Δεν είμαι αντιφασίστας!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

«Με τον πρόεδρο Τραμπ, μοιραζόμαστε τις ίδιες ιδέες για τη δημοκρατία»!

Αλέξης Τσίπρας

"Αιρετικός και Κουρσάρος"... Τεράστιος κι...

απαράμμιλος ο Pier Paolo Pasolini είχε προεξοφλήσει, πριν από 45 χρόνια ποια θα ήταν η διεστραμμένη προέλευση του σημερινού αφηγήματος της παγκοσμιοποίησης, ο αποκαλούμενος "αντιφασισμός".

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος

Ποιους εξυπηρετεί ο σημερινός "αντιφασισμός";

Συγκεκριμένα σήμερα... ο "αντιφασισμός" είναι το καλύτερο κι ισχυρότερο όπλο που χρησιμοποιείται στη δύση κι ειδικότερα στην Ευρώπη από το υπερεθνικό κεφάλαιο, για να καταπολεμήσει την ελευθερία αλλά ακόμη και την αστική δημοκρατία, ώστε να αποπροσανατολίσει τις λαϊκές μάζες, τους αγώνες των εργαζομένων και την κατάργηση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, στο βωμό του άπληστου κι αδηφάγου υπερεθνικού κεφαλαίου, της παγκοσμιοποίησης.

Στην πατρίδα μας και τα εισοδήματα μας τα εξαφάνισαν και τα σπίτια χάνουμε με "δήμευση", για αδυναμία πληρωμής φόρων που επιβάλλονται για να πληρώνονται οι "δανειστές" τόκους κι όχι δανείων κατανάλωσης. Τους νέους επιστήμονες, ότι πιο παραγωγικό μπορεί να έχει μια χώρα, τους έστειλαν μετανάστες στα σκλαβοπάζαρα των "αναπτυγμένων". Το φασισμό ξαναζωντάνεψαν... κι όλα αυτά στο όνομα του "αντιφασισμού"!

Γράφει ο Pier Paolo Pasolini πριν 45 ολόκληρα χρόνια:

«Αναρωτιέμαι, αγαπητέ Alberto, αν αυτός ο θυμωμένος αντιφασισμός που βρίσκει σήμερα, με τελειωμένο τον φασισμό, διέξοδο εκτόνωσης στις πλατείες, δεν είναι κατά βάθος ένα όπλο αποπροσανατολισμού που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη σε βάρος των φοιτητών και των εργαζομένων για να περιορίσει την αμφισβήτηση. Για να ωθήσουν τις μάζες να πολεμήσουν έναν ανύπαρκτο εχθρό, ενώ ο σύγχρονος καταναλωτισμός έρπει ύπουλα, διεισδύει και διαφθείρει την ήδη ετοιμοθάνατη κοινωνία».

Επιστολή του Pier Paolo Pasolini στον Alberto Moravia,

"Incontro con..." [Συνάντηση με...],

Rubrica Rai 1973, μεταδόθηκε από Rai Storia

Στη σημερινή πορεία της παγκοσμιοποίησης έχουμε μια ανάδυση και συγκλονιστική ανάπτυξη ενός "αντιφασισμού" ως φοβερό σκιάχτρο απέναντι σ' όσους υψώνουν φωνή αντίστασης. "Λαϊκισμός, δημαγωγία, συντηρητισμός, οπισθοδρόμηση, πολιτικός επαρχιωτισμός, ρατσισμός, ομοφοβία, εθνικισμός... φασισμός" είναι ορισμένες ετικέτες που προσκολλάει το σύστημα στους λίγους που τολμούν να μιλούν. Σήμερα χωρίς δυσκολία και κανένα ηθικό πρόβλημα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε με αυτά τα επίθετα και τον κομμουνιστή Pier Paolo Pasolini.

Ζούμε και βιώνουμε το παράδοξο μιας "δημοκρατίας" που αποδέχεται μόνον όσους ανταποκρίνονται στην πορεία της παγκοσμιοποίησης. Στη δύση το υπερεθνικό κεφάλαιο έχει στη διάθεσή της παραδοσιακά αλλά και σύγχρονα αποτελεσματικά όπλα αντιμετώπισης: ΜΜΕ - δημοσιογραφική πορνεία, δικαστική εξουσία και κυρίως κοσμοπολίτικη κυβερνητική "αριστερά" των "Radical chic".

Στη "μεγάλη δημοκρατική ευρωπαϊκή οικογένεια" του διευθυντηρίου, του ιδιωτικού νομίσματος (ευρώ), των "ελεύθερων αγορών", της λιτότητας κι εξαθλίωσης, σήμερα αναβιώνει και ο "αντιφασισμός" ταυτοχρόνως με τον "ευρωπαϊκό πατριωτισμό", που προς θεού καμία σχέση δεν έχει με τους εθνικισμούς στους οποίους κήρυξε πόλεμο ο "φιλάνθρωπος επιχειρηματίας" Σόρος, ο χρηματοδότης κι υπερασπιστής της παράνομης μετανάστευσης, ο "ανθρωπιστής" χρηματοδότης των gay pride, των πολύχρωμων επαναστάσεων, ο μεγάλος εκδημοκρατιστής και πολέμιος των "δικτατορικών" καθεστώτων στον πλανήτη: Προλεταριακός Πατριωτισμός ή αστικός κοσμοπολιτισμός;

Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία. Είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποίησε μια συγκεκριμένη εποχή η άρχουσα τάξη -οι ίδιοι που σήμερα έχουν την χρηματοπιστωτική εξουσία-, ώστε να καταστείλουν τις λαϊκές εξεγέρσεις, τους αγώνες των εργαζομένων και μέσω της θεοκρατίας (οι εκκλησιαστικές ηγεσίες ήταν κι είναι όπλο, χθες του φασισμού και σήμερα της παγκοσμιοποίησης) να φυλακίσουν το μυαλό των εργαζομένων μέσα στην αλυσίδα: παραγωγή-κατανάλωση, επιβίωση.

Περνούν εντέχνως απαρατήρητα τα παράδοξα αυτών που είναι "αντιφασίστες" σε μια εποχή πλήρους απουσίας του φασισμού -σήμερα αρκεί να ελέγχεις το νόμισμα, την εθνική οικονομία μιας χώρα για να επιβάλεις το φασισμό-, μέσα από μια αφηρημένη κι αόριστη ιδέα του διεθνισμού της αγοράς που δικαιολογεί και προωθεί τις χειρότερες στρεβλώσεις δημοκρατικών διαδικασιών και κοινωνικών αγώνων και δικαιωμάτων των δυτικών λαών.

Με λίγα λόγια το σήμερα μας δίνει τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε πως κι αυτό που εμφανίστηκε, γεννήθηκε ως "ανανεωτική αριστερά", "μεταρρυθμιστική αριστερά", "δικαιωματική αριστερά" δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο της παγκοσμιοποίησης που υιοθετεί το ίδιο στυλ, περιεχόμενο του νεοφιλελευθερισμού και έχει πάρει αποστάσεις διαζυγίου από την ιστορική αποστολή της αριστεράς, που είναι η υπεράσπιση της κοινωνίας και της εργασίας. Σήμερα είσαι "εθνικιστής" όταν αντιπαλεύεις τους ιμπεριαλιστές και στηρίζεις τους "δικτάτορες" της Κούβας, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, τον Άσαντ και τους κομμουνιστές της Συρίας, τη Μπολιβαριανή Δημοκρατία... Σήμερα είσαι "εθνικιστής" όταν αρνείσαι τους ακραίους εθνικισμούς των Σκοπιανών, της Τουρκίας, το φασισμό με τη μάσκα του "ελευθεριακού δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού", τους λακέδες των ιμπεριαλιστών να επιθυμούν να σου πάρουν τη γη σου, την Πατρίδα σου. Σήμερα στην ημερήσια διάταξη αυτής της κοσμοπολίτικης "αριστεράς" των βολεμένων "Radical chic" είναι ο αγώνας εναντίον του "εθνικισμού": Προλεταριακός Πατριωτισμός ή αστικός κοσμοπολιτισμός;

Όταν βρεθήκαμε στη Συρία με μια ελληνο-ιταλική αντιπροσωπεία και ρωτήθηκαν από τον αείμνηστο Γιάννη Μπανιά οι κομμουνιστές του Κομμουνιστικού Κόμματος Συρίας -του "ορθόδοξου" αδελφού κόμματος του ΚΚΕ κι όχι το "ενωτικό" της διάσπασης υπέρ της περεστρόικας-, πως κρίνουν την πολιτική Άσαντ και τις συνεργασίες με άλλα κόμματα σε σχέση με τον ταξικό αγώνα, μας αφόπλισαν: "Σύντροφοι... για να οικοδομήσουμε σοσιαλισμό χρειαζόμαστε πατρίδα". Αυτό απαντάει σε όλες τις παραφιλολογίες των επαγγελματιών "αντιφασιστών" και "αντιρατσιστών" (Ο Γιάννης Μπανιάς δεν θα έμενε σιωπηλά ένοχος...).

Ο Ιταλός συγγραφέας, δημοσιογράφος, αριστερός πολιτικός, ποιητής, σκηνοθέτης και δραματουργός Λεονάρντο Σάσα, συνεχίζει στο δρόμο του Pier Paolo Pasolini:

«Το πιο όμορφο δείγμα φασισμού που μπορεί κάποιος να συναντήσει, είναι αυτό του σημερινού αποκλειστικού μαχητικού αντιφασίστα που χαρακτηρίζει φασίστες αυτούς που δεν ταυτίζονται μαζί του.»

Leonardo Sciascia

Ο Pasolini είχε εντοπίσει το φαινόμενο της "ανάστασης" ενός ανύπαρκτου φασισμού από τα γεγονότα σ' εκείνες τις σκληρές συγκρούσεις -στη σχολή της Αρχιτεκτονικής στη Valle Giulia- αγανακτισμένων νεολαιών αντιφασιστών με τις δυνάμεις της αστυνομίας στο κείμενό του "Il PCI ai giovani!" (Το ΚΚΙ στη νεολαία!), το αφιερωμένο σε "quella di Valle Giulia" 1η Μάρτη 1968, όταν έγραφε για τους "αντιφασίστες" αγανακτισμένους νεολαίους: «Έχετε φάτσες βουτυρόπαιδων. Σας μισώ όπως μισώ τους πατεράδες σας... Έχετε την ίδια κακία στα μάτια σας... αλαζονικοί, εκβιαστές, σίγουροι και ξεδιάντροποι με μικροαστικά προνόμια». Η "ανάσταση" ενός νεκρού φασισμού, χρήσιμου ως άλλοθι για να μην βλέπουμε τον καταναλωτισμό της Ευρώπης, την ισοπέδωση της εθνικής κουλτούρας. Μάλλον ο κομμουνιστής διανοούμενος είχε προσληφθεί κι αυτός από τον "εθνικισμό".

Πρέπει να μην μας απασχολεί καθόλου η δεξιά που μας θεωρεί κομμουνιστές κι η "αριστερά" για την οποία είμαστε "ακροδεξιοί" κι "εθνικιστές". Αφήνουμε πίσω τον "αντιφασισμό", την παγίδα της δικαιωματικής "αριστεράς" που φωνάζει όπως ο βοσκός στους μύθους του Αισώπου "ο λύκος... ο λύκος" για ν' αποπροσανατολίσει από τ' αληθινά προβλήματα, να κρύψει την υποδούλωση, ενσωμάτωση κι εξαγορά της από το υπέρ-εθνικό κεφάλαιο, να αποφύγει την αποκάλυψη του οριστικού της θανάτου. Είναι το αντίτιμο που οφείλουν να πληρώσουν αυτοί που έχουν το κουράγιο και την πίστη να πάνε ενάντια στο ρεύμα, έχοντας συνειδητοποιήσει πως το παλιό πεθαίνει και το καινούριο κάνει προσπάθεια να γεννηθεί.

Πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της πατρίδας μας, όταν η υπόθεση Ελλάδα έχει οριστικά κλείσει -με ψήφους μιας βουλής σε κείμενα που επιβάλλονται γραμμένα στην αγγλική- για έναν αιώνα από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων, που απλώς ανταγωνίζονται για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής για λογαριασμό των κατακτητών κι όταν εκτός από την πλήρη εξάρτηση και κατοχή θέλουν να μας κλέψουν και την ψυχή μας, το όνομά μας. Ήταν άραγε "εθνικιστής" ο Ανδρέας Παπανδρέου; Τι έχει να πει το νέο σχήμα με τις συνιστώσες του, που η αναφορά στον ηγέτη κι ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ γίνεται όποτε βολεύει για απόκτηση εκλογικής πελατείας και σήμερα επιζητεί "σύνθετη ονομασία" για το αμερικάνικο προτεκτοράτο των Σκοπίων;

Το "όνομα"... Λες και ζούμε σε μια χώρα, μια πατρίδα που διέκοψε τη σχέση της με την ιστορία, τη φιλοσοφία, την Αρχαία Ελλάδα και τον πολιτισμό της που διδάσκουν όλα τα Πανεπιστήμια του κόσμου, το εργαλείο όλων των φιλοσόφων μέχρι σήμερα. Αρκεί κάποιος από τους σημερινούς "διεθνιστές", ουσιαστικά τους Ελληνόφοβους πολιτικούς του σωλήνα της παγκοσμιοποίησης, Στην αρχαία Ελλάδα "αποκτούσες εξουσία πάνω στους άλλους όταν μάθαινες το όνομά τους", μπορούσες να "επικαλεστεί κάποιος τη δύναμη μιας θεότητας μόνον αν γνώριζες 'το αληθινό όνομα' αυτής της θεότητας". Που βρίσκονται άραγε οι διανοούμενοι της πατρίδας μας; Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, όπως κι η επονομαζόμενη "δικαιοσύνη", η αργυρώνητη δημοσιογραφική πορνεία μένουν ένοχα σιωπηλοί και στις περισσότερες περιπτώσεις ξιφασκούν εναντίον του "εθνικισμού" των Ελλήνων, καλοταϊσμένοι στα σαλόνια τους από τα "ευρωπαϊκά κονδύλια" και τις "επιχορηγήσεις" που πληρώνει με αίμα ο ελληνικός λαός. Για την άλλη "αριστερά" είναι έξοχη η τεκμηρίωση του Θύμιου Παπανικολάου στο περιοδικό "Ρεσάλτο" κι αποτελεί φωτεινή εξαίρεση στον παγωμένο χειμώνα του σκοταδισμού που πνίγει την πατρίδα μας: "Τα νεκρά «αριστερά» σχήματα".

Το κωμιτραγικό της σημερινής υποταγμένης "αριστεράς" είναι πως πρόκειται για μία τρόπος του λέγειν αριστερά, που είναι "αντιφασιστική" απόντος του "φασισμού", "δικαιωματική" εναντίον του "εθνικισμού"... για να μην είναι αντιιμπεριαλιστική, εναντίον της παγκοσμιοποίησης, του υπέρ-εθνικού κεφαλαίου και πραγματική αριστερά. Μια αριστερά χωρίς το λαό, μια αριστερά που μισεί το λαό και δεν θέλει να πολεμήσει το νεοφιλελευθερισμό. Το πρόβλημα δεν είναι η δεξιά κι ο καπιταλισμός που απλώς κάνουν τη "δουλειά" τους. Το πρόβλημα είναι πως οι σημερινοί "αριστεροί' έχουν οικειοποιηθεί του ονόματος της αριστεράς -όπως επιθυμούν οι Σκοπιανοί για λογαριασμό των αφεντικών τους- για να μην είναι αντιιμπεριαλιστές μέσα στον ιμπεριαλισμό.

Κι επειδή ο λαός τους έχει ξεπεράσει... θα τους βάλει στον ίδιο σάκο με τη δεξιά και το 4ο Ράιχ:

"Η Κεντρική Επιτροπή αποφάσισε.

Επειδή ο λαός δεν συμφωνεί,

πρέπει να διορίσουμε έναν καινούριο λαό!"

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Pier Paolo Pasolini με το βιβλίο του "Οι στάχτες του Γκράμσι"...

(Μπολόνια, 5 Μάρτη 1922 - Lido di Ostia - Ρώμη, 2 Νοέμβρη 1975)

* Ο Pier Paolo Pasolini έγραφε "Δεν είμαι αντιφασίστας" πριν 45 χρόνια.

"Αιρετικός και Κουρσάρος"...

Ήταν κομμουνιστής διανοούμενος κι αγαπούσε την Ελλάδα και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Μάλιστα δολοφονήθηκε πριν 42 χρόνια και για την Ελλάδα, για την κατάθεση-καταγγελία: Pier Paolo Pasolini... Τι είναι αυτό το πραξικόπημα; Εγώ γνωρίζω!

Ομοφυλόφιλος που και γι' αυτό δολοφονήθηκε (2 Νοέμβρη 1975), αφού θεωρούσε ανόητους ή σε διατεταγμένη υπηρεσία αυτούς που το τι κάνουν στην κρεβατοκάμαρά τους ήθελαν από τότε να θεσμοθετηθεί από το αστικό κράτος. Οι γάμοι ομοφυλοφίλων είναι ότι πιο αντιδραστικό, ρατσιστικό μέτρο εναντίον ενός ομοφυλόφιλου, τόνιζε και δεχόταν τα πυρά των "δικαιωματικών ριζοσπαστών" εκείνης της εποχής.

Την επέτειο της δολοφονίας του ένα βιβλίο έθεσε δικαστικά το ζήτημα αναψηλάφησης της δικογραφίας από τον φίλο και συνεργάτη νομικό και συγγραφέα Andrea Speranzoni, μενέα συγκλονιστικά στοιχεία: εμπλοκή της αμερικάνικης μυστικής υπηρεσίας Cia και των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών στη δολοφονία του Pier Paolo Pasolini.

Η δολοφονία του Pier Paolo Pasolini δεν ήταν έγκλημα πάθους όπως ήθελε να το παρουσιάζει η επίσημη διήγηση κι οι δικαστικές αποφάσεις, αλλά ήταν ένα πολιτικό έγκλημα.

Ο Andrea Speranzoni μαζί με τον βουλευτή Paolo Bolognesi (και πρόεδρο του Συλλόγου Οικογενειών Θυμάτων της σφαγής στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια, στις 2 Αυγούστου 1980) ανακάλυψαν και δημοσιοποίησαν νέα συγκλονιστικά στοιχεία, όπως φάκελοι για τον Pier Paolo Pasolini από τις μυστικές υπηρεσίες.