Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού

Δεν είμαι φαν των παγκόσμιων ημερών, γιατί πολλές φορές χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για την αδιαφορία μας. Εντάξει, κάναμε το ποστ για την ημέρα του παιδιού και βοηθήσαμε, όμως τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου εξακολουθούμε να είμαστε αδρανείς.

Μπορούν, όμως, οι ημέρες αυτές να αξιοποιηθούν, ώστε να αυξηθεί η ευαισθησία μας απέναντι σε συγκεκριμένα ζητήματα, να ενημερωθούμε και να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας.

Δεν είναι μάλλον το πιο σημαντικό θέμα που απασχολεί τους Έλληνες, είναι όμως εξαιρετικά σημαντικό.

Στις 15/10 γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού.

Το λευκό μπαστούνι, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι το σύμβολο των ατόμων με προβλήματα όρασης.

Η ημέρα αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική γι’ αυτά τα άτομα γιατί συμβάλλει στη διάδοση της χρήσης του λευκού μπαστουνιού και στην ευαισθητοποίηση του κοινού απέναντι στα άτομα που μπορούν να δουν με τα μάτια τους.

Όπως αναφέρεται στο δελτίο τύπου του ΚΕΑΤ, από όπου έκλεψα και τη σχετική φωτογραφία, «Ο εορτασμός της Παγκόσμιας μέρας του ‘Λευκού Μπαστουνιού’ έχει καθιερωθεί στις 15 Οκτωβρίου, μία σημαντική γιορτή για τη διάδοση της χρήσης του λευκού μπαστουνιού, την ευαισθητοποίηση του κοινού στην προσπάθεια των ατόμων με οπτική αναπηρία για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση, καθώς και στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που συναντούν οι συνάνθρωποί μας στην καθημερινή μετακίνησή τους».

Όπως κάθε χρονιά, έχουν προγραμματιστεί δράσεις στις μεγάλες πόλεις της χώρας από φορείς που ασχολούνται με τους τυφλούς.

Θα ήθελα, Πιτσιρίκο, μέσα από τη σελίδα σου μιας και ξέρω ότι κι εσύ έχεις μία ευαισθησία σε αυτά τα θέματα, να παρακινήσω οποιονδήποτε έχει έστω ένα μικρό ενδιαφέρον να ψάξει και να παραβρεθεί.

Από προσωπική εμπειρία, σας λέω ότι θα περάσετε υπέροχα.

Και επειδή, όπως είπα και στην αρχή, δεν πιστεύω στις παγκόσμιες ημέρες, παρά μόνο ως μία αφορμή για να ασχοληθούμε με κάποιο ζήτημα, δράσεις διοργανώνονται όλο το χρόνο σε διάφορα σημεία, από το ΚΕΑΤ, από τον Φάρο Τυφλών, από τους Σκύλους Οδηγούς και άλλους φορείς, όπου μπορεί κάποιος όχι μόνο να ακούσει, αλλά και να βιώσει ο ίδιος από πρώτο χέρι πως είναι να κυκλοφορείς ως τυφλός στην πόλη σου.

Δεν είναι εύκολο, σας το λέω εγώ που έχω φάει τα μούτρα μου ουκ ολίγες φορές σε γλάστρες, περίπτερα και μπαλκόνια.

Όμως, θα σας ανοίξει τα μάτια όσο λίγες εμπειρίες.

Φιλιά,

Ελένη

(Αγαπητή Ελένη, ο φίλος μου ο Γιάννης -που είναι τυφλός αλλά βλέπει καλύτερα από μένα- θα χαρεί με αυτό σου το κείμενο. Ελένη, τι καλός άνθρωπος που είσαι. Μάλλον είσαι πολύ καλή επειδή ζεις στην Ολλανδία. Τώρα που είπα Ολλανδία, είμαι το καλοκαίρι σε μια άδεια, τεράστια παραλία, έχω βρει ένα ωραίο σημείο -γιατί φυσάει λίγο- και διαβάζω το βιβλίο μου. Κάποια στιγμή έρχονται δυο νεαροί τουρίστες και στρώνουν τις πετσέτες τους δίπλα μου. Στο ένα μέτρο. Τους κοιτάω έκπληκτος, δείχνω με τα χέρια μου την άδεια και τεράστια παραλία και με πιάνουν τα γέλια. Καμία αντίδραση αυτοί. Με κοιτάνε. Ε, σηκώνομαι κι εγώ, βάζω την πετσέτα μου στο σάκο μου και την κάνω. Πήγα παρακάτω και έκατσα κοντά σε μια παραδοσιακή Ελληνίδα γιαγιά με τα δυο εγγόνια της. Μου έδωσε και σπανακόπιτα. Όπως έφευγα από το πρώτο σημείο, είπα στους δυο νεαρούς «είστε πολύ διακριτικοί άνθρωποι, από πού είστε;». «Από την Ολλανδία» μου λένε. Χαμογελάω και τους λέω «είστε τυχεροί που είστε από την Ολλανδία». Βρε Ελένη μου, τι ωραία που είναι στην Ολλανδία. Ελένη, σε αγαπάω επειδή ζεις στην Ολλανδία. Μείνε εκεί. Και να κάνουμε και μια Παγκόσμια Ημέρα Ολλανδίας. Φιλιά!)

ΠΗΓΗ:  pitsirikos