Τι θα έκανε ένας Ντε Γκωλ

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν ιδεολογίες. Οχι σε πολύ μακρινό παρελθόν. Ορόσημο της εξαφάνισης ήταν η κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης, το 1991 – μόλις πριν από είκοσι ένα χρόνια. Ενας κάποιος αριθμός ανθρώπων αρνείται (ψυχολογικά) την εξαφάνιση – υπάρχει ακόμα Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, Κομμουνιστικό Μ-Λ και Κομμουνιστικό Λ-Μ, Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό, Αντικαπιταλιστική Ανταρσία, Ριζοσπαστική Αριστερά και πάμπολλες ακόμα σέκτες του μαρξισμού.

Προσπαθούν να επικαιροποιήσουν τα απολιθωμένα ιδεολογικά τους στερεότυπα προσθέτοντας στις ονομασίες τους «πράσινες» αποχρώσεις οικολογίας ή τη στερεότυπη πανάκεια «προοδευτικός» – όλοι οι παλαιοημερολογίτες ζήτουλες της εξουσίας, καθηλωμένοι στα στερεότυπα του Ψυχρού Πολέμου, αυτοχαρακτηρίζονται «της προόδου»!

Η «ελευθερία των Αγορών» είναι παγκοσμιοποιημένος μονόδρομος, ακόμα και η Ρωσία και η Κίνα υποτάσσονται στη διεθνοποιημένη απολυταρχία προτεραιότητας του ιδιωτικού κέρδους και όχι της κοινωνικής ανάγκης. Αντιστέκονται σε αυτή την απολυταρχία μόνο κοινωνίες που σώζουν πατριωτισμό, γι’ αυτό και ο πατριωτισμός είναι ο πιο μισητός αντίπαλος των προνομιούχων της «ελεύθερης» αγοράς. Μαίνονται λυσσαλέα οι προνομιούχοι ενάντια στον πατριωτισμό, τον κατασυκοφαντούν ασύστολα σαν «Ακρα Δεξιά», «Φιλοναζισμό», «Εθνικισμό», «Νεοφασισμό». Επιβεβαιώνει το μένος τους, το προφανές: Οτι ο πατριωτισμός είναι το μόνο και τελευταίο όπλο της ανθρωπιάς απέναντι στην εφιαλτική απανθρωπία της ασυδοσίας των «Αγορών».

Αυτή είναι η καινούργια πόλωση που ζει η ανθρωπότητα: Οχι οι κεφαλαιούχοι ενάντια στους προλετάριους, όχι το κομματικό κράτος ενάντια στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Αλλά, τώρα, ο πατριωτισμός, άπευθος κοινωνιοκεντρισμός, απέναντι στην ξέφρενη εγωπάθεια του χρηματολάγνου παίκτη, στην ψυχοπαθολογική υστερία του μηδενισμού. Που απολιθώνει την ύπαρξη στο cogito, καθηλώνει τη συνύπαρξη στην ασκεψία των «εντυπώσεων», ταυτίζει την «πρόοδο» με την καταναλωτική εξηλιθίωση. Μετρήστε, πόσος τηλεοπτικός χρόνος διατίθεται για να διαφημιστεί (έντεχνα, σαν δήθεν αυτονόητη) η αυτοκαταστροφική παράνοια των τατουάζ – είναι εσκεμμένα ανθρωποφάγος ο καπιταλισμός.

Η ιστορία του ανθρώπου πάνω στον πλανήτη γη ήταν, και πριν από τον «Διαφωτισμό», χρονικό εκρήξεων τυφλού μίσους, απάνθρωπης δοξομανίας, αχαλίνωτης απληστίας, κτηνωδών απαιτήσεων κυριαρχίας – τα στίφη έρμαια των ενστίκτων τους ποδηγετημένα από μανιακούς. Παρεμβλήθηκαν κάποιες απίστευτες εξαιρέσεις, όπως ο «μέγας κόσμος» της ελληνικής «οικουμένης» και μετά, για χίλια χρόνια, η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης. Δεν άντεξε η ελληνοχριστιανική πρόταση, την απέκλεισε από τον ιστορικό στίβο η οθωμανική πλημμυρίδα.

Αυτό το λέμε για ψευτοπαρηγόρια. Αλλά έναν πολιτισμό δεν τον εξαλείφει η βαρβαρότητα, ο πολιτισμός μόνο αυτοκαταργείται. Με τους Ελληνες συνέβη και συμβαίνει κάτι μοναδικό ή σπάνιο στο ιστορικό πεδίο: Να αρνείται ένας λαός τα ιστορικά του προικιά, δηλαδή τις προϋποθέσεις μετοχής του στην Ιστορία, γιατί προτιμάει να μιμείται, να εκτιμάει μόνο το εισαγόμενο, να του γυαλίζει ο «Διαφωτισμός» όπως οι χάντρες και τα καθρεφτάκια στις φυλές της ζούγκλας.

Ο Διαφωτισμός εξωράισε την απανθρωπία του ατομοκεντρισμού (την κατάλυση του κοινωνικού γεγονότος) με τα παραισθησιογόνα φούμαρα της «προστασίας των Δικαιωμάτων», της καθολικής ψηφοφορίας, της «ανεξέλεγκτης» πληροφόρησης, των διεθνών οργανισμών για την παγκόσμια «συνεννόηση» – τόσο ψέμα, τόση απάτη, τόσο άψογα στιλβωμένες προσόψεις της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο δεν είχε γνωρίσει, σε παγκόσμιες διαστάσεις, η Ιστορία. Και το απελπιστικότερο είναι ότι για να φτάσουν οι μεγάλες μάζες των «καθολικών ψηφοφοριών» να αντιληφθούν την απανθρωπία του «Δικαιώματος», χρειάζονται χρόνια (αιώνες) καλλιέργειας και ανάπτυξης – ενώ η απανθρωπία τρέχει σαν τη φωτιά στο ξερόδασος.

Ζητιανεύουν, οι κωμικοί σήμερα ηγήτορες των πανάσχετων με την ελληνικότητα Ελληνωνύμων, να μαλώσει ο κρυόμπλαστος, επαγγελματίας «ειρηνοποιός» κ. Πομπέο τους Τούρκους, επειδή ξεκινάνε τρίτη γεώτρηση στη θαλάσσια επικράτεια της Κύπρου. Ας μη μιλάμε για αξιοπρέπεια, είναι «άγνωστη λέξη» πια – όμως ίχνος σοβαρότητας έχουν οι ελλαδικοί πολιτικοί; Είναι τουλάχιστον γελοίο να νομίζουν ότι ασκούν πολιτική στο διεθνές πεδίο προσφέροντας τα πάντα (Σούδα, Αλεξανδρούπολη, Λάρισα) στη μία Υπερδύναμη, για να εξαγοράσουν (ανύπαρκτη επί χρόνια) παρέμβασή της για περιορισμό της ακόρεστης βουλιμίας των γειτόνων μας Τούρκων.

Με τους πυραύλους S-400, οι Τούρκοι καθιστούν τετελεσμένη την απόλυτη κυριαρχία τους σε ολόκληρο το Αιγαίο, ολόκληρη την ελλαδική επικράτεια ώς και το Ιόνιο, ολόκληρη τη θαλάσσια περιοχή από την Κύπρο ώς την Κρήτη. Αραγε, κατά την εκτίμηση του Ελληνα πρωθυπουργού, η σημερινή πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών έχει τις προϋποθέσεις (το ανάστημα) να αντιμετωπίσει τέτοιου μεγέθους προβλήματα; Επέλεξε ο πρωθυπουργός τους υπουργούς του έχοντας συνείδηση των απαιτήσεων του υπουργείου ή με κριτήρια μικροευτελέστατων σκοπιμοτήτων, κριτήρια που ντρέπεται να τα πει;

Δεν έχει πια η ελλαδική κοινωνία ένστικτο αυτοσυντήρησης, κριτήρια για να επιλέξει τρόπο σωτηρίας. Οταν φτάνει να εναποθέτει τις ελπίδες της στον τυχαίο Μάικ Πομπέο ή στα τσακάλια των «Αγορών» που ηγεμονεύουν στις Βρυξέλλες, οι εξελίξεις είναι προδιαγεγραμμένες. Νεκρανάσταση και σωτηρία θα προμηνούσε μόνο, αν, «εξαίφνης» πρώτη προτεραιότητα γινόταν η γλώσσα, αρχαία ελληνικά από το Δημοτικό, άλλο σχολειό, άλλο πανεπιστήμιο, άλλο Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο, ριζοσπαστικός μετασχηματισμός της οργάνωσης του κράτους.

Σκεφθείτε έναν Ντε Γκωλ στη θέση του Παυλόπουλου!

από kathimerini