Ο Βλαδίμηρος μικραίνει την Ρωσία

 Του Γιώργου Ρακκά

– Όταν ο σύμμαχός σου βεβηλώνει το ιστορικότερο κέντρο της ορθόδοξης χριστιανοσύνης, κι εσύ ως Κρεμλίνο λες μέσω του εκπροσώπου σου ότι: «Στην Αγία Σοφία υπήρχαν αρκετά ακριβά εισιτήρια, ενώ τώρα εισιτήρια δεν θα υπάρχουν, η είσοδος θα είναι δωρεάν. Υπό αυτή την έννοια οι δικοί μας τουρίστες θα είναι κερδισμένοι» (για να προστατέψεις τη λυκοφιλία σου, αλλά και για να εκδικηθείς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως για τις αποφάσεις του επί του Ουκρανικού).

– Όταν ένα έθνος-κράτος με το οποίο διατηρείς μακραίωνες ιστορικές σχέσεις, και συνέβαλες ως μεγάλη δύναμη στην απελευθέρωσή του σε καλεί να παραβρεθείς στην παρέλαση για την ιστορική επέτειο, κι εσύ αρνείσαι γιατί επί της παρούσης θεωρείς ότι το κράτος αυτό βρίσκεται πολύ κοντά στους αντίπαλούς σου Αμερικάνους.

Τότε πολύ απλά, είσαι μικρός ως ηγέτης. Γιατί η Αγία Σοφία είναι ο εμβληματικότερος ιερός τόπος της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης, κι η στάση σου απέναντί της δεν μπορεί να καθορίζεται από τους ανταγωνισμούς της εκάστοτε συγκυρίας με τον Α ή τον Β πατριάρχη. Ή θέλεις να προβάλεις στον κόσμο ότι εγγυάσαι αυτή την κληρονομιά ως μεγάλη δύναμη, ή με τις παλινωδίες σου αποδεικνύεις ότι η πολιτική σου είναι τυχοδιωκτική, και στηρίζεται στις εκάστοτε συγκυριακές αντιθέσεις ή συμμαχίες. Το γεγονός ότι ο Ρώσος ηγέτης αποδεικνύει με τη στάση του το δεύτερο, δεν τιμωρεί κανένα Πατριαρχείο, αλλά αντίθετα, υποβαθμίζει την ίδια την εικόνα της Ρωσίας στα μάτια όλου του πλανήτη.

Το ίδιο συμβαίνει και με το ζήτημα της συμμετοχής στην επετειακή παρέλαση της 25ης Μαρτίου 2021. Η Ρωσία συνέβαλε στην κήρυξη της ελληνικής ανεξαρτησίας, και αυτό (μαζί με την Γαλλία, και την Αγγλία) είναι από τις μεγάλες επιτυχίες της ευρωπαϊκής εξωτερικής της πολιτικής τον 19ο αιώνα.

Αυτό δεν αλλάζει, ό,τι και αν συμβαίνει στην διεθνή συγκυρία 200 χρόνια μετά. Το να μην αποδέχεται σήμερα, επομένως, ο πρόεδρος της Ρωσίας την πρόσκληση για την τιμητική συμμετοχή της χώρας του στην παρέλαση (είτε για να ‘διαμαρτυρηθεί’ με αυτόν τον τρόπο για την σχέση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, είτε, για να μην κακοκαρδίσει την σύμμαχό του Τουρκία, την οποία απ’ ότι αποδεικνύεται δεν έχει και πολύ «του χεριού του») σημαίνει υποβάθμιση των Ρωσικών διπλωματικών επιτευγμάτων. Και του ρόλου που διαδραμάτιζε η Ρωσία στην Ευρωπαϊκή διπλωματική σκηνή.

Στην εξωτερική πολιτική ενός κράτους, δεν κρίνονται όλα από την συγκυρία και τους συσχετισμούς. Για την ακρίβεια αυτόν ακριβώς τον τυχοδιωκτισμό καταλόγισε πριν δέκα ή δώδεκα χρόνια ο Σεργκέι Λαβρόφ στις ΗΠΑ, και ορθώς έπραττε τότε. Συμπλήρωνε στην κριτική του ότι σε αντίθεση με την αμερικάνικη πολιτική η ρωσική κινείται με όρους αρχών και αξιών. Που είναι τις λοιπόν;  Που είναι οι σταθερές μεταβλητές της ρωσικής πολιτικής, που επιβεβαιώνουν την προσήλωσή της σε αρχές και αξίες, και τον εθνικό ιστορικό της χαρακτήρα;  Γιατί δεν υπάρχει κράτος δίχως αρχές, αξίες, ιστορικό χαρακτήρα, θετικές ή αρνητικές – αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Η συμπεριφορά του Πούτιν, καταδεικνύει τα δικά του όρια. Έχοντας ανατραφεί ως πολιτικός ηγέτης στο θερμοκήπιο της KGB, κατά την χειρότερη περίοδο του «υπαρκτού», δηλαδή στο ρέκβιεμ της ΕΣΣΔ, όταν την απουσία στρατηγικής κάλυπτε μια λυσσαλέα σύγκρουση ‘φραξιών’ και αξόνων της σοβιετικής γραφειοκρατίας, ο Πούτιν στην πραγματικότητα ξέρει μόνο να ασκεί την πολιτική του «μαστίγιου και του καρότου». Είναι συνηθισμένος δε να αλλάζει θέσεις σαν τα πουκάμισα, τρέχοντας πίσω από εφήμερους συσχετισμούς. Όπως έγραφε και η χθεσινή Εστία, «αφού κατακρίναμε τόσο το ρωσικό εμβόλιο πως περιμένουμε να μας επισκεφθεί ο Πούτιν την 25η Μαρτίου;».

Έτσι όμως δεν συμπεριφέρονται οι Μεγάλες Δυνάμεις. Φανταστείτε τις ΗΠΑ να παζαρεύει για το εμβόλιο της Pfizer με την Γαλλία, με αντάλλαγμα την συμμετοχή τους στους εορτασμούς για την απόβαση της Νορμανδίας. Αυτά, δεν γίνονται. Κάπως έτσι θα έπρεπε να βλέπει και η Ρωσία την συμμετοχή της στους πανηγυρικούς της ελληνικής 25ης Μαρτίου…

από ardin-rixi