Με όχημα την ποίηση: Νίκος Εγγονόπουλος (1907-1985)

Ένα τραγούδι για το φεγγάρι

 «Τα παλαιά φεγγάρια, απάντησε,

κομματιάζονται και γίνονται αστραπαί.

|Δεν βλέπεις ότι, οσάκις βροντά,

πως λάμπουν σαν σπαθιά;»

               «Ο Νασρ-εδίν και τα ανέκδοτα αυτού»

τα πιο ωραία τραγούδια

ειν’ τα τραγούδια του φεγγαριού

υπάρχουν φυσικά

κι άλλα τραγούδια

πολλά

κι ωραία

– τί λέω : υπέροχα –

όμως τα πιο ωραία

πρέπει ναν το παραδεχτούμε

ειν’ τα τραγούδια

των φεγγαριών

…………….

τα φεγγάρια πίσω από τα δέντρα

σαν τρίλλιες πιάνου μας θυμίζουν την Ελλάδα

με τα σουραύλια τα λιμάνια της τους θρύλλους

η Γενοβέφα τον Ερωτόκριτο

για εραστή χαίρεται τώρα

του Πλάτωνα η στάμνα

– ως την πήγαινε στη βρύση –

του ξέφυγ’ απ’ τα χέρια και κοίτεται συντρίμμια

(μεσ’ στις οξυές της ρεματιάς

αμνοί εξιλαστήριοι οι αντάρτες)

ροδόσταμα και σπέρμα γίνοντ’

ένα

σαν λούζουν

την Ελλάδα

τα φεγγάρια

…………….

καβάλα τ’ άτι καβαλλάρη κι’ άη Γιώργη

μεσ’ στο ντουλάπι θάβρης τα κοσμήματα

όπου θα φέρης

για να σωθούν οι κρίνοι των παρθένων

όμως

όταν περνάς στις λίμνες

να φωνάζης

λόγι’ αγάπης

στα νερά που

καθρεφτίζονται

φεγγάρια

…………….

στα φρύδια σου εκρεμαστήκαν τα φεγγάρια

δύουνε τα φεγγάρια και πύρινη

ρομφαία

πίσω απ’ το λόφο ιχνηλάτης

ο νέος Δίας

για στύψε την καρδιά σου:

θα χυθή ιδρώτας

ο ιερός ιδρώτας του δουλευτή τ’αδικοσκοτωμένου

και της μαχαίρας το λεπίδι

είναι φεγγάρι

η σκλαβιά – σωστά – πίκρες οπόχει

ελάτε όλοι και κάντε

το σταυρό σας

(ένας σταυρός ποτέ

δεν πάει χαμένος)

κυττάξτε

αλλά κυττάχτε γρήγορα:

δύει το φεγγάρι

από edromos