Γαβρόγλου ο εκτελεστής, πολλές οι συνενοχές

Βαθύτερη ουσία και πολιτικές προεκτάσεις του νομοσχεδίου για την παιδεία

Από Ρούντι Ρινάλντι

Τη Μεγάλη Βδομάδα επέλεξε η κυβέρνηση να φέρει και να ψηφίσει το νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όλοι μιλούν για τον Πολάκη και τον «αυθόρμητο» τραμπουκισμό του, αλλά ο Φαναριώτης Γαβρόγλου τον ξεπέρασε με τις προκλητικές του ατάκες μέσα στη Βουλή.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 «Μπα, δεν ήξερα ότι είστε τόσο θρησκευόμενοι» προς το ΚΚΕ και «αφού λέτε ότι είναι πολλές οι 1.000 σελίδες (του νομοσχεδίου) γιατί δεν μας το είπατε να σας δώσουμε μερικούς βοηθούς για να τελειώσετε την ανάγνωση» προς τη Ν.Δ. Υπουργός Παιδείας…

Αποσπασμένος από το Ίδρυμα Λάτση, ενόσω ασκεί καθήκοντα υπουργού Παιδείας, ο κ. Γαβρόγλου ευθυγραμμίζει ολόκληρη την παιδεία με την κατάπτυστη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ. Παράλληλα, έχει χρόνο για να συνοδεύει όλους του Τούρκους επίσημους μέχρι το αεροδρόμιο όταν αποχωρούν, αλλά και να μεθοδεύει όσα παραγγέλλονται για τα θέματα μουφτήδων και σχολείων στη Θράκη.

Η επιτυχία του, θα πρέπει να αξιολογηθεί με βάση το γεγονός ότι κατάφερε να περάσει όσα δεν μπορούσαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις στον χώρο της παιδείας. Χωρίς μάλιστα να υπάρξει η παραμικρή αντίδραση, κανένα κίνημα, καμία σοβαρή διαφοροποίηση.

Για να το πούμε με διαφορετικά λόγια. Τούτες τις μέρες σημειώθηκε μια από τις μεγαλύτερες ήττες και ζημιές. Ο χώρος της παιδείας σε όλες τις βαθμίδες, και ειδικότερα η τριτοβάθμια, είναι όλα αυτά τα χρόνια αντικείμενο διαρκών αναδιαρθρώσεων. Αυτές μετατρέπουν το μεγαλύτερο μέρος της σε ανθρώπινες χωματερές, ενώ προσπαθούν να καλύψουν την ανυπαρξία οποιουδήποτε σχεδιασμού για την παιδεία με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και της χώρας. Όλα αυτά, όμως, δεν είναι έργο απλά του κ. Γαβρόγλου. Είναι πολλοί οι συνένοχοι σε αυτή την εθνική και κοινωνική τραγωδία.

Τι έγινε λοιπόν τούτες τις μέρες;

Η συγχώνευση ΑΕΙ-ΤΕΙ όπως μεθοδεύεται, είναι κάτι που καμιά μεταπολιτευτική κυβέρνηση δεν θα είχε το θράσος να εφαρμόσει. Η νεοφιλελεύθερη εντολή του ΟΟΣΑ είναι σαφής: Να λιγοστέψει ο αριθμός των ιδρυμάτων μέσω των συγχωνεύσεων τμημάτων. Αυτό στην ελλαδική περίπτωση έγινε με την «ανωτατοποίηση» των ΤΕΙ και στην ουσία με τη συνολική υποβάθμιση της πανεπιστημιακής βαθμίδας. Με τον πιο αυθαίρετο τρόπο, είχαν προηγηθεί συγχωνεύσεις ΑΕΙ-ΤΕΙ σε διάφορες περιοχές. Τώρα με τον νέο νόμο, αυτό γίνεται υποχρεωτικά για όλα τα ΤΕΙ. Το δωράκι που δίνεται στις σημερινές διοικήσεις των ΑΕΙ, είναι να αναλάβουν μια διετή κατάρτιση και να συμπεριλάβουν στα περιουσιακά στοιχεία των ιδρυμάτων τους αυτά των πρώην ΤΕΙ. Τις δε διοικήσεις των ΤΕΙ, τις «πανεπιστημιοποιεί», τις αναβαθμίζει τάχα, ενώ στους φοιτητές των ΤΕΙ πουλάει αυταπάτες ότι φοιτούν πλέον σε πανεπιστήμια και πολυτεχνεία.

Παράλληλα, μέσω ενός νέου τρόπου εισαγωγής στα υποβαθμισμένα γενικά ΑΕΙ, θα υπάρχει ένα αλαλούμ «ελεύθερης πρόσβασης» στις σχολές β’ διαλογής, ενώ για κάποιες με μεγαλύτερη ζήτηση προβλέπονται εξετάσεις. Οι εισαγωγικές εξετάσεις ως ενιαίος πανελλαδικός τρόπος επιλογής των αυριανών φοιτητών, ίσως η μόνη διαδικασία του ελληνικού κράτους που ήταν αδιάβλητη, πρέπει τώρα να καταργηθεί. Το σχολείο των πολλαπλών ταχυτήτων, οι διαφορετικές ζώνες σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης, η ρευστοποίηση προγραμμάτων και ο γενικευμένος «χυλός» θα προωθηθούν, με απίθανες συνταγές. Αλλά και με μια υποκριτική ρητορική που συνδυάζει τις περικοπές δαπανών, την απόσυρση του κράτους από την εκπαιδευτική λειτουργία, την ιδιωτικοποίηση, τη γενική μπαχαλοποίηση και τη ρευστοποίηση όλων των επαγγελματικών κατοχυρώσεων που υπήρχαν μέχρι σήμερα, με μια απίστευτη ιδεολογία «ευκολίας» και «φιλικότητας προς τον χρήστη». Οι μαθητές πρέπει να ερωτεύονται, να ζουν ζωηρά, να ξεκινούν τα μαθήματα στις 9, να μην δίνουν εξετάσεις, να έχουν «ελεύθερη» πρόσβαση, να μην ασχολούνται με κλασικές και ανθρωπιστικές γνώσεις, που θεωρούνται περιττές, να έχουν χρόνο για την προετοιμασία τους στην Γ’ λυκείου (σχεδόν κατάργησή της). Οι σχολές πρέπει να βρίσκουν χρηματοδότες και προγράμματα για να λειτουργούν, αφού χωρίς χορηγό δεν γίνεται τίποτα σήμερα…

Γίνετε ικανοί να αρπάξετε κάποιο πρόγραμμα και να χωθείτε όπου μπορείτε. Μην την ψάχνετε περισσότερο. «Χωθείτε» αν είστε ικανοί, μην είστε εσείς το κορόιδο… Αυτή είναι η ιδεολογία που αποπνέεται από όλους τους πόρους και διαβρώνει

Παιδεία σε μια χώρα χωρίς νόημα;

Όχι, δεν έχουμε καραγκιόζηδες που δεν ξέρουν τι κάνουν και διευθύνουν την παιδεία. Έχουμε διαχειριστές που εφαρμόζουν τα προγράμματα του ΟΟΣΑ, της αγοράς, του νεοφιλελευθερισμού, στις ειδικές αποικιακές συνθήκες που δημιούργησαν τα Μνημόνια. Η παιδεία δεν υπηρετεί κανέναν εθνικό σχεδιασμό, μετατρέπεται σε κατ’ εξοχήν χειριστικό μηχανισμό όπου παρκάρονται σχεδόν όλοι οι νέοι για κάποιο διάστημα. Αφού όλα αλλάζουν μέσα από την αναδιάρθρωση της οικονομίας, πρέπει να προσαρμοστεί και ολόκληρος ο χώρος της παιδείας στη νέα πραγματικότητα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς συνθήματα, ιδεολογίες, εξατομίκευση, διάλυση και επίθεση σε προηγούμενες μορφές, και φυσικά με προβολή νέων αξιολογήσεων γα τη γνώση, την πληροφορία, την παιδεία κ.λπ.

Υπάρχει όμως ένα βασικό ερώτημα: Ποιος διευθύνει την παιδεία και προς τα πού. Το υπουργείο Παιδείας; Η κυβέρνηση; Τα κόμματα; Η κοινωνία; Δεν υπάρχει σαφής απάντηση. Δεν υπάρχει πρόγραμμα για την παιδεία, όπως δεν υπάρχει και για τη χώρα.

Ας ρωτήσουμε όποιον ζητάει ψήφο το 2019: Ποια είναι η πρόταση για την παιδεία, την κατεύθυνσή της, τις προτεραιότητες που θέτει. Δεν θα ακούσουμε τίποτα. Η παιδεία πρέπει να προσαρμοστεί στη χρηματοδότηση που επιτρέπουν τα Μνημόνια και τα πλεονάσματα, αρμοδιότητές της πρέπει να ξεφορτωθούν και πολλά τμήματά της να ιδιωτικοποιηθούν. Αυτό είναι το πρόγραμμα όλων των κυβερνήσεων, των κομμάτων και λοιπών συγγενών της εκπαίδευσης (περιφέρειες, δήμοι κ.λπ.). Τι μένει; Γίνετε ικανοί να αρπάξετε κάποιο πρόγραμμα και να χωθείτε όπου μπορείτε. Μην την ψάχνετε περισσότερο. «Χωθείτε» αν είστε ικανοί, μην είστε εσείς το κορόιδο… Αυτή είναι η ιδεολογία που αποπνέεται από όλους τους πόρους και διαβρώνει.

Μια χώρα που εξάγει επιστήμονες, αφού το μεγαλύτερο μέρος των νέων που μεταναστεύουν έχουν πανεπιστημιακούς τίτλους, είναι μια αιμορραγούσα χώρα. Οι θριαμβολογίες των κυβερνώντων, η προεκλογική παροχολογία και τα επιδόματα, δεν φτάνουν για να καλύψουν αυτές τις αλήθειες.

Μόνο οι κυβερνώντες;

Όχι. Είναι ευρύτατο το δίκτυο που θέλει και ζει κυριολεκτικά από αυτή την άθλια κατάσταση της παιδείας. Γιατί δεν είναι στιγμιαίο το έγκλημα που έγινε τη Μεγάλη Τρίτη του 2019. Ο Γαβρόγλου και η κυβέρνηση κάνει πράξη ό,τι δεν μπόρεσε το σχέδιο Αθηνά, οι μεταρρυθμίσεις της Διαμαντοπούλου και του Αρβανιτόπουλου, και όλοι οι «διάλογοι» που έχουν γίνει τα τελευταία 10 χρόνια. Αλλά και τα εφαρμόζει κομματιαστά εδώ και καιρό, σε διάφορα τμήματα της παιδείας, χωρίς να συναντά καμία αντίδραση από τους καθηγητές ΑΕΙ και ΤΕΙ ή από το φοιτητικό κίνημα (ωραίες οι καταμετρήσεις το βράδυ των εκλογών, αλλά δεν απασχολούν πια κανέναν).

Αυτή η σιγή, η σιωπή, η απραξία για όσα μεθοδεύονται, είναι πρωτοφανής. Πρωτοφανής είναι και η αλαλία σύμπασας της Αριστεράς που δεν μπορεί να αρθρώσει τίποτα, γιατί συγγενεύει επί της ουσίας με τη ρητορική και το σερβίρισμα των μέτρων που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο διεκδικητισμός σε συνδικαλιστικό επίπεδο, ο ξεχαρβαλωμένος δικαιωματισμός, οι ειδικές σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί με τις διοικήσεις των ΑΕΙ, έχουν καταβυθίσει την Αριστερά σε ρόλο προωθητικού παράγοντα αυτής της μπαχαλοποίησης στην παιδεία. Τους έχει στο τσεπάκι ο ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή το σύστημα στη μεταμοντέρνα και παγκοσμιοποιητική φορεσιά του). Τι θα πει ένας αριστερός ενάντια στην ελεύθερη πρόσβαση στα ΑΕΙ; Δεν μπορεί, ακόμα κι αν είναι όχημα αποδιάρθρωσης αυτή τη στιγμή. Τι να πει στους φοιτητές των ΤΕΙ ενάντια στη δήθεν ανωτατοποίησή τους; Τι μένει; Το μακρόσυρτο κείμενο απόφασης μιας συνέλευσης, όπου θα χωράνε όλες οι καταγγελίες, το τεράστιο πανό των συλλόγων σε κάποια διαδήλωση, και η έλλειψη οποιασδήποτε απάντησης για τη σημερινή ανυπαρξία του φοιτητικού κινήματος.

Πολλές λοιπόν οι συνενοχές για την πορεία προς τα βράχια. Ελάχιστες οι φωνές αντίστασης. Ησυχία! Τώρα έχουμε εκλογές, την ανώτατη μορφή πάλης και ταυτόχρονα αναπαραγωγής ενός πολιτικού συστήματος. Το πλασάρισμα εκεί δίνει περισσότερες ευκαιρίες από την παιδεία. Ψηφίστε μας να σας σώσουμε… Μεγάλη ντροπή. Πρέπει να κτίσουμε ξανά την χώρα μας. Δυστυχώς, με υλικά κατεδαφίσεως. Αλλά, χωρίς πνοή, αξίες και όραμα, δεν μπορεί να γίνει βήμα. Ο τόπος χρειάζεται νόημα και πραγματική παιδεία.

Πηγή