Έχουμε χάσει την ουσία! Καιρός να την βρούμε, πριν χάσουμε τα ...πάντα!

 

ΣΣ: Το κείμενο αυτό είναι μια ζωγραφιά, μια πινελιά της ίδιας της ζωής. Ενδεχομένως σε πολλούς να ξυπνά συναισθήματα, σε άλλους ενοχές και σε άλλους να μην λέει  τίποτα απολύτως. Πάντως όπως και να το δούμε, καλό θα είναι απλά μα ....σκεφτούμε και ας προβληματιστούμε. Μόνο καλό θα μας κάνει.....

Litsa Hadgopoulos*

Έχουμε χάσει την ουσία. Όλοι μας. Όχι μόνον οι πολιτικοί σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Όλοι μας. Ασχολούμαστε με την επιφάνεια, με το φαίνεσθαι, με τη διαφορά ύψους, βάρους, στήθους. Έχουμε μετατραπεί σε θεατές των πάντων, καταπιανόμαστε σχολαστικά με την εικόνα και μόνο.

Οι δρόμοι του κόσμου έχουν γεμίσει πρόσφυγες, ανθρώπους που σέρνονται διωγμένοι, κυνηγημένοι, κρατώντας μέσα τους μιαν αμυδρή ελπίδα ότι κάπου θα βρουν ένα μέρος να μαζέψουν τα συντρίμμια μιας ζωής που έχασαν οριστικά. Και αυτό που ενδιαφέρει είναι αν τους έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θα χαλάσουν την "καλή εικόνα" της χώρας μας στην κορύφωση της τουριστικής περιόδου, αν προσβάλουν με τα κουρέλια τους και το μελαμψό τους δέρμα τη νεοκλασική αισθητική της Εθνικής Βιβλιοθήκης, αν αλλοιώσουν την πολύτιμη εθνική ομοιογένεια της χώρας και βεβηλώσουν την ανωτερότητα της λευκής ευρωπαϊκής φυλής. 

Κοινοί δολοφόνοι αποφυλακίζονται για τυπικότητες, το κόμμα στο οποίο ανήκουν έχει διατυπώσει δημοσίως τις πλέον απεχθείς απόψεις περί εθνικής καθαρότητας, περί μεταναστών, περί "πατρίδος" και η κ. Πρόεδρος της Βουλής, η μοναδική, ως φαίνεται, πρόμαχος της δημοκρατίας εν Ελλάδι, ανησυχούσε μονάχα για την εγκυρότητα μιας διαδικασίας.

Δεν θα πολλαπλασιάσω τα παραδείγματα. Με πληγώνει και με θυμώνει. Και με εξοργίζει ακόμη περισσότερο ότι κανείς, μα κανείς, δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τις επιλογές του, τις πράξεις του, τις ενέργειές του. Δεν μιλάω για τους πολιτικούς - μιλάω για όλους μας. Γιατί φαίνεται να μη συνειδητοποιούμε πως τα πάντα ξεκινούν από ατομικό επίπεδο, από ό,τι κάνουμε στην καθημερινότητά μας, από τη συμπεριφορά μας στην προσωπική μας ζωή. 

Βολευόμαστε σε μια κατάσταση που βλέπουμε πως είναι δυσλειτουργική - στη δουλειά, στον γάμο, στις σχέσεις, στις φιλίες. Και λέμε "δε βαριέσαι, θα φτιάξουν τα πράγματα", ή περιμένουμε πως κάτι θα γίνει, θα βρεθεί ένα "μαγικό κουμπί" να το πατήσουμε για να διορθωθούν όλα. Μαγικά. Χωρίς να αναγκαστούμε να λάβουμε καμία απόφαση, χωρίς να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας, χωρίς να συγκρουστούμε. 

Δεν μας αρέσουν οι εντάσεις, δεν μας αρέσουν οι αλήθειες, προτιμούμε τη βελούδινη ζεστασιά των ψευδαισθήσεων που κατασκευάζουμε, συνεχίζουμε να χτίζουμε κι ας βλέπουμε πως το έδαφος είναι ασταθές, κινούμενη άμμος που κάποια στιγμή θα καταπιεί τα πάντα. 

Και δεν μας νοιάζει αν με αυτή μας την οκνηρία, τη δειλία, τη μικρότητα καταστρέφουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε, τους συντρόφους μας, τους φίλους μας, τα ίδια μας τα παιδιά. Εμμένουμε σε αποφάσεις που πήραμε δεκαπέντε, είκοσι χρόνια πριν, παρ' όλο που βλέπουμε πως είναι λάθος, παρ' όλο που η ίδια η ζωή μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε καλύτερες επιλογές, με συγκρούσεις, ναι, με πόνο, όμως με προφανώς καλύτερα αποτελέσματα. 

Αφηνόμαστε να μας καθοδηγούν τα στερεότυπα που δημιουργήθηκαν πριν από τρεις γενιές, ελεγχόμαστε από νοοτροπίες του περασμένου αιώνα, και νομίζουμε ότι με ένα "έτσι μεγάλωσα, έτσι έμαθα" δικαιολογούμε την αβουλία μας, ξορκίζουμε το βόλεμά μας. Και μετά ελεεινολογούμε, ψάχνουμε να βρούμε γιατί η ριμάδα η ζωή μας φέρθηκε σκάρτα, γιατί ο Θεός μας έχει βάλει στο μάτι, γιατί ενώ τα είχαμε σχεδιάσει όλα τόσο όμορφα, καταστράφηκαν. Έλα που δεν τα είχαμε σχεδιάσει όμορφα - βολικά τα είχαμε φτιάξει, μέτρια, επίπεδα, και μικροαστικά.

Κι όταν ζούμε έτσι την καθημερινότητά μας, όταν λειτουργούμε έτσι στην προσωπική μας ζωή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πηγαίνουμε να επιλέξουμε κόμματα και πολιτικούς. Κοιτάμε τι θα μας βολέψει, τι δεν θα μας υποχρεώσει να πάρουμε αποφάσεις, να συγκρουστούμε, να κάνουμε τομές, να αλλάξουμε.

Κι ενώ κι εκεί τα "σχεδιάζουμε τόσο καλά", τελικά δεν μας βγαίνει. Και, βεβαίως, ελεεινολογούμε ξανά: αυτή η χώρα δεν έχει καλούς πολιτικούς, πού είναι οι ηγέτες του παρελθόντος, τι κρίμα να μη ζει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Περικλής, ο Μέγας Αλέξανδρος. 

Κι ύστερα συνεχίζουμε στο ίδιο τέμπο: κολυμπάμε αμέριμνοι στο καθημερινό μας βόλεμα και βλέπουμε τη ζωή μας να περνάει, σαν σε κινηματογραφική οθόνη. Αλλά, ξανά, δεν μας νοιάζει η ουσία - μονάχα αν η κάμερα μας κολακεύει...

*Η Λίτσα Χατζοπούλου είναι φιλόλογος

  

ΠΗΓΗ: Δημήτρης Κυπριώτης