Το ΄΄φαινόμενο΄΄ Μεσολόγγι

(Απόσπασμα απ΄το βιβλίο της Ακακίας Κορδόση ΄΄ το Μεσολόγγι της ομορφιάς και του πνεύματος)

 …..Ακούει δηλαδή κανείς σχεδόν πάντοτε τη στερεότυπη έκφραση << το ηρωικό Μεσολόγγι>> και φαντάζεται γιαταγάνια και σπαθιά και πολεμικές ιαχές. Φαντάζεται ένα Σούλι, μιαν Αλαμάνα , μια Τριπολιτσά.

Δεν μπορεί να φανταστεί μια πόλη ολόκληρη που επί τέσσερα σχεδόν χρόνια είναι πολιορκημένη, και που έχει υπομείνει στωικά τα πάνδεινα, να ετοιμάζεται ήρεμα να πεθάνει.  <<Οικειοθελώς και ομοφώνως>>, όπως γράφει το τελευταίο γράμμα που  έφυγε κρυφά μες  απ΄τα τείχη της, μια μέρα πριν την Έξοδο. Δεν μπορεί  να φανταστεί μια πόλη, επί μήνες χωρίς τροφή, χωρίς νερό, χωρίς ελπίδα, και ν΄αρνείται επίμονα δελεαστικές προτάσεις για παράδοση.

Θα μου πείτε, δεν είχε εδώ γιαταγάνια, δεν είχε σπαθιά;

Είχε βέβαια, αλλά όλα αυτά ήταν στοιχεία τριτεύοντα. Ήταν μικρά επεισόδια της καθημερινότητας της πόλης. Και η καθημερινότητα αυτή  ήταν αντοχή, ήταν καρτερία, ήταν αξιοπρέπεια.

 

<< δεν τους βαραίνει ο πόλεμος, αλλ΄έγινε πνοή τους

…………………………….κι΄εμπόδισμα δεν είναι

Στις κορασιές  να τραγουδούν και στα παιδιά να παίζουν>>.

 

Όπως λέει και ο Σολωμός, ο πρώτος και ίσως ο μοναδικός που συνέλαβε τόσο βαθιά την ουσία του ΄΄φαινομένου΄΄ Μεσολόγγι. Αυτό που είχε σημασία γι΄αυτούς που είχαν γίνει σκιές ανθρώπων   , ήταν να σταθεί όρθιο το πνεύμα τους, να μην λυγίσουν μπροστά στην ωμή δύναμη της ύλης, να την περιφρονήσουν , και να βαδίσουν απερίσπαστοι προς το πεπρωμένο τους.

Δώδεκα χιλιάδες άνθρωποι πείνασαν και δίψασαν κι είδαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα να πεθαίνουν δίπλα τους κι έφαγαν όλα τα σιχαμερά – για τους χορτάτους- ζώα της Γής, και ήπιαν νερό μαζί με αίμα απ΄τα πηγάδια τους και είδαν όλο τον κόσμο να τους έχει ξεχάσει. Και πήραν με ηρεμία , όλοι μαζί , την απόφαση να θυσιαστούν.

Έκαναν, σχεδόν τελετουργικά, όλες τις προετοιμασίες, έκαψαν οι γυναίκες τα σεμνά κρεβάτια τους για να μην τα μαγαρίσουν οι Αγαρηνοί κι ετοίμασαν αφιόνι να δώσουν στα παιδιά τους να κοιμηθούν , για να μην ακουστούν την ώρα που  θα ΄βγαίναν,  έθαψαν τα στοιχεία των τυπογραφείων που είχαν καταγράψει τον ιερό τους αγώνα , μην μιαθούν απ΄τα χέρια των βαρβάρων , ζήτησαν ο ένας στον άλλον συγχώρεση , κοινώνησαν όλοι , στα τείχη και στις εκκλησίες , φιλήθηκαν , και είπαν  ΄΄ καλή αντάμωση στον άλλο κόσμο΄΄ , τακτοποίησαν τους γέρους και τους αρρώστους στις δυο πυριτιδαποθήκες, που ανέλαβαν να ανατινάξουν , όταν οι  Τούρκοι θα ΄μπαίναν στην πόλη, ο δημογέροντας Χρήστος Καψάλης και ο ίδιος ο επίσκοπος Ιωσήφ των Ρωγών , και περίμεναν να νυχτώσει για να βγούν .

Μια ολόκληρη πόλη χωρίς να αλλάξει κανείς γνώμη . Πώς να εκφραστούν όλα αυτά με τη λέξη ηρωισμός και πώς να χωρέσουν μέσα της; ……..