Ο τραμπισμός, η πολιτική ως επάγγελμα και ο “λευκός όχλος”

 

Γράφει ο Θεόδωρος Στάθης

Με αφορμή τα αμερικανικά εκλογικά αποτελέσματα, αλλά κυρίως το στυλ διακυβέρνησης Τραμπ και τα συμβάντα που ακολούθησαν τις εκλογές, κάποιοι κατέληξαν στο συμπέρασμα, επικαλούμενοι μάλιστα και τον Max Weber για να δώσουν μεγαλύτερη βαρύτητα στα γραφόμενά τους, ότι η πολιτική είναι για επαγγελματίες. Με αυτό εννοούν, βασικά, πως ο Τραμπ δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, κάτι που άλλωστε πιστεύουν και οι οπαδοί του Τραμπ.

Μόνον που τα πράγματα δεν είναι έτσι. Άλλη είναι η πραγματικότητα. Ο Τραμπ εκπροσωπεί τον πιο σκληρό πυρήνα του καπιταλισμού ο οποίος, εν ανάγκη, δεν φείδεται χρόνου να μετασχηματίσει μια καπιταλιστική δημοκρατία σε καθαρή απολυταρχία που λίγο διαφέρει από μια δικτατορία.

Ο Τραμπ ψηφίστηκε σχεδόν με το ίδιο πάθος και σχεδόν από ισόποσο αριθμό ψήφων όπως και ο Μπάιντεν και εάν δεν είχε παρεμβληθεί η πανδημία θα επανεκλεγότανε πρόεδρος των ΗΠΑ, και αυτός ο άθλος δεν παραπέμπει σε μη επαγγελματία πολιτικό. Η πανδημία χάλασε την εικόνα του Τραμπ όσο οτιδήποτε άλλο και μας γλύτωσε όλους προς το παρόν από τα χειρότερα.

Ο Τραμπ, υπηρετώντας με θρησκευτική ευλάβεια τις προτεραιότητες του συστήματος, υποστήριξε από την αρχή μέχρι το τέλος πως ο ιός δεν απειλεί την υγεία μας, θεραπεύεται και με χλωρίνη είπε(!), γιατί έβλεπε πως απειλούσε τα κέρδη των καπιταλιστών που ήταν και η προτεραιότητά του. Για το καπιταλιστικό σύστημα αυτό που προέχει πάνω από όλα είναι συνέχιση παραγωγής κέρδους και όχι η ζωή.

Το φαινόμενο τραμπισμού έχει μακρά ιστορία και δεν είναι μόνο αμερικανικό είναι παγκόσμιο και βρίσκεται σε έξαρση στην εποχή μας ως αποτέλεσμα και των παρενεργειών που είχε η παγκοσμιοποίηση του εμπορίου στις Δυτικές πλούσιες χώρες! Το Brexit είναι φαινόμενο τραμπισμού, όπως και τα ακροδεξιά κόμματα στις ευρωπαϊκές χώρες και όσο αυτές οι δυνάμεις κυριαρχούν άλλο τόσο θα αναβάλλεται η εμβάθυνση στην ΕΕ.

Τραμπισμός και λευκός όχλος

Είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο των “New York Times” για την πολιτική κατάσταση στην Αμερική: «Οι ΗΠΑ έχουν μια πλούσια ιστορία της βίας του όχλου που τροφοδοτήθηκε από τους λευκούς πολιτικούς ως προσφορά προς τους πλούσιους λευκούς Αμερικανούς. Η βία του όχλου του λευκού μίσους είχε στο παρελθόν περισσότερο παραδοσιακούς στόχους: Αφροαμερικανούς που προσπαθούσαν να αποκτήσουν το δικαίωμα ψήφου ή να καταργήσουν τα λεωφορεία, σπίτια, εστιατόρια και σχολεία μόνο για λευκούς ».

 »Τους Ινδιάνους που προσπαθούσαν να προστατεύσουν τις περιοχές του κυνηγιού και  των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών. Τους Μεξικανούς εργάτες γης που ζητούσαν ασφάλεια από επαγγελματικούς κινδύνους. Τους Κινέζους μετανάστες εργάτες, οι οποίοι εργάστηκαν  τις σιδηροδρομικές γραμμές και στα ανθρακωρυχεία. Αυτές οι ομάδες ήταν και παραμένει ο στόχος του λευκού όχλου που διαχρονικά υποδαυλίζεται από λευκούς πλούσιους Αμερικανούς και πολιτικούς, από τον πρόεδρο Άντριου Τζάκσον στο 19ο αιώνα μέχρι τον Τζορτζ Γουάλας  στον 20ο».

Η ιστορικός Heather Cox Richarson στο βιβλίο της “How the South Won the Civil War” τεκμηριώνει πως η βία του άσπρου όχλου αποτελούσε το μέσο άμυνας των πλουσίων λευκών των ΗΠΑ για πάνω από 150 χρόνια. Δεν είναι δηλαδή μια συμπεριφορά του Τραμπ είναι μια συμπεριφορά ενός ολιγαρχικού συστήματος εξουσίας.

Το Ρεπουμπλικανικό Kόμμα, που δεν φείδεται πολιτικών επαγγελματιών, στήριξε πλήρως και συνεχίζει να στηρίζει την πολιτική του Τραμπ που αντιπροσωπεύει την ψυχή της δεξιάς και ακροδεξιάς της Αμερικής. Ο ρόλος του ήταν να φροντίσει για τον έλεγχο της δικαιοσύνης, να μειώσει τους φόρους για τις εταιρείες και τους πλούσιους και να μπει φραγμός στις δαπάνες για κοινωνικό κράτος και συγχρόνως να οργανώνει και να σπρώχνει τον δικό της άσπρο όχλο να δώσει τη μάχη εναντίον δήθεν του “σοσιαλισμού”!

Η πολιτική γίνεται επάγγελμα 

Οι προβλέψεις για το λευκό πληθυσμό στις ΗΠΑ για το 2045 είναι 50% του συνόλου του πληθυσμού και για το 2060 υπολογίζεται ότι θα πέσει στο 44%. Το ολιγαρχικό καθεστώς της Αμερικής τρέμει λόγω αυτών των ανακατατάξεων στη σύνθεση του πληθυσμού σε βάρος των λευκών, όπως έτρεμε και το καθεστώς της Νότιας Αφρικής. Για αυτό το λόγο ο Τραμπ δεν είναι κάποιος ερασιτέχνης πολιτικός. Έχει ζήσει σε όλη του τη ζωή ως εξέχουσα προσωπικότητα αυτής της άρχουσας τάξης της Αμερικής.

Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει τέτοια φαινόμενα ακριβώς γιατί η πολιτική μετετράπη με συγκεκριμένα μέσα και νόμους σε επάγγελμα. Αφού ο βασιλικός θεσμός με τα χρόνια εκτοπίζεται, έρχεται η πολιτική ως επάγγελμα να διασφαλίσει με άλλο τρόπο στο σύστημα το θεσμό της μονιμότητας στην εξουσία τον οποίο μπορεί άριστα να ελέγχει, έστω και με διαφορετικά πρόσωπα. Την πύλη ελέγχου της πολιτικής την άνοιξε ο επαγγελματίας πολιτικός που με την επιθυμία του να ανανεώνει τη θητεία του γίνεται υπηρέτης του συστήματος.

Το καπιταλιστικό σύστημα ελέγχει και τα ΜΜΕ, μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, ως αποτέλεσμα του επαγγελματισμού στην πολιτική. Η ανανέωση της θητείας του πολιτικού δημιούργησε, άλλωστε, και την αγορά στην οποία οι καπιταλιστές με ενδιαφέρον επενδύουν στα ΜΜΕ με στόχο τον απόλυτο έλεγχο της πολιτικής και όχι χωρίς κέρδος, φυσικά, που προκύπτει ως παράπλευρη παραγωγή.

Την ανανέωση της θητείας του στην εξουσία επιδίωκε και ο κ. Τσίπρας και γι’ αυτό, κατά πάγια τακτική της αριστεράς στις καπιταλιστικές δημοκρατίες, συνεργάστηκε με καπιταλιστικά κυκλώματα, όντας στην εξουσία, για να εξασφαλίσει υποστηρικτικά ΜΜΕ της πολιτικής του με στόχο την διατήρηση του στη εξουσία, με την οποία στη συνέχεια μπορεί να σχεδιάζει την μονοπώληση της “ενημέρωσης”. Σε αυτές τις “δημοκρατίες” η εναλλαγή στην εξουσία είναι αποτέλεσμα του ανταγωνισμού καπιταλιστών και μόνο. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην “ελεύθερη” αγορά του Άνταμ Σμιθ. Και στις δύο περιπτώσεις το αξίωμα τους είναι: ο θάνατός σου η ζωή μου.

Ο ρόλος των ΜΜΕ

Σήμερα το μέσο που, για ευνόητους λόγους, ταυτίζεται με δημοκρατικά, βέβαια μόνο στα χαρτιά, καθεστώτα, είναι η εκλογική διαδικασία την οποία το καπιταλιστικό σύστημα έχει ανάγκη, ώστε να είναι κάθε στιγμή σε θέση να ελέγχει την εξουσία δια της παραγωγής “μορφωμένων” και “ενημερωμένων” ψηφοφόρων.

Στην αθηναϊκή δημοκρατία αυτό που εξασφάλιζε τον επαγγελματισμό στην πολιτική ήταν ο θεσμός της εκκλησίας του δήμου, δια μέσου της οποίας οι αριστοκράτες και πλούσιοι, έχοντες και κατέχοντες πλούτο και γνώσεις, ήταν σε θέση δια της απλής συμμετοχής τους στις συνεδριάσεις της να πείθουν δια των ομιλιών τους, και όχι μόνον, τους παριστάμενους πολίτες. Με τον ίδιο τρόπο που τα ΜΜΕ επιτυγχάνουν σήμερα με τους επαγγελματίες δημοσιογράφους τους να διαμορφώνουν, καθημερινά, την κοινή γνώμη η οποία κάθε τόσο ψηφίζει.

Μάλιστα μας “διαμορφώνουν”, όπως λένε, δωρεάν, παρά τον ορυμαγδό των διαφημίσεων που στο τέλος τις πληρώνουν οι καταναλωτές που αγοράζουν τα προϊόντα των επιχειρήσεων σε τιμές οι οποίες συμπεριλαμβάνουν και το κόστος της διαφήμισης. Τόσο απλά. Ούτε γάτα ούτε ζημιά γι’ αυτούς φυσικά, όχι για τους καταναλωτές που έχουν την ψευδαίσθηση ότι απολαμβάνουν δωρεάν και μάλιστα αντικειμενική ενημέρωση καθώς και “ψυχαγωγία”! Πολιτισμένα πράγματα!

από slpress