Μήπως τελικά είναι ο Ομπάμα Ρώσος πράκτορας; Γράφει ο Dmitry Orlov

Μερικές φορές, τα αποδεικτικά στοιχεία φαίνονται αδύνατα, διότι δεν υπάρχει «το όπλο του εγκλήματος» -δεν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις, άμεσες, συνωμοσίας, κακοήθειας ή κακής πρόθεσης- αλλά τη στιγμή που θα συγκεντρωθούν μαζί όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, σχηματίζεται μια συνεκτική και συντριπτική εικόνα. Και έτσι είναι με την κυβέρνηση Ομπάμα σε σχέση με τη Ρωσία: προσποιούμενος εχθρικές προθέσεις, έκανε ό, τι είναι δυνατόν για να προωθήσει την ατζέντα της Ρωσίας. Και παρότι είναι πάντα δυνατόν να ισχυριστεί ότι όλες οι αποτυχίες του Ομπάμα προέρχονται απλά από την ανικανότητα του, κάποια στιγμή αυτές οι δικαιολογίες αρχίζουν να ακούγονται κούφια. Πώς μπορεί να είναι τόσο ταλαντούχος ... στην ασχετοσύνη του;

Ίσως χρησιμοποίησε την ανικανότητα του ως πέπλο που καλύπτει τις πραγματικές προθέσεις του που ήταν πάντα να υποστηρίξει τη Ρωσία, αχρηστεύοντας στο μέγιστο τις ΗΠΑ στις παγκόσμιες υποθέσεις. Ας εξετάσουμε τις μεγάλες πρωτοβουλίες εξωτερικής πολιτικής του Ομπάμα υπό αυτό το πρίσμα.

Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα των οκτώ χρόνων του υπήρξε πρόεδρος είναι η καταστροφή της Λιβύης. Υπό την ψεύτικη πρόφαση της ανθρωπιστικής παρέμβασης, αυτή η οποία ήταν κάποτε η πιο ευημερούσα και η πιο σταθερή χώρα όλης της Βόρειας Αφρικής μετατράπηκε σε ένα καταφύγιο τρόμου για τους ισλαμιστές τρομοκράτες και ένα σημείο διέλευσης για τους οικονομικούς μετανάστες που εισέρχονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πιέζει τη Ρωσία και τη Κίνα στην αγκαλιά της μιας με την άλλη, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να ψηφίσουν μαζί –σαν μια οντότητα- κατά των Ηνωμένων Πολιτειών στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Με ένα μοναδικό κτύπημα, ο Ομπάμα εξασφάλισε ένα σημαντικό μέρος της κληρονομιάς του ως Ρώσο πράκτορα: οι ΗΠΑ δεν θα είναι σε θέση να προωθήσουν πλέον την ατζέντα τους μέσω αυτού του πολύ σημαντικού διεθνούς οργανισμού.

Στη συνέχεια, ο Ομπάμα προέδρευσε τη βίαιη ανατροπή της συνταγματικής κυβέρνησης στην Ουκρανία και την εγκατάσταση ενός καθεστώτος-μαριονέτα των ΗΠΑ. Όταν η Κριμαία, στη συνέχεια, ψήφισε να ενταχθεί στη Ρωσία, ο Ομπάμα επέβαλε κυρώσεις στη Ρωσία. Αυτές οι κινήσεις μπορεί να φαίνονται ότι σχεδιάστηκαν για να βλάψουν τη Ρωσία, αλλά ας κοιτάξουμε τα αποτελέσματα αντί τις προθέσεις.

Πρώτον, η Ρωσία έχει ανακτήσει τον έλεγχο σε μια περιοχή στρατηγικής σημασίας .

Δεύτερον, οι κυρώσεις και αντί-άδειες επέτρεψαν στη Ρωσία να επικεντρωθεί στην υποκατάσταση των εισαγωγών με την οικοδόμηση μιας εθνικής οικονομίας. Ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή στη γεωργία, και η Ρωσία κερδίζει τώρα περισσότερα έσοδα από τις εξαγωγές τροφίμων παρά από την εξαγωγή όπλων.

Τρίτον, η διακοπή των οικονομικών δεσμών με την Ουκρανία επέτρεψε στη Ρωσία να εξαλείψει έναν σημαντικό οικονομικό ανταγωνιστή.

Τέταρτον, πάνω από ένα εκατομμύριο Ουκρανοί αποφάσισαν να εγκατασταθούν στη Ρωσία, προσωρινά ή μόνιμα, γεγονός το οποίο έδωσε στη Ρωσία μια σημαντική δημογραφική δυναμική και της έδωσε πρόσβαση σε μια δεξαμενή ρωσόφωνων ειδικευμένων εργαζομένων.

Πέμπτον, ενώ προηγουμένως η Ουκρανία ήταν σε θέση να αποσπάσει παραχωρήσεις από τη Ρωσία για να παίζει με τους αγωγούς αερίου που οδηγούν από τη Ρωσία προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, τώρα τα χέρια της Ρωσίας έχουν αποσυνδεθεί, γεγονός που οδήγησε σε νέες συμφωνίες αγωγών με την Τουρκία και τη Γερμανία.

Πράγματι, η Ρωσία έχει αποκομίσει όλα τα οφέλη του ουκρανικού αδιέξοδου, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες κέρδισαν μια δυσάρεστη, ενοχλητική εξάρτηση.

Ο « στόχος » σύμφωνα με τον Ομπάμα ήταν να βάλει προσεκτικά τη συριακή σύγκρουση σε αδιέξοδο. (Κάποιοι επιμένουν να το ονομάσουν εμφύλιο πόλεμο, παρά το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι μάχες που λαμβάνουν χώρα αντιτάσσονται το συριακό έθνος ολόκληρο με ξένους μισθοφόρους που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό...).

Για το σκοπό αυτό, ο Ομπάμα ανέπτυξε μια σειρά από τακτικές. Υποστήριξε, εξόπλισε, εκπαίδευσε διάφορες τρομοκρατικές ομάδες, γελοιοποιώντας τη συνήθη τεχνική των Ηνωμένων Πολιτειών να χρησιμοποιήσουν τη « τρομοκρατία δι 'αντιπροσώπου ». Ισχυρίστηκε γελοία ότι η συριακή κυβέρνηση χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον του ίδιου του λαού της, ένας κούφιος ισχυρισμός παρόμοιος με αυτόν που χρησιμοποιήθηκε κατά του Σαντάμ και τα όπλα μαζικής καταστροφής του, ενώ προσέφερε στη Ρωσία μια νόμιμη δικαιολογία να διαδραματίσει έναν θεμιτό ρόλο στην επίλυση της συριακής σύγκρουσης. Έδωσε ατελείωτες υποσχέσεις για το διαχωρισμό της « μετριοπαθούς αντιπολίτευσης » από τους γνήσιους τρομοκράτες, αλλά απέτυχε επανειλημμένα να το πράξει, δίνοντας στους Ρώσους μια μεγάλη ευκαιρία να αντιμετωπίσουν την κατάσταση όπως το ήθελαν. Διαπραγματεύτηκε αρκετές καταπαύσεις του πυρός που στη συνέχεια τις παραβίασε .

Υπήρξαν άλλα επιτεύγματα επίσης. Μιλώντας συνεχώς για την ανύπαρκτη « ρωσική απειλή », προκαλώντας ανησυχία για την « ρωσική επιθετικότητα » και για « ρωσική εισβολή » (για την οποία δεν υπήρξε κανένα αποδεικτικό στοιχείο) και διεξάγοντας μάταιες στρατιωτικές ασκήσεις άνευ γεωπολιτικής λογικής στην Ανατολική Ευρώπη και ιδιαίτερα στις χώρες της Βαλτικής, ο Ομπάμα στέρησε το ΝΑΤΟ κάθε υπολειπόμενης νομιμότητας που θα μπορούσε ακόμα να είχε, μετατρέποντας αυτόν τον οργανισμό σε ένα θλιβερό ανέκδοτο.

Αλλά ίσως η πιο σημαντική υπηρεσία του Ομπάμα, για λογαριασμό του ρωσικού έθνους, ήταν να παρεμβαίνει στην εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Αυτό το έκανε επιλέγοντας να στηρίξει την γελοία, ανίκανη, και διεφθαρμένη Χίλαρι Κλίντον. Ξόδεψε τα διπλά από τον Τραμπ, αλλά προφανώς κανένα χρηματικό ποσό δεν μπορούσε να της επιτρέψει να αγοράσει την προεδρία. Λόγω των συνεχών προσπαθειών του Ομπάμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν τώρα έναν ρωσόφιλο πρόεδρο ό οποίος είναι ανυπόμονος να συνάψει συμφωνίες με τη Ρωσία, αλλά θα πρέπει να το πράξει από μια σημαντικά εξασθενισμένη διαπραγματευτική θέση.

Όπως το υποστηρίζω τα τελευταία δέκα χρόνια, αναμένεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αποχωρήσουν από τη θέση παγκόσμιας κυριαρχίας τους. Αλλά σίγουρα άξιζε τον κόπο να έχεις έναν Ομπάμα να λιπάνει τα πέλματα των παγοπέδιλων, και τώρα είναι η σειρά του Ντόναλντ Τραμπ να τελειώσει τη δουλειά.

Και καθώς η συνεισφορά του Ομπάμα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη για τη Ρωσία, προτείνω να του απονεμηθεί το Τάγμα της Φιλίας της Ρωσικής Ομοσπονδίας, για να ταιριάζει με το Νόμπελ Ειρήνης του.