Το μυστικό για μια ασφαλή επανεκκίνηση

Γράφουν οι Josh Michaud και Jen Kates

Τους τελευταίους μήνες, μεγάλο μέρος του κόσμου ζούσε κάτω από άνευ προηγουμένου περιορισμούς, εντολές κοινωνικής αποστασιοποίησης και άλλα έκτακτα μέτρα λόγω δημόσιας υγείας. Τουλάχιστον 137 χώρες επέβαλαν μερικό ή ολικό lockdown για να επιβραδύνουν την εξάπλωση του νέου κορωνοϊού. 141 χώρες περιόρισαν τα εσωτερικά ταξίδια και 169 έκλεισαν τουλάχιστον κάποια από τα σχολεία τους.

Με πολλούς τρόπους, αυτά τα μέτρα είχαν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, βοηθώντας στον περιορισμό της μετάδοσης και στη μείωση της πίεσης στα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης. Αν και περισσότεροι από οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βρεθεί θετικοί στην COVID-19, την ασθένεια που προκαλείται από τον ιό, και πάνω από 400.000 έχουν πεθάνει, οι αριθμοί αυτοί θα ήταν πιθανώς πολύ υψηλότεροι εάν οι χώρες δεν είχαν ενεργήσει όπως ενήργησαν.

Ωστόσο, μεγάλο μέρος του κόσμου έχει πλέον ξεκινήσει την διαδικασία επανέναρξης, παρόλο που η εξάπλωση της νόσου συνεχίζει να επιταχύνεται σε πολλά μέρη. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέγραψαν το μεγαλύτερο σύνολο νέων μολύνσεων ενός μιας ημέρας την προηγούμενη εβδομάδα, ακόμη και όταν πολλά κράτη προχωρούν με σχέδια για να ανοίξουν ξανά τις οικονομίες τους.

Άνθρωποι απολαμβάνουν τον ήλιο στην παραλία Margate στο Ηνωμένο Βασίλειο, τον Ιούνιο του 2020. Andrew Couldridge / Reuters

------------------------------------------------------------------

Αυτή η νέα φάση της αντίδρασης στην πανδημία είναι επικίνδυνη, αλλά ίσως να ήταν αναπόφευκτη. Οι αυστηροί περιορισμοί στην ζωή των ανθρώπων δεν μπορούν να διατηρηθούν για πάντα. Σκοπός τους ήταν να «ισοπεδώσουν την καμπύλη» -δηλαδή, να αποφύγουν έναν συνωστισμό ασθενών που θα κατακλύζουν τα νοσοκομεία και να δοθεί στις κυβερνήσεις χρόνος να ενισχύσουν τα συστήματα δημόσιας υγείας τους. Όπου, όμως, έχουν επιτευχθεί αυτοί οι στόχοι, καθίσταται δύσκολο να δικαιολογηθεί το οδυνηρό οικονομικό και κοινωνικό κόστος των εκτεταμένων lockdown. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που τόσοι πολλοί βιώνουν «κόπωση καραντίνας». [1].

Για μερικούς ανθρώπους, ιδίως σε χώρες με χαμηλό και μεσαίο εισόδημα, η επιστροφή στην δουλειά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Για άλλους, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ζήτημα έχει πάρει μια κομματική διάσταση, με τους Ρεπουμπλικάνους να είναι πιο πιθανό να αντιταχθούν στους περιορισμούς που σχετίζονται με τον κορωνοϊό από όσο οι Δημοκρατικοί. Την εικόνα περιπλέκουν περαιτέρω οι διαμαρτυρίες που ξέσπασαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές άλλες χώρες μετά τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ. Το πρώτο κύμα της πανδημίας δεν έχει τελειώσει (και ένα δεύτερο κύμα θα μπορούσε να είναι στον ορίζοντα), αλλά η εποχή του lockdown πλησιάζει στο τέλος της -τουλάχιστον για την ώρα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε χώρα βρίσκεται τώρα στην ίδια τροχιά, ή ότι όλες οι στρατηγικές ανοίγματος είναι ίσες. Χώρες που προχώρησαν προσεκτικά, διατηρώντας το lockdown μέχρις ότου τα κρούσματά τους ήταν εν πολλοίς υπό έλεγχο και τα συστήματα υγείας τους ήταν έτοιμα να χειριστούν νέα κρούσματα, τα έχουν πάει καλύτερα από εκείνες που άνοιξαν γρήγορα και πρόωρα. Παρομοίως, εκείνες που ακολούθησαν προσεκτικές -και αναστρέψιμες- σταδιακές διαδικασίες, ενώ επικοινωνούσαν αποτελεσματικά με τον πληθυσμό τους, είχαν μεγαλύτερη επιτυχία διαχειριζόμενες αναπόφευκτες εκπλήξεις από εκείνες που γύρισαν τον διακόπτη «on» με μιας. Με άλλα λόγια, το πότε και πώς της επανεκκίνησης έχει αποδειχθεί πάρα πολύ σημαντικό.

Διαβάστε την συνέχεια στο foreignaffairs