηση των μικρότερων από τους μεγαλύτερους στον δρόμο του Λόγου, την λέμε Παιδεία.

    Στο ερώτημα γιατί να προτιμήσουμε τον Λόγο από την Εξουσία η απάντηση δεν είναι απλή. Προφανώς ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποχωριστεί από τις βία, υποκρισία, αδιαφορία, αφού είναι κομμάτι της ύπαρξης του. Τις χρειάζεται σε ακραίες καταστάσεις, όπου ο Λόγος αδυνατεί. Αλλά χωρίς τον Λόγο δεν μπορεί να φθάσει στην αυτογνωσία. Μόνο με εξουσία, πάντα κάτι θα λείπει. Πολλά περισσότερα θα λείπουν από την προσέγγιση με εξουσία του “πλησίον”, αφού η σχέση: αφέντη – σκλάβου, ή η παρόμοια: έξυπνου – κορόιδου, ή η ακόμη παρόμοια: “δεν πάνε να πνιγούνε όλοι, εγώ να είμαι καλά”, διέπονται πάντα από τον φόβο. Η πολυδιαφημιζόμενη Αγάπη μόνο με Λόγο μπορεί να προσεγγιστεί.

    Η ιστορία της ανθρώπινης πορείας, μας λέει ότι οι πρώτες ανθρωπο-ομάδες, ανθρωπο-κοινωνίες, φτιάχτηκαν με Εξουσία. Αυτό είναι φυσικό. Δεν γίνεται να ρωτήσεις το παιδί αν θέλει να γεννηθεί. Μπορείς όμως να μην του επιτρέψεις να γεννηθεί ή να το παραδώσεις στην Εξουσία. Βέβαια υπάρχει και η επιλογή να το γεννήσεις, να το γαλουχήσεις, να του δείξεις τους δρόμους της Εξουσίας και του Λόγου και να το παροτρύνεις να ακολουθήσει αυτόν του Λόγου.

Το ίδιο μπορείς να κάνεις με την ιδέα. Κάθε ιδέα που γεννιέται στο μυαλό σου.

    Το θέμα είναι ότι ομάδες εξουσίας έχουν στρογγυλοκαθίσει αιώνες τώρα στην βόλεψη τους, κλέβουν, εξαπατούν, κοροϊδεύουν τους πολλούς, θεωρούν τη Γη ιδιοκτησία τους, τις ανθρώπινες μάζες κοπάδι προς εκμετάλλευση, οικειοποιούνται την πανανθρώπινη Γνώση, σπέρνοντας φτώχεια, διαφθορά, πόλεμο, αρρώστιες, διαμάχες και ανταγωνισμούς, αποστερώντας την μεγάλη μάζα από υλικούς και πνευματικούς πόρους.

    Προδοσία του Λόγου είναι:

Να μην δίνεις στον εαυτό σου τον χρόνο και την διάθεση για τον απαραίτητο στοχασμό, ώστε να γίνει κοινωνός συναισθήματος, λογικής, συνείδησης.

Να μην έρχεσαι σε επαφή με τους συνανθρώπους σου, ακόμη και μέσω βιβλίων ή άλλων σύγχρονων μέσων, ώστε να διευρύνεις και να ξεκαθαρίσεις τη σκέψη σου, να ικανοποιήσεις εκατέρωθεν όσο το δυνατόν περισσότερα “γιατί;”.

Να επαφίεσαι σε ότι ευκολότερο κυνηγώντας πάντα το παιχνίδι και τη διασκέδαση, αποφεύγοντας την ανάληψη ευθυνών.

Να αφήνεσαι να γίνεσαι έρμαιο ποικίλων εθισμών και έξεων και κατόπιν να δικαιολογείσαι ότι δεν φταις εσύ αλλά οι συνήθειες που απέκτησες.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εθισμός από την επαναλαμβανόμενη άσκηση των συμπεριφορών βία, υποκρισία, αδιαφορία.

Να γίνεσαι σκλάβος υλικών και άλλων ειδώλων, με κυρίαρχο το νόμισμα, αδιαφορώντας για τις παραινέσεις των αρχαίων να καλλιεργείς το πνεύμα σου.

    Σταύρωση του Λόγου είναι:

Να συντάσσεσαι με την εξουσία.

Να εμποδίζεις συνειδητά ή ασυνείδητα τα παιδιά σου αλλά και τους πλησίον σου να γνωρίσουν τον Λόγο.

Να εκτελείς χωρίς δεύτερη σκέψη οτιδήποτε η εξουσία σε προστάξει, αδιαφορώντας για τον συνάνθρωπο που υπόκειται το αποτέλεσμα.

Να μην αφήνεις την αλήθεια να λάμψει, με οποιονδήποτε τρόπο.

Να λες και να εφαρμόζεις το “εγώ θέλω να ζήσω τη ζωή μου”, έστω και κλέβοντας τους πόρους ακόμη και τις ζωές άλλων. Ρουφιάνος δεν γίνεσαι όταν δείχνεις τον ψεύτη και τον κλέφτη. Ρουφιάνος γίνεσαι όταν κάνεις ότι δεν είδες το ψέμα ή την κλοπή. Ακόμη περισσότερο όταν τα συγκαλύπτεις προσδοκώντας το αντίτιμο...

Να μην ενδιαφέρεσαι να συνειδητοποιήσεις, ανάλογα με την ιστορική στιγμή που ζεις, για το πώς ζουν οι άλλοι όσο μακριά κι αν βρίσκονται. Σκέψου ότι ο περίφημος Δυτικός Κόσμος χτίστηκε πάνω στο αίμα και τη δυστυχία της αποικιοκρατίας. Ρώτησε τον εαυτό σου, τι ήταν ο Μεσαίωνας; Μήπως η σταύρωση του Λόγου που γεννήθηκε τους προηγούμενους αιώνες; Μήπως η Αναγέννηση ήταν εν μέρει Ανάσταση του Λόγου; Μήπως ένας παρόμοιος Μεσαίωνας έχει ετοιμαστεί και επιβάλλεται συστηματικά από τις σύγχρονες εξουσίες;

    Ανάσταση του Λόγου είναι:

Να έχεις διαβάσει τα παραπάνω και κάτι να σκίρτησε μέσα σου. Μην το θάψεις, ανάστησε το όσο κι αν πονάει, όσο χρόνο κι αν πάρει. Αφού νιώσεις ότι πραγματικά κάτι άλλαξε μέσα σου έλα σε επαφή με τους συνανθρώπους σου. Υπάρχουν κι άλλοι αναστημένοι με τους οποίους θα ήθελες, θα το ήθελαν κι αυτοί, να έρθετε σε επαφή. Υπάρχουν όμως πολλοί, πάρα πολλοί ζωντανοί – νεκροί που σε χρειάζονται... Συζήτηση και συμφωνία είναι μόνο τα πρώτα βήματα...

    Σκέψου λοιπόν, υπήρξες προδότης του Λόγου; υπήρξες σταυρωτής του Λόγου; έχεις την διάθεση να αλλάξεις και να Αναστήσεις μέσα σου τον Λόγο; έχεις την διάθεση και τη θέληση να βοηθήσεις, να αγωνιστείς, ώστε η κοινωνία μας να μετεξελιχθεί από κοινωνία Εξουσίας σε κοινωνία Λόγου;