Παλιές ελληνικές εικονογραφήσεις – Οι πρόγονοι των σημερινών γραφιστών

 

Γράφει ο Δημήτρης Παυλόπουλος

Στην εποχή της ψηφιακής εικόνας είναι δύσκολο ή αδύνατο να συνειδητοποιήσει κανείς ότι ο νεότερος πολιτισμός μας είχε κάποτε άρρηκτα συνδεθεί με τη χειροποίητη εικόνα. Χαραγμένες στο ξύλο, στο χαλκό και στην πέτρα, οι απεικονίσεις κάθε είδους εντύπων τυπώνονταν μαζί με το κείμενο και στην Ελλάδα του 19ου και του 20ού αιώνα.

Οι τεχνικές της ξυλογραφίας, της χαλκογραφίας και της λιθογραφίας αναπτύσσονται στη χώρα μας από το πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Πρώτος δάσκαλος της ξυλογραφίας και της χαλκογραφίας στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας από το 1843 και από 1854 αντιστοίχως, υπήρξε ο ιεροδιάκονος Αγαθάγγελος Τριανταφύλλου (π. 1786-1872), με μαθητές του, ανάμεσα σε άλλους, αξιόλογους ζωγράφους και γλύπτες, όπως τον Νικόλα Γύζη (1842-1901), τον Ιωάννη Δούκα (1843/44-1916), τον Γεώργιο Βρούτο (1843-1909). Δίδαξε την ξυλογραφία σε όρθιο ξύλο και τη χαλκογραφία, που θα ικανοποιούσαν τις ανάγκες της εικονογράφησης.

Στην ξυλογραφία η χάραξη γίνεται σε πλάκα σκληρού ξύλου, το οποίο έχει κοπεί εγκάρσια από τον κορμό του δέντρου. Το έργο προκύπτει ανάγλυφο: αφαιρείται δηλαδή ό,τι δεν πρόκειται να τυπωθεί και μένει ό,τι προεξέχει (υψιτυπία). Οι μαθητές του Αγαθάγγελου, ορισμένοι από τους οποίους απέβησαν παραγωγικότατοι, όπως ο Περικλής Σκιαδόπουλος (1833-1875), αντέγραφαν διάφορα πρότυπα (κυρίως θρησκευτικά, αλλά και κοσμικά), προκειμένου να μάθουν να χαράζουν, να μελανώνουν και να τυπώνουν. Δούλευαν για περιοδικά, εφημερίδες και βιβλία, αμειβόμενοι πολύ λίγο.

Διαβάστε την συνέχεια στο slpress