"Φόνος στου Μάνθου τον τεκέ" – Τα χασίσια, τα τραγούδια και τα "πονηρά"

 

Γράφει ο Μουσταΐρας Γιώργος

Ο Μάνθος Γραβαράς, ο φημισμένος τεκετζής, ξεκίνησε την καριέρα του κάπου στα 1925 με τεκέ στην πλατεία Βάθη. Μετακόμισε στη συνέχεια στην οδό Ηπείρου με Λιοσίων και κάποτε η "χάρη" του έφτασε ως τη χωματερή του Νίκου Σουρλαντζή στις Κουκουβάουνες (κοντά στου Βλάχου) από όπου έπαιρναν κοκκινόχωμα και έφτιαχναν τα κεραμίδια Δηλλαβέρη στον Πειραιά.

Στα 1930 αγόρασε ένα εξοχικό οικόπεδο στους Αγίους Αναργύρους, στην οδό Μενιδίου (νυν Δημοκρατίας) δίπλα στο γεφυράκι που περνούσε παλιά το τρένο Λαύριο-Πειραιάς, όπου και έστησε τον τεκέ του. Στην πίσω πλευρά της αυλής, είχε κάτι δωματιάκια για να καπνίζουνε αλλά και για... άλλες δουλειές, "πονηρές"!

Λένε, μάλιστα, πως είχε σκάψει ένα τετράγωνο λάκκο στον κήπο και έκρυβε μέσα τα χασίσια, ενώ από πάνω είχε φυτέψει μια τριανταφυλλιά! Ο Γιώργος Μητσάκης έλεγε ότι ο Μάνθος Γραβαράς είχε και άλλον τεκέ, που βρισκόταν Ζήνωνος και Μενάνδρου, κοντά στον Άγιο Κωνσταντίνο. Ο Μάρκος Βαμβακάρης στην αυτοβιογραφία του, γράφει αναλυτικά γι’ αυτόν.

Ο Βαμβακάρης για τον Γραβαρά

«Tεκές πραγματικός και κανονικός ήταν του Γραβαρά στο Μενίδι, ο οποίος ήταν άμεμπτος τεκές, ωραία σάλα, ωραίο μαγαζί. Μέσα είχε το παν. Ό,τι θα ζητούσες θα το ‘βρισκες. Μέσα είχε μια κάμαρα και φουμέρναμε και μετά βγαίναμε και καθόμαστε στη σάλα. Κατόπι απ’ το μαστούρωμα, το γλυκό ήταν ότι πρέπει. Κανένα μπακλαβά, κανένα κανταΐφι, γλύκαινε ο στόμας σου. Όλοι οι τεκετζήδες φουμέρνανε. Εκαθόντανε και έκανε δύο, τρεις, πέντε ναργιλέδες, μαστούρωνε κι αυτός... Ο Γραβαράς...

Ήτανε παλικάρι όμως, παλικάρι που δεν λεγότανε. Ήτανε από ένα νησί των Κυκλάδων, από τη Μύκονο. Ο οποίος ήτανε διαρρήκτης που δεν λεγότανε. Από τους πρώτους. Μεγάλος. Είχαμε κάνει και μαζί φυλακή με τον Γραβαρά, στην Παλιά Στρατώνα. Τον γνώρισα τον άνθρωπο. Ησυχότατος άνθρωπος, κύριος, με όλα αυτά που συζητάμε... Είπαμε υπήρχανε πολλοί τεκέδες, αλλά εκείνος που ήτανε η κορωνίδα των τεκέδων ήτανε του Γραβαρά απάνω στην Αθήνα, εκεί στην οδό Αναργύρων, εκεί που πάμε προς το Μενίδι.

Διαβάστε την συνέχεια στο slpress