1914: Από τον ενθουσιασμό στον θρήνο… προσωπική αφήγηση

Γράφει ο Παντελής Καρύκας

Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε πανηγυρικά, σε όλες σχεδόν τις πρωτεύουσες των εμπολέμων. Το Παρίσι δεν αποτέλεσε εξαίρεση καθώς υπήρχε η ελπίδα ανάκτησης της Αλσατίας και της Λωρραίνης από τη Γερμανία. Σύντομα όμως για τους άνδρες που αντιμετώπισαν την πραγματικότητα του πολέμου οι πανηγυρισμοί τερματίστηκαν απότομα.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 «Ότι οι συνάδελφοί μου ήξεραν από πόλεμο προερχόταν από πατριωτικά έντυπα», έγραψε ο δεκανέας Ζαν Γκαλτιέ – Μποσιέρ του 31ου Συντάγματος Πεζικού (ΣΠ).

Στις 24 Αυγούστου 1914 το σύνταγμα βρέθηκε στην πρώτη γραμμή. Ο πρωινός ήλιος φώτιζε τις ξιφολόγχες του ενδεδυμένου με μπλε χιτώνια και κατακόκκινα παντελόνια γαλλικού πεζικού. «Μπροστά μας βρισκόταν μια εντελώς άδεια λοφοπλαγιά. Ούτε δέντρα, ούτε εμπόδια… Οι σφαίρες σφύριζαν, οι βολιδοφόρες οβίδες έσκαγαν, τα βαριά βλήματα σήκωναν στον αέρα στήλες γης… Κουφοί από τις εκρήξεις δεν μπορούσαμε να ακούσουμε τις διαταγές… Βάδιζα σαν υπνωτισμένος, χωρίς να ακούω, μέσα στην σκόνη και τον θόρυβο. Μόνο ένα σύνθημα κυριαρχούσε… Εμπρός – εμπρός.

«Προχωρούσαμε τώρα μπροστά σε ομάδες ακολουθώντας έναν αξιωματικό… Προχωρούσαμε ευθεία μπροστά, το σακίδιο μας βαραίνει… Υδροδοχείο, όλος ο φόρτος εμποδίζει. Και τότε πέσαμε στο έδαφος. Άνδρες σκόνταφταν, άλλοι επλήγησαν στο κεφάλι καθώς πήγαν να σηκωθούν.

“Οι σφαίρες θύμιζαν καταιγίδα, χτυπούσαν χαμηλά. Μας έχουν σταυρώσει τα πολυβόλα, μου φώναξε ο άνδρας δίπλα μου πριν πέσει νεκρός… Τα εχθρικά πολυβόλα που μας πλήττουν δεν είναι ακόμα ορατά. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε ρίξει ούτε έναν πυροβολισμό. Είμαστε μόλις καμιά δεκαριά πια…

«Κουλουριάστηκα πίσω από δύο εξάρματα του εδάφους. Ακούω τον θόρυβο των πολυβόλων. Οι σφαίρες σφυρίζουν δαιμονισμένα. Κάθε σφαίρα που ακούω σκέφτομαι αυτή είναι δικιά μου. Πόση ώρα βρισκόμαστε εδώ; Γιατί κανείς δεν δίνει διαταγές; Τι κάνει το πυροβολικό μας;

“Ξαφνικά κάποιος φωνάζει! Υποχώρηση… Οι σφαίρες θερίζουν ολόγυρα. Απέχουμε 20 μ. από τον δρόμο κατά μήκος του οποίου υπάρχει δεντροστοιχία. Το χαντάκι στο πλευρό του δρόμου παρέχει ασφάλεια αλλά για να φτάσεις πρέπει να διασχίσεις μια περιοχή που βάλλεται πυκνά. Δύσκολη στιγμή.

«Ένας άνδρας σηκώνεται, κάνει μερικά βήματα και κατόπιν σωριάζεται με το πρόσωπο στο χώμα. Ένας άλλος τρέχει επίσης αλλά στα μισά του δρόμου διπλώνεται στα δύο κρατώντας το στομάχι του και ουρλιάζοντας από τον πόνο… Ένας τρίτος άνδρας δοκιμάζει. Ξαφνικά σταματά και γυρίζει με το πρόσωπο γεμάτο αίματα. Σωριάζεται φωνάζοντας την μάνα του.

“Είμαι τελευταίος. Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ και βουτάω στο βάθος του χαντακιού ασφαλής… Οι απώλειές μας είναι πολύ βαριές. Ο αντισυνταγματάρχης διοικητής και τα 3/4των αξιωματικών είναι εκτός μάχης. Όλοι δείχνουν καταβεβλημένοι και μιλούν χαμηλόφωνα. Το σύνταγμα θρηνεί», ανέφερε στην αφήγησή του ο Γάλλος δεκανέας.

Οι απώλειες που υπέστη ο γαλλικός στρατός στην πρώτη φάση των επιχειρήσεων ήταν τρομακτικές. Από τους άνδρες που πολέμησαν το 1914 το 25% χάθηκε. Το 71ο ΣΠ, για παράδειγμα, τον Νοέμβριο του 1914 είχε χάσει πάνω από το 35% της δύναμής του. Το 12ο ΣΠ είχε χάσει άνω του 50%

Πηγή