Τα hashtag δε ρίχνουν κυβερνήσεις


Γράφει ο Αλέξανδρος Ζέρβας


Είναι αλήθεια πως η σημερινή επανεμφάνιση των «Παραιτηθείτε» μοιάζει απολύτως βολική για τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Για να το θέσω λίγο πιο σαφώς, ούτε παραγγελία να την είχανε κάνει στο Μέγαρο Μαξίμου. Όχι μόνο γιατί η πολιτική συνισταμένη όσων θα κατέβουν το βράδυ στο Σύνταγμα, απαιτώντας την άμεση παραίτηση της κυβέρνησης, έχει απορριφθεί επανειλημμένα από την ελληνική κοινωνία, κάτι άλλωστε που φάνηκε και στην περσινή αποτυχημένη απόπειρα.


Πολύ περισσότερο γιατί την ίδια στιγμή είναι σαφές πως δίνεται για μια ακόμη φορά η ευκαιρία στο ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργήσει το πλέον «κατάλληλο» για τον ίδιο αντίπαλο δέος. Να ισχυριστεί δηλαδή πως οι μόνοι που στην πράξη ζητούν την απομάκρυνσή του από την εξουσία είναι εκείνοι που στήριζαν «ψυχή τε και σώματι» τα πρώτα δυο Μνημόνια και τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ του εκβιαστικού τελεσιγράφου των δανειστών στο δημοψήφισμα το καλοκαίρι του 2015.

Να τους ταυτίσει με τα πρόσωπα του Άδωνι Γεωργιάδη, του Άρη Πορτοσάλτε, του Θόδωρου Πάγκαλου κι άλλων αναλόγως «λαοφιλών» προσωπικοτήτων. Και να μπορέσει με αυτό τον τρόπο να καλύψει επικοινωνιακά τα νέα, ακόμη χειρότερα,  δεδομένα που δημιουργούνται πλέον για την ελληνική κοινωνία, αγοράζοντας με αυτό τον τρόπο πολιτικό χρόνο. Άλλωστε, κάτι τέτοιο δεν επιχειρεί κατά κόρον εδώ και δύο περίπου χρόνια να κάνει το επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου;

Από την άλλη, στη σημερινή συγκυρία ελάχιστη σημασία έχει το επικοινωνιακό ντεμαράζ της κυβέρνησης και τα αδιέξοδα των «αντιπολιτευόμενων αστών» και των πολιτικών εκπροσώπων τους. Κι αυτό γιατί είναι σαφές πως η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δε μοιάζει διατεθειμένη να παρακολουθεί τα success story, ούτε όμως και να επενδύσει τις ελπίδες της σε «επαναστάσεις κατσαρόλας». Και πιθανότατα αντιλαμβάνεται πολύ καλά τις προσπάθειες αρκετών, ένθεν κακείθεν, να την εγκλωβίσουν σε ένα τέτοιο αδιέξοδο δίπολο.

Κανείς, λοιπόν, προφανώς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε οποιονδήποτε να διεκδικήσει σήμερα από την πλατεία Συντάγματος μια ακόμη κυβερνητική εναλλαγή, προκειμένου να προκύψει νέος διαχειριστής της ακραίας μνημονιακής λιτότητας. Να απαιτήσει ακόμη πιο fast track ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ακόμη πιο «ευέλικτη» αγορά εργασίας, λιγότερο κοινωνικό κράτος, περισσότερη καταστολή στα Εξάρχεια και στα υπόλοιπα «άβατα».

Την ίδια στιγμή, βέβαια, ουδείς μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα από κάποιον να παρουσιάζεται ως ο προστάτης των κοινωνικά αδύναμων έναντι ενός αδίστακτου πολιτικού αντιπάλου. Να υποστηρίζει ότι ο ίδιος έβαλε φρένο στη λιτότητα, ενώ «αν έρθουν οι άλλοι θα τα κάνουν όλα γης μαδιάμ». Να θεωρεί πως ακόμη κι η τελευταία συμφωνία, που βάζει τη χώρα σε μνημονιακό πρόγραμμα για πολλές δεκαετίες, «δημιουργεί σαφείς αναπτυξιακές προοπτικές». Δεν ξέρω κατά πόσο τόσο οι μεν όσο και οι δε θεωρούν πως έχουν συγκροτήσει ένα επαρκές πολιτικό αφήγημα. Θα ήταν όμως μάλλον χρήσιμο να συνειδητοποιήσουν πως ούτε οι κυβερνήσεις πέφτουν με hashtag, ούτε όμως οι πολίτες μπορούν πλέον να παραμυθιαστούν με χιλιοειπωμένα success story.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.