Πολυάννα & το παιχνίδι της χαράς | Ένα από τα πιο συγκινητικά & διδακτικά μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ

Γράφει η Μανταλένα Μαρία Διαμαντή

Μπορώ... μπορώ να περπατάω! Πήγα σήμερα από το κρεβάτι μου στο παράθυρο, έξι βήματα, δηλαδή. Τί όμορφο που είναι, που μπορώ πάλι να περπατάω!

Όλοι οι γιατροί γύρω μου χαμογελούσαν, κι οι νοσοκόμες έκλαιγαν. Μια κυρία, που ξανάρχισε κι αυτή να περπατάει την περασμένη εβδομάδα, στεκόταν μπροστά στην πόρτα και μια άλλη κυρία, που ελπίζει να περπατήσει τον επόμενο μήνα, χειροκροτούσε απ’το κρεβάτι, όπου ήταν πλαγιασμένη.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος

Ακόμη κι η Τίλυ, η μαύρη, που σφουγγαρίζει τα πατώματα, κοιτούσε απ’το παράθυρο της βεράντας και μου φώναζε:”Χρυσό μου παιδί!” όταν δεν έκλαιγε τόσο δυνατά, ώστε να μην μπορεί να μιλήσει.

Δεν καταλαβαίνω γιατί έκλαιγαν. Εγώ προτιμούσα να τραγουδάω και να φωνάζω χαρούμενα. Σκεφτείτε, λοιπόν:μπορώ να περπατάω - να περπατά- να περπατάω!...”

Αυτό, ήταν ένα απόσπασμα από την Πολυάννα... Το μυθιστόρημα που θριάμβευσε στην Αμερική όταν πρωτοδημοσιεύτηκε... Αγαπήθηκε όσα λίγα παιδικά βιβλία, ενώ μεταφράστηκε σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Ένα βιβλίο που περνά σπουδαία μαθήματα ζωής, όχι μονό για μικρούς αλλά κυρίως για μεγάλους αναγνώστες...

Η Πολυάννα είναι ένα κοριτσάκι, που πηγαίνει να ζήσει με τη θεία της, που δεν την ήξερε ως τότε και που δε συμπαθεί τα παιδιά. Μια κοπελίτσα φρόνιμη με χρυσή καρδιά και ιδιαίτερη ζωντάνια. Ο πατέρας της - ένας φτωχός ιεραπόστολος- της είχε μάθει να παίζει το “Παιχνίδι της χαράς”, που είναι και το μυστικό της ευτυχίας. Το μικρό κορίτσι, θέλει να βλέπει γύρω του τούς ανθρώπους ευτυχισμένους, χαρούμενους, ενώ μαθαίνει σε όλους να παίζουν το περίφημο παιχνίδι της. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, χωρίς καμία δυσκολία, σκορπίζει γύρω της χαρά κι ευτυχία.

Με την ευθύτητα του χαρακτήρα της και με την αισιοδοξία που την χαρακτηρίζει, η Πολυάννα κατορθώνει, όχι μόνο ν’αλλάξει το δύστροπο χαρακτήρα της θείας της, αλλά κυρίως να ξαναφέρει τη χαρά μέσα σ’εκείνο το τεράστιο σπίτι, όπου πριν τον ερχομό της, η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και αποπνικτική...

Το μυθιστόρημα αυτό, είχα πολλά χρόνια να το διαβάσω...Μου δόθηκε πάλι η ευκαιρία τώρα που θέλησα να το γνωρίσουν τα παιδιά μου... Το μαγικό είναι ότι ακόμη και σήμερα, που είμαι πια μαμά, η λατρεμένη Πολυάννα, μού φέρνει δάκρυα στα μάτια και χαμόγελο στα χείλη με την ανθρωπιά της... Δύσκολη “λέξη” για να τη συναντήσεις σήμερα...