Χρηματοπιστωτικό Σύστημα Εξουσίας, ο Σύγχρονος Κύκλωπας Πολύφημος. Γράφει ο καθ. Δημήτρης Παναγιωτόπουλος

Γράφει ο Δημήτρης Παναγιωτόπουλος*

Η οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη, δια των οικονομικών χρηματοπιστωτικών εργαλείων και του συμβατικού νομίσματος του ΕΥΡΩ, φανερώνει την ύπουλη επιβολή του ισχυρών του βορρά (βλ. Γερμανία–Γαλλία–Ολλανδία) επί των αδυνάμων χωρών του νότου. 

Το ότι δεν υφίσταται πλαίσιο κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και ειδικά δημοσιονομικής πολιτικής, το κάνει  τούτο απόλυτα κατανοητό.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Η ΕΕ, όπως είναι γνωστό σε όλους, δεν αποτελεί κράτος, παρά συμβατικής φύσεως σύνδεση κρατών με αλλότρια οικονομικά συμφέροντα, παραγωγική βάση διάφορη και πολυεπίπεδη ανταγωνιστικότητα, το οποίο σημαίνει apriori, ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινή και δη οικονομική πολιτική. 

Επομένως στην περίπτωσή μας, δεν είναι τυχαίο ή  απλά λάθος, η χρήση του πολλαπλασιαστή δημοσίων δαπανών, το ότι δηλαδή υπολογίζεται πάνω από τη μία μονάδα, παρά με βάση το 0,5!. Γιατί όπως τονίζεται σε μελέτη της ΕΕ, με τον τρόπο αυτό: «[…] η μείωση των κρατικών δαπανών κατά ένα ευρώ, δεν μειώνει αντίστοιχα την απόδοση της οικονομίας μόνο κατά μισό ευρώ, αλλά πάνω από ένα ευρώ, που σημαίνει ότι η πολιτική λιτότητας με τη μείωση των δημοσίων επενδύσεων έρχεται σε αντίθεση με τον στόχο μείωσης του χρέους»[1]. 

Αυτός άλλωστε είναι και ένας απ’ τους λόγους που το ελληνικό χρέος αυξήθηκε μετά τα μνημόνια στο ύψος του 194%, παρά τα μέτρα και τα βάρη στο Λαό με τα τρία Μνημόνια. Όπως επισημαίνεται όμως από τον μεγάλο οικονομολόγο Samir Amin “[…] κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει το χρέος, εφόσον αυτό συσσωρεύτηκε μέσω της φαύλης λειτουργίας των αγορών […]”.  

Μετά τα παραπάνω, σε αυτό στο οποίο καταλήγει κανείς, είναι ότι η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, που ήταν και είναι η βούληση των Γερμανών, δηλαδή των ισχυρών, δεν είχε και δεν έχει στόχο την  ενίσχυση της ανάπτυξης, αλλά άλλους σκοπούς που υπηρετούσαν και υπηρετούν τους ίδιους και τους ομοίους τους, και τούτο σε πλήρη γνώση τόσο της ΕΚΤ  όσο και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος εξουσίας.

Μετά την κρίση του 2008, η Γερμανία με το ΕΥΡΩ, κλέβει κάθε χρόνο 84 δισεκατομμύρια ΕΥΡΩ από τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες!.[2]   Όπως τονίζεται  από τον κ. Βέργο «στο Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η Γερμανία έκλεβε τις χώρες με υποχρεωτική κατάσχεση της παραγωγής τους και παραγωγικών μονάδων, από αγροτικά προϊόντα ως επίταξη βιομηχανιών στην υπηρεσία του Χίτλερ. Όμως στην σύγχρονη Ευρώπη, η δουλειά γίνεται με τον πιο αθόρυβο, τον πιο ύπουλο τρόπο. Μέσω του σκληρού νομίσματος, του ΕΥΡΩ, και του Τραπεζικού συστήματος! 

Η Γερμανία, κατάφερε μέσω ενός ακριβού, για τις χώρες της Νότιας Ευρώπης, νομίσματος, να τσακίσει σε κόστος τους βιομηχανικούς κολοσσούς της Γαλλίας, της Ιταλίας και Ισπανίας, καθιστώντας τες ακριβές χώρες. Παράλληλα όμως, με την ανταλλακτική ανισορροπία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χρωστάνε αυτές στη Γερμανία αμύθητα ποσά, μέσω του Ευρωπαϊκού συστήματος εκκαθάρισης των συναλλαγών TARGET 2! ».

Η κατάσταση επομένως στην Ελλάδα, όπως επιβλήθηκε με τα τρία Μνημόνια και τις άκυρες δανειακές συμβάσεις του  χρηματοπιστωτικού υπερκράτους, το οποίο διατηρεί ιδιώνυμη σχέση με τα τοπικά-εθνικά τραπεζικά συστήματα, αλλά κυρίως και τα «εθνικά» πολιτικά κατεστημένα εξουσίας, διαμόρφωσε  μια  κατάσταση τέτοια που το κοινό δήθεν εργαλείο, των συμβαλλομένων προς  συνύπαρξη χωρών ως ΕΕ, το κοινό νόμισμα,  το Ευρώ, να καταστεί  εργαλείο απομύζησης όχι μόνο της Οικονομίας της Ελλάδας, αλλά και των περιφερειακών οικονομιών της Ευρωζώνης. 

Χώρες της Μεσογείου όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα, οι οποίες δεν είναι διόλου ασήμαντες, δεν έχουν τα δικά τους κεφάλαια που απαιτούν οι σύγχρονες εξελίξεις. Στο σημείο αυτό πρέπει να θυμηθούμε τον αμερικανό τραπεζίτη Άντριου Μέλον ο οποίος έλεγε ότι: «σε μια οικονομική κρίση, τα περιουσιακά στοιχεία επιστρέφουν στους πραγματικούς ιδιοκτήτες τους, δηλαδή σε εμάς»[3].   

Το Ευρώ ως εργαλείο, μέσο, έθεσε και θέτει τις οικονομίες  των αδύναμων χωρών με ισχνή παραγωγική βάση και ανάγκη για δαπάνες,  σε κατάσταση οικονομικής ασφυξίας και τους Λαούς, όπως η περίπτωση των Ελλήνων με την επιβολή των Μνημονίων, σε κατάσταση ανοχής και απελπισίας, με οδυνηρές συνέπειες σε όλους τους Τομείς της Κοινωνικής, οικονομικής και πολιτιστικής ζωής, με μηδενική προοπτική και ελπίδα για το μέλλον.  Μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει στον ασφυκτικό κορσέ του ευρώ[4].  

Στο «μνημόνιο της κόκκινης γραβάτας», καταγράφονται  όλα τα νέα μέτρα και οι ρήτρες του στενού κορσέ που θα συνοδεύουν την Ελλάδα στη  μνημονιακή εποπτεία, τον εφιάλτη 2018-2022 για 3,5% του ΑΕΠ πρωτογενή πλεονάσματα τουλάχιστον κάθε χρόνο, που  σημαίνει σκληρή λιτότητα έως  το 2022 και μέχρι το 2060 2,9% του ΑΕΠ. Οι περικοπές των συντάξεων και η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, οι αυξήσεις φόρων με μείωση αφορολογήτου, οι επιπλέον ασφαλιστικές εισφορές για ελεύθερους επαγγελματίες αλλά και για αγρότες, είναι μερικά μόνον από τα δεκάδες μέτρα που επίκεινται με την επιτάχυνση  ηλεκτρονικών πλειστηριασμών[5].

Μία κατάσταση Γενοκτονίας στη χώρα, η οποία εκτός των άλλων, ελέγχεται, εκτός από το Διεθνές Δίκαιο και από τις διατάξεις της ίδιας της συνθήκης ύπαρξης της ΕΕ. Πέραν τούτων οφείλει να  λάβει κανείς υπόψη του και τη δήλωση της Επιτρόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης Ντουνια Μιγιάτοβιτς (συνέντευξη στο protothema.gr), επισημαίνεται εκτός των άλλων ότι η Ελλάδα, άκουσον –άκουσον « […]  αποτελεί πλέον χώρα προορισμού για τους «μετανάστες», ενώ τόνισε φευ!!, «Κρατήστε τους για πάντα και ενσωματώστε τους» […]!

Με όλα τα παραπάνω , απαιτείται να κατανοήσουμε όλοι μας ότι,  μόνο η ΑΝΑΤΡΟΠΗ της Τυραννικής – Εξουσιαστικής σχέσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος εξουσίας, στην ΕΕ και τη χώρα μας,  θα θέσει εκ ποδών το συνεργαζόμενο ντόπιο πολιτικό κατεστημένο και τους δανειστές τσιράκια  της διεθνούς ολιγαρχίας, είτε της «αριστεράς» είτε της «δεξιάς». Γιατί, αμφότεροι κινούνται με γνώμονα τον κοινό παρονομαστή την εγκαθίδρυση της Παγκοσμιοποίησης, είτε μηδενίζοντας το Έθνος απ αριστερά,  είτε αποδομώντας το κράτος απ’ τα δεξιά, δια των ιδιωτών και των λεγομένων αγορών, σε βάρος του Λαού και του Έθνους με πολύπλευρο  όφελος των Τραπεζών της διεθνούς ολιγαρχίας.

Οι Δημοκρατικές, Πατριωτικές Δυνάμεις του Έθνους  δεν έχουν άλλη επιλογή από την πολιτική ρήξη με το πολιτικό σύστημα εξουσίας, για την έξοδο από τη σπηλιά του Κύκλωπα Πολύφημου, την ΕΕ και το Ευρώ, το σύγχρονο Τύραννο.

Το Βέλος του Δημοκρατικού Πατριωτικού Κινήματος οφείλει να οδηγηθεί κατ’ ευθείαν  στο μάτι του Κύκλωπα ώστε  να  οδηγηθούμε  στην έξοδο απ΄ τη σπηλιά και έτσι κατ’ ευθείαν στην Ιθάκη για να λογαριαστούμε με τους μνηστήρες που μας ροκανίζουν το βιός  και μας στερούν τον κόσμο μας.

---

[1] Μελέτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας  που δημοσίευσε η Handelsblatt  και Συμπέρασμά  από άρθρο των Ντάνιελ Λι, όπως και του προϊσταμένου του Ολιβιέ Μπλανσάρ, οικονομολόγων, αναπληρωτή  και επικεφαλής του ΔΝΤ Ταμείου από το 2008 μέχρι το 2015

[2] Βέργος Κωνσταντίνος Καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο Πόρτσμουθ, Αγγλία (2017).

[3] http://ipressa.gr/1727-2/ , 21 December 2017 /Υφαρπαγή δημόσιας περιουσίας και δίκαιη ανάπτυξη

[4] Ρόμπερτ Χάλβερ (Baader Bank) Γερμανός αναλυτής. Συνέντευξη στην Deutsche Welle.  

[5]  Συμφωνία στο Eurogroup του Λουξεμβούργου, Τεχνικό Μνημόνιο (Technical Memorandum of Understanding – TMU), 23 Ιουνίου 2018.  

*Καθηγητής Εθνικού και καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω και ΣτΕ