Η μετριοκρατία και η επανάσταση του “λευκού”…

Γράφει ο Γιώργος Μιχαήλ

Οι Έλληνες φοβούνται την ακυβερνησία. Θέλουν να υπάρχει κάποιος να κυβερνά. Και τι κατάφεραν τις τελευταίες δεκαετίες οι κυβερνώντες; Τίποτα εκτός από το να ρίξουν την Ελλάδα στα βράχια. 

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Εδώ και πολλές δεκαετίες, στον δημόσιο βίο κυριαρχεί το σύνδρομο της μετριότητας. Όποιος ως πρόσωπο και όποια πρωτοβουλία ξεχωρίζει σε ποιότητα αντιμετωπίζεται κατά κανόνα με επιφύλαξη και συχνά με επιθετικότητα από την μετριοκρατία, η οποία έχει μετατραπεί κατάρα για την πατρίδα μας.

Χρόνο με το χρόνο η ηγεμονία της μετριότητας σε όλα τα επίπεδα μετεξελίχτηκε σε καθεστώς και κατ’ επέκταση σε δεύτερη φύση των Ελλήνων. Σχεδόν ως αποτέλεσμα του ενστίκτου αυτοσυντήρησης, οι μέτριοι καλλιεργούν μία κουλτούρα, η οποία τους ωθεί να συνασπίζονται και να πνίγουν τους άριστους και τους καινοτόμους. Αυτή η κατάσταση δεν οφείλεται βέβαια σε κάποιου είδους γονιδιακή ροπή των Ελλήνων. Οφείλεται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και στην κουλτούρα που έχει επιβάλει και στην πολιτική ζωή και στη Δημόσια Διοίκηση και συνολικά στο δημόσιο βίο το υπάρχον πολιτικό σύστημα.

Η κοινωνία μπορεί να μην είναι αθώα, αλλά –όπως λέει ο λαός– το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Εκεί, λοιπόν, πρέπει να επέλθει η τομή, ώστε η θετική ενέργεια να διαχυθεί προς τα κάτω. Πώς μπορεί να λάβει χώρα μία τέτοια τομή, πώς μπορεί να λάβει χώρα μια σεισμική δόνηση πολλών ρίχτερ που θα μπορούσε να συνεφέρει την Ελλάδα; Δύσκολο ερώτημα, καθ’ ότι το πολιτικό σύστημα, μέσα από τις αντιθέσεις του, έχει την τάση να αυτοαναπαράγεται και να αποτρέπει τομές.

Είναι τυχαίο άραγε ότι ένα συγκριτικά μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος δεν έχει κόμμα να ψηφίσει. Ένας μεγάλο αριθμός πολιτών δεν εκφράζεται ούτε στοιχειωδώς από τα κόμματα που θα διεκδικήσουν στις επόμενες εκλογές την ψήφο. Και μόνο το γεγονός αυτό είναι αλάνθαστο σημάδι της κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα. Αυτός είναι ένας σημαντικός πρόσθετος λόγος που πολίτες διαφόρων ιδεολογικοπολιτικών προτιμήσεων επιλέγουν να κάτσουν στον καναπέ τους παρά να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα.

Η αποχή, όμως, επισημαίνεται όταν ανακοινώνονται τα εκλογικά αποτελέσματα, αλλά δεν επιδρά στον πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων, ούτε επηρεάζει το παιχνίδι της εξουσίας. Τι θα συνέβαινε, άραγε, εάν όλοι αυτοί οι πολίτες που δεν εκφράζονται πολιτικά, που είναι δυσαρεστημένοι με το πολιτικό σύστημα ως τέτοιο, επέλεγαν μαζικά να ψηφίσουν “λευκό” ως μία δεδηλωμένη πράξη διαμαρτυρίας;

Μπορεί ούτε το “λευκό” να μην επηρεάζει τον κομματικό συσχετισμό δυνάμεων, αλλά στην υποθετική περίπτωση που ένα τέτοιο κίνημα διαμαρτυρίας προσλάμβανε μεγάλες διαστάσεις θα συνιστούσε μία αποσταθεροποιητική σεισμική δόνηση για το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Θα το υποχρέωνε να εγκαταλείψει την αλαζονική αυταρέσκειά του και να κοιτάξει το μήνυμα που στέλνει το εκλογικό σώμα. Θα άνοιγε τον δρόμο για την ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων.

Άνευ προηγούμενου αμηχανία

Εάν η πλειονότητα των πολιτών επέλεγε την “λευκή ψήφο”, τότε πράγματι θα προκαλούσε όχι απλώς μια άνευ προηγούμενου αμηχανία στα κόμματα, αλλά και μία δημιουργική κρίση στο πολιτικό σύστημα. Tα κόμματα μπορεί να μην έχουν να επιδείξουν άξιο λόγου έργο για την πατρίδα και την κοινωνία, μπορεί να είναι γεμάτα με ηθικές και πολιτικές “αμαρτίες”, αλλά έχουν αναπτύξει μία μοναδική ικανότητα να αυτοαναπαράγονται, καλλιεργώντας όχι τις υπαρκτές ιδεολογικοπολιτικές αντιθέσεις, αλλά απολίτικα διχαστικά φαινόμενα. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι όσο περισσότεροι είναι οι κοινοί παρονομαστές των δύο κομμάτων εξουσίας τόσο κλιμακώνεται η οξύτητα στις μεταξύ τους κόντρες, προκειμένου να εγκλωβιστούν οι ψηφοφόροι σε κομματικά στερεότυπα.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα restart στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος, αλλά η κοινωνία δεν μπορεί να το επιβάλει, επειδή είναι κατακερματισμένη και εγκλωβισμένη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην δημιουργείται χώρος για νέους υγιείς πολιτικούς οργανισμούς. Το κοινοβουλευτικό σύστημα, όπως είναι δομημένο, έχει ισχυρό βαθμό αδράνειας όσον αφορά την ανανέωση του πολιτικού συστήματος. Το πολίτευμα της Προεδρικής Δημοκρατίας προσφέρεται πολύ περισσότερο σ’ αυτό το επίπεδο.

Εάν, λοιπόν, συνεχίσουμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στα υπάρχοντα κόμματα, η καταστολή του έθνους και της κοινωνίας δεν θα μπορέσει να αποφευχθεί. Είναι το συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης που θα έπρεπε να ωθήσει τους πολίτες σε μία δραματική πρωτοβουλία, με σκοπό να σπάσουν στεγανά, να απελευθερώσουν εσωτερικές δυνάμεις και να δρομολογήσουν την εθνική και κοινωνική ανάταξη.

Οι απλοί Έλληνες έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν ψυχικές δυνάμεις, αλλά αυτό είναι μόνο η αναγκαία συνθήκη για μία πολιτική τομή. Απαιτείται και η ικανή συνθήκη, η οποία δυστυχώς παραμένει ζητούμενο. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να προκύψει εθνική απώλεια για να αφυπνιστούμε, για να αλλάξουμε ρότα, απεγκλωβιζόμενοι από το νέφος της διάχυτης παρακμής.

Πηγή