Τι γνωρίζει ο Άβιγκντορ Λίμπερμαν;

Του Τιερί Μεϊσάν

Εδώ και 7 μήνες και πιθανόν για τους επόμενους 5, ο Άβιγκντορ Λίμπερμαν υπαγορεύει τη γραμμή του στην ισραηλινή άρχουσα τάξη. Θεωρούμενος ως ρατσιστής από τον διεθνή Τύπο, είναι στην πραγματικότητα ένας ρεαλιστικός και λογικός εθνικιστικής, αντίθετος τόσο στο σχέδιο για το «Μεγάλο Ισραήλ» όσο και στο κράτος δύο εθνοτήτων. Μπορεί να είναι το ατού της Μόσχας.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Η παραίτηση του Άβιγκντορ Λίμπερμαν, υπουργού Άμυνας της κυβέρνησης του Μπενιαμίν Νετανιάχου, στις 14 Νοεμβρίου 2018, άνοιξε μια πολύ σοβαρή πολιτική κρίση στο Ισραήλ: προκάλεσε τις πρόωρες κοινοβουλευτικές εκλογές στις 14 Νοεμβρίου 2018: δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν νέα πλειοψηφία στην Κνεσέτ (Κοινοβούλιο). Δεδομένου ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορούσε να συγκροτηθεί εδώ και πέντε εβδομάδες, νέες κοινοβουλευτικές εκλογές θα διεξαχθούν στις 17 Σεπτεμβρίου.

Η παραίτηση του Λίμπερμαν είχε παρέμβει όταν ο Νετανιάχου είχε επιβάλει μια συμφωνία με το Κατάρ που αφορούσε μια κατάπαυση του πυρός με τη Χαμάς και την άμεση καταβολή των μισθών των δημόσιων υπαλλήλων της Γάζας από τον Εμίρη του Κατάρ.

Κανείς δεν είχε αντιδράσει διεθνώς σε αυτό που μοιάζει με την απόσχιση της Γάζας από τα Παλαιστινιακά Εδάφη και την άμεση προσάρτησή της από το Κατάρ. Για τον Λίμπερμαν, αυτό σήμαινε την οργάνωση μιας δικτατορίας των Αδελφών Μουσουλμάνων στις πύλες της χώρας του. Πολλοί είχαν ερμηνεύσει αυτό το γεγονός ως προϋπόθεση για τη «Συμφωνία του Αιώνα» (Deal of theCentury) των Τζάρεντ Κούσνερ και Ντόναλντ Τραμπ. Και όμως, φαίνεται σήμερα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες σχεδίαζαν να περάσουν τη Γάζα υπό αιγυπτιακό έλεγχο, όχι καταριανό.

Σταδιακά, ο Άβιγκντορ Λίμπερμαν εξέδωσε ένα νέο επιχείρημα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας σχετικά με την άρνηση της απαλλαγής της στρατιωτικής θητείας για τους φοιτητές των θρησκευτικών εβραϊκών σχολώνΓεσιβα, την άρνηση μιας αλαχικής τάξης, του εξαναγκασμού και των θρησκευτικών προνομίων. Το θέμα αυτό δεν είναι καινούργιο, αλλά ποτέ δεν διαδραμάτισε κεντρικό ρόλο σε σημείο να εμποδίσει τον Μπενιαμίν Νετανιάχου να σχηματίσει νέα κυβέρνηση.

Ο Λίμπερμαν έγινε γνωστός ως μετανάστης από τη Υπερδνειστερία, ο οποίος συγκέντρωσε τους ρωσόφωνους Εβραίους δημιουργώντας το 1999 ένα κοσμικό πολιτικό κόμμα, το Israel Beytenou ("Ισραήλ, το σπίτι μας"). Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο σοβιετικών Ρώσων έχουν μεταναστεύσει μετά την τροποποίηση Τζάκσον-Vanik (1974) η οποία απειλούσε την ΕΣΣΔ με οικονομική απομόνωση, αν αρνιόταν να αφήσει τους Εβραίους να πάνε στο Ισραήλ. Οι ρωσόφωνοι αυτοί είναι νόμιμα εβραίοι (όλοι έχουν εβραίο παππού), αλλά όχι απαραίτητα θρησκευτικά εβραίοι (δηλαδή, η μητέρα των οποίων είναι εβραία). Η πρωτοβουλία του Λίμπερμαν χρηματοδοτήθηκε από έναν Ουζμπεκιστανό ολιγάρχη, τον Μιχαήλ Τσέρνι, τότε εγγύς του Μπόρις Γέλτσιν.

Μέχρι τότε ο Λίμπερμαν ήταν γνωστός ως υπάλληλος του Λικούντ, του οποίου ήταν γενικός διευθυντής, έγινε αρχηγός του προσωπικού γραφείου του πρωθυπουργού Νετανιάχου, αλλά δεν επιδίωχνε να εκλεγεί. Αυτός ο πρώην μπράβος νυχτερινών κέντρων μιλάει δυνατά, με πολύ έντονη ρωσική προφορά. Δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να ζυγίσει και να απειλήσει τους συνομιλητές του ... προτού να κάνει μπίζνες μαζί τους.

Τον Οκτώβριο του 2003, ο Μιχαήλ Τσέρνι χρηματοδότησε ένα περίεργο συνέδριο στο King David Hotel στην Ιερουσαλήμ [1].
Είχε σκοπό να ενώσει τους ρωσόφωνους Ισραηλινούς πολιτικούς, συμπεριλαμβανομένου του Λίμπερμαν, με τους μαθητές του Αμερικάνου φιλόσοφου Λέο Στράους (συνήθως πρώην συνεργάτες του συν-συγγραφέα της τροπολογίας Τζάκσον-Vanik) και με τους «χριστιανούς» σύμμαχους τους ( με την έννοια ότι αντιτίθενται στον κομμουνιστικό αθεϊσμό) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Για να το κάνει, είχε σαφώς την υποστήριξη της κυβέρνησης Μπους Τζούνιορ, ο οποίος δεν θα άφηνε να γλιστρήσει αυτή η μειονότητα στην τροχιά του νέου αφεντικού του Κρεμλίνου, Βλαντιμίρ Πούτιν. Όλη η ισραηλινή δεξιά της εποχής, αρχίζοντας από τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, συμμετείχαν σε αυτή την εκδήλωση.

Αυτό το συνέδριο ανέπτυξε μια πίστη που έκτοτε επιβλήθηκε σε ορισμένους κύκλους: τη θεοπολιτική. Η ειρήνη είναι δυνατή στον κόσμο, μόνο εάν επιτευχθεί πρώτα στο Ισραήλ. Μια παγκόσμια κυβέρνηση θα αποτρέψει κάθε νέο πόλεμο. Η έδρα της θα είναι στην Ιερουσαλήμ. Για παράδειγμα, στη Γαλλία, είναι ο λόγος του Jacques Attali.

Εκείνη την εποχή, ο Άβιγκντορ Λίμπερμαν δεν είχε κανένα πρόβλημα με τους θρησκευτικούς, υπό την προϋπόθεση ότι μοιράζονται ή υποστηρίζουν τον ισραηλινό εθνικισμό του. Για παράδειγμα, εντάχθηκε στο κόμμα Tkuma. Ούτε φοβόταν τον συνδυασμό πολιτικών και θρησκευτικών ιδεών. Οι στρωσιανοί φίλοι του (οι μαθητές του Leo Strauss [2] που πέρασαν από το γραφείο του γερουσιαστή Τζάκσον) ισχυρίζονταν χωρίς κόμπλεξ ότι το ναζιστικό επεισόδιο έδειξε την αδυναμία των δημοκρατιών και ότι, για να αποτραπεί ένα νέο Ολοκαύτωμα (Shoah), οι Εβραίοι έπρεπε να οικοδομήσουν μια δικτατορία. Οι χριστιανοί φίλοι του είχαν φανταστεί στο Πεντάγωνο [3] μια συμμαχία όλων των Εβραίων και όλων των Χριστιανών, των «ιουδαιο-χριστιανών» [4], για να ηγηθεί της μάχης κατά του αθεϊστικού κομμουνισμού.

Οι ιδέες του είναι γνωστές. Ποτέ δεν άλλαξε. Σύμφωνα με τον ίδιο, πρέπει να γνωρίζετε σε ποιον είστε πιστός. Οι Παλαιστίνιοι χωρίζονται ανάμεσα σε Παλαιστίνιους εθνικιστές και ισλαμιστές εθνικιστές (που δεν αγωνίζονται για το παλαιστινιακό κράτος, αλλά για την Ούμμα (Ummah). Δεν καταφέρουν να ζήσουν μαζί και ακόμη λιγότερο θα καταφέρουν να ζήσουν με Ευρωπαίους Εβραίους (με την έννοια ότι η Ρωσία είναι Ευρώπη).
Αποτελούν δύο διαφορετικούς λαούς. Στο όνομα του ρεαλισμού, ο Λίμπερμαν είναι αντίθετος με το σχέδιο του ΟΗΕ για δι-εθνικό κράτος και θεωρεί αδύνατο να διατηρηθεί η ισραηλινή υπηκοότητα σε όσους από τους «Άραβες του 1948» αμφισβητούν την ύπαρξη του Ισραήλ.

Θεωρήθηκε συχνά ως ρατσιστής λόγω του επιθετικού τρόπου έκφρασης του. Έτσι, το 2001, αναρωτήθηκε για τη δυνατότητα βομβαρδισμού του φράγματος του Ασουάν για να λυγίσει την Αίγυπτο. Ή, το 2003, δηλώνει ότι είναι πρόθυμος να οδηγήσει Παλαιστίνιους κρατούμενους με λεωφορείο για να τους πνίξει στη Νεκρά Θάλασσα κλπ. Αλλά αυτές οι εξορμήσεις είναι αποτέλεσμα της "μεγαλοστομίας" του και όχι της ιδεολογίας του. Ομοίως, το 2004, αποκάλεσε τον πρόεδρο Mahmoud Abbas «τρομοκράτη διπλωμάτη», αλλά το 2008, περιέγραψε τον Μπενιαμίν Νετανιάχου ως «ψεύτη, απατεώνα και κάθαρμα».

Στην πραγματικότητα, κατά τη διάρκεια των υπουργικών αρμοδιοτήτων του, ο Λίμπερμαν διόρισε πολλούς ανώτερους υπαλλήλους αιθιοπικής καταγωγής, ή Βεδουίνους, ή Δρούζους. Απλώς θεωρεί ότι η ιθαγένεια συνεπάγεται πίστη στο κράτος. Μια προσωπικότητα της αριστεράς, όπως ο πρώην Αρχηγός του Επιτελείου της Αεροπορίας, στρατηγός Eitan Ben Eliyahu, βεβαιώνει ότι δεν είναι εξτρεμιστής (σε αντίθεση με τον Νετανιάχου, υποστηρικτή του "Μεγάλου Ισραήλ").

Το ερώτημα που τίθεται επομένως δεν είναι να γνωρίσουμε αν ο Λίμπερμαν είναι ακροδεξιός ή όχι, ούτε ποιο θα είναι το προσωπικό του μέλλον, αλλά ποιες είναι οι δυνάμεις που τον οδήγησαν να σπάσει τη συμμαχία της δεκαετίας του ’90 με τον Νετανιάχου και τη συμμαχία του 2003 με τους θρησκευτικούς. Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στο πλαίσιο του "Deal of the Century", που πάντα ανακοινώνεται, ποτέ δεν αποκαλύπτεται, αλλά που ήδη υλοποιείται.

Το σχέδιο Κούσνερ-Τραμπ προβλέπει να επιλύσει την ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση αναπτύσσοντας οικονομικά τους Άραβες και λαμβάνοντας υπόψη τις διαδοχικές στρατιωτικές τους ήττες. Η Μόσχα έχει κηρύξει "απαράδεκτο" τον προβλεπόμενο τρόπο παραβίασης του διεθνούς δικαίου.

Ωστόσο, μετά τη Διάσκεψη της Γενεύης του Ιουνίου 2012, η Ρωσία προσπαθεί να κερδίσει έδαφος στη Μέση Ανατολή και να αποκτήσει μια κοινή κυριαρχία (με τις Ηνωμένες Πολιτείες) επάνω στο Ισραήλ. Ο Λίμπερμαν είναι πολιτιστικά πολύ πιο κοντά στο Κρεμλίνο παρά με τους συνεργάτες του στο Λευκό Οίκο και το Πεντάγωνο.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση 

Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή 

Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[1] « Sommet historique pour sceller l’Alliance des guerriers de Dieu », Réseau Voltaire, 17 octobre 2003.

[2] The Political Ideas of Leo Strauss, Shadia B. Drury, Palgrave macmillan (1988); Leo Strauss and the Politics of American Empire, Anne Norton, Yale University Press (2005) ; The Truth About Leo Strauss: Political Philosophy and American Democracy, Catherine H. Zuckert & Michael P. Zuckert, University of Chicago Press (2008) ; Straussophobia: Defending Leo Strauss and Straussians Against Shadia Drury and Other Accusers, Peter Minowitz, Lexington Books (2009) ; Leo Strauss and the Conservative Movement in America, Paul E. Gottfried, Cambridge University Press (2011); Leo Strauss, The Straussians, and the Study of the American Regime, Kenneth L. Deutsch, Rowman & Littlefield (2013).

[3] The Family: The Secret Fundamentalism at the Heart of American Power, Jeff Sharlet, HarperCollins (2009).

[4] Ιστορικά, οι "ιουδαιο-χριστιανοί" σχημάτιζαν την εκκλησία της Ιερουσαλήμ γύρω από τον Άγιο Ιάκωβο. Εκδιώχθηκαν από τη συναγωγή κατά την πτώση της Ιερουσαλήμ. Το ρεύμα τους εξαφανίστηκε, εκτός από ορισμένες ομάδες στη Μέση Ανατολή, από τις οποίες εκείνη που έφερε τον Μοχάμεντ στον έβδομο αιώνα. Οι μοναδικοί Χριστιανοί που επιβίωσαν ήταν ειδωλολάτρες που αλλαξοπίστησαν στη Δαμασκό γύρω από τον Άγιο Παύλο. Για δεκαεννέα αιώνες, ο όρος "ιουδαίο-χριστιανοί" δεν είχε πλέον νόημα, καθώς οι δύο θρησκείες ήταν ξεχωριστές και αντιτιθέμενες όσον αφορά τον σεβασμό του νόμου του Μωυσή. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, το Πεντάγωνο επαναχρησιμοποίησε αυτή την έκφραση και σχημάτισε ένα οικουμενικό κίνημα γύρω από τους πάστορες Αβραάμ Βέρεϊντ και Μπίλι Γκράχαμ. Ξαφνικά, μιλάμε στον 21ο αιώνα για «ιουδαιο-χριστιανικό πολιτισμό», ενώ αυτή η έκφραση δεν καλύπτει καμία πραγματικότητα.