Συζητώντας με τον Νίκο Παπάζογλου…

Γράφει ο  Στέλιος Ελληνιάδης

Αν «Η εκδίκηση της γυφτιάς» ήταν ό,τι συνόψιζε καλύτερα την αναβάπτιση στη γνήσια λαϊκότητα με σύγχρονα υλικά, ο Νίκος Παπάζογλου ήταν ο πιο συνεπής εκφραστής της.

Προσωπικά, δεν είχα ανάμειξη στην πραγματοποίηση αυτού του δίσκου που αποτελεί σταθμό στην μακριά και πλούσια ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Ήμουν μέσα στο βιότοπο του, αλλά ακριβώς την ίδια περίοδο ακολουθούσα ένα παράλληλο δρόμο, σε στενή συνεργασία με τον Τάσο Φαληρέα, επενδύοντας στην Πόλυ Πάνου, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Άκη Πάνου, τον Κώστα Βίρβο, τον Μπάμπη Μπακάλη και άλλους καλλιτέχνες του κλασικού λαϊκού τραγουδιού στους οποίους θέλαμε να εξασφαλίσουμε μια δισκογραφική στέγη και να διευκολύνουμε την έκδοση των νέων δίσκων τους που είχε γίνει αρκετά δύσκολη στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι παράλληλες προσπάθειες συγκλίνανε και, σε συνδυασμό με άλλες συγγενείς και παράπλευρες, συμβάλανε καθοριστικά στο να εκδοθεί το «ντέφι» στην αρχή της δεκαετίας του 1980, το περιοδικό που αποτέλεσε μια συλλογική «δεξαμενή σκέψης και δράσης», αφού οι βασικοί συντελεστές των παραπάνω εγχειρημάτων συγκρότησαν την αρχική συντακτική ομάδα του εντύπου (Φαληρέας, Κοντογιάννης, Ξυδάκης, Άκης Πάνου, Ρασούλης, Σαββόπουλος, Αρβανίτης, Παπαδάκης, Ελληνιάδης κ.ά.).

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, αυτού του είδους οι παραγωγές ήταν το προοίμιο ή, εν πάση περιπτώσει, προανήγγειλαν αυτό που θα επακολουθούσε. Επανακυκλοφορία των ρεμπέτικων τραγουδιών στην αρχική τους μορφή, αλλά και σε νέες εκτελέσεις, επαναφορά στο προσκήνιο των βετεράνων καλλιτεχνών του λαϊκού τραγουδιού, ρεμπέτικες και λαϊκές νεανικές κομπανίες, νέοι συνθέτες, νέοι στιχουργοί και νέοι ερμηνευτές, ξεπηδούν πίσω και κάτω από το παχύ στρώμα του πολιτικού και έντεχνου τραγουδιού που έχει κυριαρχήσει μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974. Περνάμε σε μια φάση που στηρίζεται στον λαϊκό πολιτισμό, αλλά έχει πολλά νεωτεριστικά στοιχεία, με σύγχρονη και ελεύθερη γλώσσα, με εναλλακτική θεματολογία, με αισιοδοξία, χιούμορ, χαρά και χορό. Πολιτικοποιημένα άτομα, εκτός κομμάτων, με γνώση και άποψη, χωρίς συνθήματα και κλισέ, είναι οι συνεταιριστές του. Η προετοιμασία γι’ αυτό που κορυφώθηκε στη δεκαετία του ’80 έγινε αθόρυβα, αλλά όταν ωρίμασε έλαμψε σαν αστραπή!

Διαβάστε την συνέχεια στο edromos