“Αν είχαμε τον καιρό, θα κάναμε στο Αιγαίο ό,τι κάναμε στην Κύπρο”

 Γράφει ο Δημήτρης Χατζηδημητρίου

Τον Αύγουστο του 1976, ο τότε υπουργός Εξωτερικών Δημήτριος Μπίτσιος, υπερασπιζόμενος στον ΟΗΕ την προσφυγή της Ελλάδας κατά της Τουρκίας, με αντικείμενο τις πειρατικές ενέργειες του “Σισμίκ Ι” στην ελληνική υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, παρουσίασε στα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ έναν ογκώδη φάκελο με δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων, που αμφισβητούσαν ευθέως την ελληνική κυριαρχία στα ελληνικά νησιά.

Ενδεικτικά από τον φάκελο ανασύρονται οι δηλώσεις:

1. Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, π. πρωθυπουργός και Πρόεδρος: «Η διαφωνία για την υφαλοκρηπίδα εξεδηλώθη γιατί τα νησιά που βρίσκονται κοντά στην Τουρκία ανήκουν στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία. Τα νησιά αυτά αποτελούν τμήμα της Μ. Ασίας και ανήκαν πάντοτε στο κράτος και σε εκείνον που κατείχε την Ανατολία».( 8-6-1974 εφημερίδα Μιλλιέτ και 5-7-1975 στο Paris Match).
2. Ιλχάμ Σανκάρ, υπουργός Άμυνας: «…τα βλέμματα και οι σκέψεις των Τούρκων που ήσαν παλαιοί κάτοικοι των νησιών αυτών παραμένουν πάντοτε προσηλωμένες στα νησιά αυτά, που απέχουν μόλις λίγα μίλα από τους τουρκικές ακτές, με την ελπίδα ότι θα εγκατασταθούν και πάλι εκεί». (20-1-1975)
3. Μελίχ Εζεμπέλ, υπουργός Εξωτερικών: «Η Τουρκία μεγαλώνει. Η Κύπρος είναι το πρώτο βήμα προς την περιοχή του Αιγαίου». (22-1-1975, ομιλία στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση).
4. Τεκίν Ερέρ, βουλευτής του Κόμματος Δικαιοσύνης: «Τα νησιά δόθηκαν αυθαίρετα στην Ελλάδα. Η παραχώρηση τους στην Τουρκία επιβάλλεται για λόγους εθνικής ασφαλείας και για την διαμόρφωση των φυσικών μας συνόρων». (20-3-1976).
5. Αρπασλάν Τουρκές, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης: «Τα νησιά, μικρά και μεγάλα, που κείνται σε απόσταση 50 χιλιομέτρων από τις τουρκικές ακτές, πρέπει να ανήκουν στην Τουρκία». (30-3-1976).
6. Μεχμέτ Μελέν, υπουργός Άμυνας: «Η απόκτηση νέων όπλων είναι απαραίτητη για να εξασφαλισθεί η τουρκική υπεροχή στο Αιγαίο». (24-6-1976).
7. Μπουλέντ Ετσεβίτ, ο πρωθυπουργός του Αττίλα: «…όταν είμασταν στην εξουσία, κάναμε το βήμα που επεβάλλετο στην Κύπρο. Θα ενεργούσαμε ανάλογα στο Αιγαίο, αλλά δεν είχαμε τον καιρό». (2-8-1976).
8. Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ: «Δηλώνω κατηγορηματικά, ότι τα ελληνικά νησιά δεν μπορούν να παραμείνουν οχυρωμένα και δεν θα παραμείνουν». (17-8-1976).

Η υπενθύμιση αυτών των δηλώσεων δεν γίνεται για να “ρίξει νερό” στον μύλο της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό της Ελλάδας, εν όψει και των διερευνητικών επαφών, αλλά για να επιβεβαιωθεί, για μια ακόμη φορά, η συνέχεια και η συνέπεια που διακρίνει την τουρκική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως των προσώπων που ασκούν την εξουσία στην γείτονα.

Από τη δεκαετία του 1970 στην Τουρκία του Ερντογάν

Την εμμονή της Άγκυρας με τα ελληνικά νησιά επιβεβαίωσε ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, απείλησε: «Είναι εμφανές το τι κάνετε στα νησιά. Σε τι βασίζεστε; Ότι θα έρθει πάλι στήριξη από κάπου, σε αυτό βασίζεστε; Εάν βασίζεστε σε κάτι τέτοιο, κάνετε λάθος. Ό,τι και αν έρθει, από όπου και αν έρθει να ξέρετε ότι η Τουρκία στέκεται όρθια στα πόδια της, βρίσκεται στη θέση της και ξέρει να πράττει τα δέοντα όταν πρέπει». (10-2-2021). Και με ύφος ανατολίτη πεχλιβάνη, κάλεσε τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη, «να ξέρει τα όρια του… και να γνωρίζει καλά τους τρελούς Τούρκους».

Μία ημέρα πριν, ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ, σε συνέντευξη του στις εφημερίδες Aksam και Hurriyet, δεν αρκέσθηκε να επαναλάβει τις γνωστές αιτιάσεις περί στρατικοποίησης 16 από τα 23 νησιά «που πρέπει να είναι σε καθεστώς αποστρατικοποίησης», αλλά μέτρησε και «78 επισκέψεις Ελλήνων αξιωματούχων στα νησιά που βρίσκονται μπροστά μας, δίπλα μας. Αυτές είναι προκλήσεις». Θα ήταν μείζον λάθος να εκληφθούν οι δηλώσεις Ακάρ, ως εκδήλωση παραλογισμού, όπως φαίνεται να είναι η κυρίαρχη άποψη στην ελληνική δημόσια σφαίρα.

Η καραμέλα της “αποστρατικοποίησης” που μονότονα σχεδόν μισόν αιώνα τώρα πιπιλίζουν οι Τούρκοι αξιωματούχοι, δεν είναι παρά ο Δούρειος Ίππος τους για την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στο σύμπλεγμα των Δωδεκανήσων. Δεν είναι από προσωπική ιδιορρυθμία που ο Ακάρ αρνείται στους Έλληνες πολιτειακούς και πολιτικούς παράγοντες το αυτονόητο δικαίωμα τους να επισκέπτονται κάθε γωνιά της Ελλάδας. Στο πρόσωπο τους και στη θεσμική υπόστασή τους αποτυπώνεται και εκφράζεται η κυριαρχία που ασκεί το Ελληνικό Κράτος στο σύνολο της Επικράτειας του.

Διάλογος για το Αιγαίο;

Το ακροατήριο του Ακάρ δεν περιορίζεται στο εσωτερικό της χώρας, αλλά έχει αποδέκτες στο εξωτερικό και πρωτίστως μεταξύ εκείνων των κύκλων και δημόσιων παραγόντων, που αρνούνται να αντιληφθούν την πραγματική φύση της επιθετικής-αναθεωρητικής πολιτικής της Τουρκίας, και συμβουλεύουν την Ελλάδα να κάνει “διάλογο για τα διμερή προβλήματα”.

Η Τουρκία γνωρίζει καλά ότι δεν μπορεί να επιβάλλει την άποψη της περί αποστρατικοποίησης των νησιών. Η συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο, το casus belli, οι διαρκείς απειλές και αμφισβητήσεις της ελληνικής κυριαρχίας έχουν μεταβάλει θεμελιωδώς το περιβάλλον ειρήνης εντός του οποίου μπορεί να λειτουργήσει-και υπό σοβαρές διεθνείς εγγυήσεις-το καθεστώς της αποστρατικοποίησης. Γνωρίζει επίσης, ότι δεν θα βρεθεί ελληνική κυβέρνηση η οποία θα παραιτηθεί αυτοβούλως από τον αναγκαστικό κανόνα δικαίου, περί “ατομικής ή συλλογικής νόμιμης άμυνας”, που καθιέρωσε ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ από το 1945.

Αλλά, η Τουρκία έχει αποδείξει δεκαετίες τώρα, ότι δεν ενδιαφέρεται για το Διεθνές Δίκαιο και τις νομικές ερμηνείες. Αυτό που επιδιώκει με δηλώσεις τύπου Ακάρ είναι τα ελληνικά νησιά από έδαφος άσκησης ελληνικής κρατικής κυριαρχίας να μετατραπούν σε «χώρο», όπου το Κράτος δεν έχει κυριαρχία. Κι αυτή η αντίληψη των πραγμάτων να εγγραφεί, ως εντύπωση, διεθνώς.

Έξι αιώνες πίσω οι Τούρκοι

Τηρουμένων των αναλογιών, οι Τούρκοι αξιωματούχοι γυρίζουν το ρολόι της Ιστορίας σχεδόν έξι αιώνες πίσω, στην παπική Βούλα, με την οποίαν ο Πάπας Αλέξανδρος Στ’ εισήγαγε την έννοια των res nullius, μοιράζοντας στους πιστούς του της Ιβηρικής τα “αδέσποτα εδάφη” των Δυτικών Ινδιών. Η τουρκική στάση συγκρούεται βάναυσα και μ’ αυτές τις ιδέες του Ούγκο Γκρότιους, που ανέδειξε την “κυριαρχία” ως βασικό στοιχείο της συγκρότησης των Κρατών από την Συνθήκη της Βεστφαλίας, στα μέσα του 17ου αιώνα, και μετά.

Εάν για τους Έλληνες η τουρκική πολιτική και η συμπεριφορά των Τούρκων αξιωματούχων δεν συνιστά ένα νέο στοιχείο, αυτό που εκπλήσσει είναι η αφωνία των αξιωματούχων στις Βρυξέλλες, όπου με προεξάρχοντα τον θλιβερό Ζοσέπ Μπορέλ επαναλαμβάνουν μονότονα τα περί “θετικής ατζέντας” στις ευρωτουρκικές σχέσεις. Οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο και οι ακόλουθοι τους θυμίζουν τον Γουλιέλμο της Οράγγης, όταν εκλιπαρούσε την επικουρία του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς.

Αυτός είχε αποδεχθεί τον πακτωλό των αργυρών νομισμάτων, που σε σχήμα ημισελήνου είχε κόψει ο “Μεγάλος Τούρκος”, με χαραγμένη την φράση, “Liever Turks dan Paaps”, δηλαδή, “Καλύτερα Τούρκος παρά Παπικός”. Στο όνομα των οικονομικών συμφερόντων τους επιλέγουν να κλείνουν τα μάτια σε ό,τι υπονομεύει την ειρήνη στην αυλή της Ευρώπης, στέλνοντας όλα τα λάθος μηνύματα στον νταή-ταραξία της περιοχής.

Υ.Γ. Τελευταία, διάφοροι ημεδαποί καθηγητές και δημοσιολόγοι ανακάλυψαν και επικαλούνται μια δήλωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ότι “με τους Τούρκους πρέπει να συζητούμε”. Αποσιωπούν όμως, την σταθερή άρνηση του να αποδεχθεί την ατζέντα που επιδίωκε να επιβάλει η Άγκυρα, επιμένοντας ότι το μόνο προς συζήτηση ζήτημα ήταν η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας, υιοθετώντας πλήρως τις εισηγήσεις του Έλληνα πρέσβη στην Τουρκία, Δημήτρη Κοσμαδόπουλου.

από slpress