Ο βιαστής και το θύμα


Του Σενέρ Λεβέντ

Ένας άνδρας που βιάζει μια γυναίκα οδηγείται στο δικαστήριο. Οι εισαγγελείς κατηγορούν τη γυναίκα που έπεσε θύμα, αντί να κατηγορήσουν τον βιαστή


Η Κύπρος είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα για το πώς μια μικρή χώρα με τον μικρό πληθυσμό της ωθείται προς τη μοναξιά, για το πόσο ανήμπορη αφήνεται μπροστά στις αδικίες και το σημαντικότερο μπροστά στην εισβολή και την κατοχή. Ήταν μεγάλη η πρόταση; Δεν έγινε κατανοητή; Τότε να την εξηγήσω. Αυτή η υπόθεση μοιάζει με υπόθεση βιασμού. Ειδικά με μια υπόθεση που εκδικάζεται σε ισλαμικά κράτη. Στην Τουρκία για παράδειγμα. Ένας άνδρας που βιάζει μια γυναίκα οδηγείται στο δικαστήριο. Οι εισαγγελείς κατηγορούν τη γυναίκα που έπεσε θύμα του βιασμού αντί να κατηγορήσουν τον βιαστή. Κάνουν τα πάντα για να αθωώσουν τον βιαστή.

Ανακαλύπτουν στοιχείο πρόκλησης. Αν δεν φορούσε μίνι φούστα, αν δεν φαινόταν το κεφάλι της, ο πισινός της, λένε… Έστω και αν η δίκη τελειώσει με τιμωρία του βιαστή, οι δικαστές επιβάλλουν μειωμένη ποινή. Υπάρχουν και χειρότερα. Σε περίπτωση που ο βιαστής δεχτεί να παντρευτεί με το θύμα του, απαλλάσσεται τελείως από την τιμωρία.

Έτσι ακριβώς είναι και η κατάστασή μας στην Κύπρο. Οι εισαγγελείς και οι δικαστές προσπαθούν να συνάψουν τον γάμο της Κύπρου με τον βιαστή της. Ο βιαστής είναι δεχτός προ πολλού. Αλλά το θύμα δεν το δέχεται αυτό. Αυτό είναι το όλο ζήτημα.

Ποιοι είναι αυτοί οι δικαστές; Κυρίως η Αμερική και η Αγγλία. Η ΕΕ. Και δυστυχώς τα Ηνωμένα Έθνη. Κανένας τους δεν θέλει την πλήρη ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Κύπρου. Τι θέλουν; Τη μονιμοποίηση της διαίρεσης στο νησί. Το σημερινό στάτους κβο βολεύει περισσότερο τις υποθέσεις τους. Δεν τους νοιάζει καθόλου αν συνεχιστεί για άλλα πενήντα χρόνια. Επειδή γνωρίζουν ότι δεν θα υπάρξει μια ομοσπονδιακή λύση, εμφανίζονται ότι την θέλουν αλλά ουσιαστικά καθόλου δεν θέλουν.

Διότι αυτό που θέλουν είναι δύο χωριστά κράτη. Τότε τι είναι αυτές οι προσπάθειες για ομοσπονδιακό κράτος; Ο στόχος είναι να στριμωχτεί η ελληνοκυπριακή πλευρά, να υποδειχθεί ως η πλευρά που δεν επιθυμεί λύση ή να αποδεχθεί τον γάμο με τον βιαστή της διά της επιβολής των όρων της Τουρκίας. Η αποδοχή των όρων της Τουρκίας ανοίγει τον δρόμο για δύο χωριστά κράτη και όχι για ομοσπονδία. Στο τραπέζι καταβάλλεται προσπάθεια να ικανοποιηθούν οι επιθυμίες της Τουρκίας και όχι της ελληνοκυπριακής πλευράς.

Τόσο ο ΟΗΕ όσο και η ΕΕ κάνουν πως δεν βλέπουν ότι το νησί βρίσκεται υπό κατοχή εδώ και 43 χρόνια, ότι υπάρχουν σαράντα χιλιάδες στρατιώτες και ότι μια πόλη μας κρατείται κλειστή τόσα χρόνια. Κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να παντρέψουν με τον βιαστή του έναν λαό ο οποίος υπέστη βιασμό το 1974 και του αφαιρέθηκε η μισή του πατρίδα με τη βία. Δεν εκπλήττομαι καθόλου με την ανάρτηση που έκανε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Δανός Bjornsson που βρισκόταν στην αντιπροσωπεία της ΕΕ στο Κραν Μοντανά. Θεώρησε υπεύθυνη την ελληνοκυπριακή πλευρά για την αποτυχία. Μπράβο! Κοιτάξτε έναν ουδέτερο παρατηρητή!

Καλά, ποιος ο λόγος αυτής της ανοχής έναντι ενός κράτους που εισέβαλε και κατέχει ένα νησί για 43 χρόνια; Οι διεθνείς οργανισμοί γιατί τραβάνε το αφτί του θύματος και όχι του βιαστή; Γιατί δεν βγάζουν τον βιαστή έξω απ’ εδώ; Μήπως έβγαλαν τους βιαστές από αλλού και θα τους βγάλουν έξω και απ’ εδώ; Μήπως έβγαλαν έξω το Ισραήλ από τα παλαιστινιακά εδάφη; Οι ίδιοι μήπως βγήκαν από τα εδάφη του Αφγανιστάν και του Ιράκ; Αυτά είναι ζητήματα συμφερόντων και όχι ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα συμφέροντα των δικαστών μας είναι στην Τουρκία και όχι στην Κύπρο. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Το καλύτερο παράδειγμα είναι η Κύπρος. Στην Τουρκία υπάρχουν απίστευτες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν λένε τίποτα ακόμα και γι’ αυτές και θα κοιτάξουν τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων στην Κύπρο;

Τι πρέπει να γίνει; Η ελληνοκυπριακή πλευρά άλλαξε τη στάση της όταν είδε ότι δεν θα καταστεί δυνατή η άσκηση διεθνών πιέσεων στην Τουρκία. Υιοθέτησε πιο ήπιο στυλ έναντι της Τουρκίας. Προσπάθησε να συμφωνήσει μαζί της σαν φίλος και όχι σαν εχθρός. Και προσπάθησε να συμφωνήσει με τις ελάχιστες απώλειες. Αλλά ούτε αυτό έγινε. Ο βιαστής, που παραβλέφθηκε το γεγονός ότι προέβη σε βιασμό, έγινε πιο κακομαθημένος. Μετά το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, συνεχίζεται και έφτασε στο αποκορύφωμά της αυτή η κακομαθημένη συμπεριφορά επαναλαμβάνοντας το τροπάρι «εμείς είπαμε ναι, εκείνοι είπαν όχι». Ο βιαστής απαιτεί νέα δικαιώματα πάνω στο θύμα του. Η δε τουρκική πλευρά, που θεωρεί τον βιαστή σωτήρα της, τηρεί υποβοηθητική στάση σε αυτό.

«Ήμασταν πρωταγωνιστές και όχι κομπάρσοι στο τραπέζι», λέει ο Μουσταφά Ακιντζί. Τότε η κατάσταση είναι πιο σοβαρή απ’ ό,τι νομίζαμε. Εμείς νομίζαμε τουλάχιστον ότι ενεργείτε κατόπιν οδηγιών. Αν φτάσατε σε αυτό το αποτέλεσμα με τη δική σας βούληση, τότε είναι πολύ κρίμα. Μήπως νομίζετε ότι ένας κακός ηθοποιός είναι καλύτερος από έναν κομπάρσο που δεν μιλάει καθόλου;




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.