Ο Ελληνισμός σε φουρτούνα χωρίς πολιτικό σύστημα της προκοπής

Γράφει ο Γιώργος Μιχαήλ

Κακά τα ψέματα. Ο Ελληνισμός, αλλά και η ανθρωπότητα εν γένει, βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε ένα ιστορικό σημείο καμπής. Όσο ο χρόνος κυλά μέσα στον εικοστό πρώτο αιώνα, τα σημάδια μίας νέας πολιτικής πραγματικότητας σε παγκόσμια κλίμακα είναι πλέον εμφανή. 

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Η σύγχυση που έχει προκληθεί σε όλους τους λαούς είναι εμφανής.

Άνθρωποι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον, στο οποίο κυριαρχούσαν βασικές αρχές πολιτισμού, έχουν χάσει σήμερα τον προσανατολισμό τους. Οι δε νέοι που γεννηθήκαν και μεγάλωσαν στον εικοστό πρώτο αιώνα, εάν από το σπίτι τους δεν υιοθέτησαν αυτές τις βασικές αρχές πολιτισμού, σήμερα αναζητούν την τύχη τους ψυχικά απογυμνωμένοι σε μια χαοτική κοινωνία, στην οποία κυριαρχούν η διαφθορά, η αναξιοκρατία και η ανηθικότητα.

Ολοένα και περισσότεροι αναρωτιούνται τι μέλλει γενέσθαι πλέον στην Ελλάδα, στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Είναι κοινό μυστικό πως οι εξελίξεις στην ελληνική πολιτική σκηνή πριν τις εκλογές του 2023 (αν δεν λάβουν χώρα νωρίτερα) είναι απρόβλεπτες. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει με ακρίβεια το τι μπορεί να συμβεί, ή το αν μπορεί να γεννηθεί κάτι καινούργιο.

Αν και η πλειονότητα των πολιτών είναι μάλλον απογοητευμένη τόσο από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας όσο και από τα μικρότερα, η απογοήτευση αυτή δεν βρίσκει δημιουργική διέξοδο. Έχει και πάλι κυριαρχήσει η πολιτική αδράνεια, μετά τις τεκτονικές αλλαγές που επέφεραν τα μνημόνια. Γιατί στη δεκαετία που σε λίγο θα αφήσουμε πίσω επέφερε ανατροπές. Μπορεί η ΝΔ να διασώθηκε, έστω με πολύ μικρότερα ποσοστά, αλλά το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ έχει μετατραπεί σε ένα μικρομεσαίο κόμμα, χωρίς –από ό,τι φαίνεται– προοπτική επανόδου στις παλαιές ημέρες.

Και βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μικρό κόμμα που για δεκαετίες αγωνιζόταν να υπερβεί το 3% και να εισέλθει στη Βουλή, είναι σήμερα το αντίπαλο δέος της ΝΔ. Σε μία προσπάθεια, μάλιστα, να αναχαιτίσει την πτωτική τάση που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, επιχειρεί να καταλάβει πολιτικά και εκλογικά τον ευρύ χώρο της κεντροαριστεράς με τις πρόσφατες πρωτοβουλίες.

Δεν βρίσκουν κόμμα να ψηφίσουν

Παρά τις ριζικές αλλαγές, όμως, είναι μεγάλος ο αριθμός των πολιτών που δεν βρίσκουν κόμμα, το οποίο σε γενικές γραμμές να τους εκφράζει ιδεολογικά και πολιτικά. Εξ ου και στις προηγούμενες εκλογές η αποχή εκτοξεύτηκε. Το φαινόμενο αυτό μπορεί να μην επηρεάζει σε πρώτο επίπεδο τον εκλογικό και πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων, αλλά στην πραγματικότητα συνιστά παράγοντα αναπηρίας και κατ’ επέκταση αστάθειας του πολιτικού συστήματος.

Την ίδια στιγμή η κατάσταση στην Τουρκία είναι επίσης θολή. Μετά και τις τελευταίες εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση φαίνεται πως ο λαός της είναι ακόμα διχασμένος. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του όσον αφορά την επιλογή των συμμάχων του και κατά συνέπεια τη θέση του για τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας του. Παραμένει στη Δύση, αλλά ταυτόχρονα αναπτύσσει στρατηγική σχέση με τη Ρωσία. Το παιχνίδι σε διπλό ταμπλό, όμως, τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται δίκοπο μαχαίρι.

Και όλα αυτά όταν σε παγκόσμιο επίπεδο οξύνονται οι ανταγωνισμοί. Ο παραδοσιακός ανταγωνισμός μεταξύ Δύσης και Ρωσίας καλά κρατεί, αλλά στη σκηνή γίνεται ολοένα και πιο βαριά η παρουσία της Κίνας. Μπορεί το Πεκίνο να αποφεύγει τις αμιγώς πολιτικές αντιπαραθέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά η διαρκής επέκτασή της στο πεδίο της διεθνούς οικονομίας, σε συνδυασμό με τη σταθερή ενίσχυση του στρατιωτικού δυναμικού της, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για έναν ρόλο υπερδύναμης τα επόμενα χρόνια.

Δεν μπορώ να διανοηθώ ποια μπορεί να είναι η χειρότερη κατάληξη του αναδυόμενου πολυπολικού κόσμου. Ωστόσο, είναι πιθανόν να προστεθεί και η δική μας περιοχή στις φλεγόμενες περιοχές του πλανήτη. Η Συρία είναι πολύ κοντά στην Κύπρο και καθόλου μακριά από την Ελλάδα. Εξάλλου, η κατάσταση στο τόξο Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος είναι εδώ και πολλά χρόνια κοντά στη ζώνη του κόκκινου. Θυμίζει καζάνι που σιγοβράζει.

Η ανάδυση νέων πολιτικών δυνάμεων

Όλα αυτά είναι ισχυροί λόγοι για να υπάρχει και στην Ελλάδα και στην Κύπρο ένα πολιτικό σύστημα ικανό να διαβάσει τη δυναμική των διεθνών εξελίξεων, να χτίσει μία δυνατή οικονομία και κοινωνία και βέβαια να εκμεταλλευτεί γεωπολιτικές ευκαιρίες και να αποτρέψει ορατούς δια γυμνού οφθαλμού κινδύνους για τον Ελληνισμό. Είναι σίγουρο, λοιπόν, πως οι εκλογές δεν είναι απλά μία τελετουργία της δημοκρατίας, ένα παιχνίδι χωρίς ρίσκο.

Στους δύσκολους και ρευστούς καιρούς που ζούμε, οι εκλογές θα έπρεπε να είναι η αφετηρία για να χτίσουμε ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα. Το πλαίσιο, στο οποίο θα διεξαχθεί η επόμενη εκλογική αναμέτρηση δεν αφήνει τέτοια περιθώρια, δεν μας επιτρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Ας ελπίσουμε, όμως, ότι όσα θα μεσολαβήσουν θα επιτρέψουν την ανάδυση του καινούργιου.

Η ιστορία μας διδάσκει πως στις εκλογές του 1920 η επιλογή των Ελλήνων δεν ήταν σωστή. Εύχομαι και ελπίζω πως 100 περίπου χρόνια αργότερα η κρίση τους θα αποδειχτεί σωστή. Έχουμε ανάγκη από αυτοκάθαρση και ανασυγκρότηση, από νέες πολιτικές δυνάμεις, ικανές –με τις διαφορές τους– να ανταποκριθούν στις προκλήσεις εθνικής ασφάλειας, οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής. Εάν αυτές σπάσουν το φράγμα και αναδυθούν θα δοθεί μια ευκαιρία στην Ελλάδα να εξέλθει κερδισμένη από την επερχόμενη λαίλαπα.

Πηγή