Η περίπτωση της διάλυσης της Ουκρανίας

 

Το άρθρο αυτό γράφτηκε για το Unz Review:http://www.unz.com/tsaker/the-case-for-the-breakup-of-the-ukraine/

Σημείωση του επιμελητή μετάφρασης

Το άρθρο αυτό, ειδικά η κατάληξη του, ίσως προκαλέσει απορίες ή ακόμα και δυσαρέσκειες (ειδικά στις συνθήκες υπό τις οποίες δοκιμάζεται η πατρίδα μας) αν δεν είναι γνωστά ορισμένα στοιχεία της ιστορίας της Ουκρανίας.

Το μόνο κοινό που εν πολλοίς έχουν οι κάτοικοι της Ουκρανίας είναι ότι στην πλειοψηφία τους είναι Σλάβοι. Σλάβους όμως έχουμε σε ολόκληρη την κεντρική και ανατολική Ευρώπη, μέχρι τα Βαλκάνια. Κανείς από αυτούς δεν διεκδικεί την ουκρανική ταυτότητα.

Η ουσία πέρα από τα ζητήματα θρησκείας και κυρίως γλώσσας είναι ότι η Ουκρανία “κατασκευάστηκε” στην σημερινή της μορφή επί ΕΣΣΔ, πρώτα με την απόσπαση του Donbass από την Ρωσία και αργότερα από εκείνη της Κριμαίας. Δυο καθαρά ρώσικες περιοχές με παράδοση αιώνων, γνωστές σαν Novorussia, πέρασαν στην ευθύνη της Ουκρανίας. Βέβαια η πράξη αυτή τότε είχε καθαρά διοικητικό χαρακτήρα, στα τέλη όμως του 20ου αιώνα με τις ανακατατάξεις στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ μετατράπηκαν σε σημαντικές αλλαγές κρατικής υπόστασης.

Υπάρχουν πολλά σημάδια όπου η ανομοιογένεια της Ουκρανίας ως έθνος κράτος αποτυπώνεται (πχ το πως ψήφιζαν για την εκλογή προέδρου η δυτική και η ανατολική Ουκρανία πριν το πραξικόπημα), όμως νομίζω ότι το σημείο που παραμένει ως το πλέον ενδεικτικό της εντελώς τεχνητής υπόστασης της Ουκρανίας ως ενιαίο έθνος κράτος ήταν η απόφαση των πραξικοπηματιών το 2014 (δυτικοί Ουκρανοί) να απαγορεύσουν τα ρωσικά (των ανατολικών Ουκρανών) ως μια από τις επίσημες γλώσσες του κράτους. Προσπάθησαν δηλαδή να αποκόψουν τον μισό πληθυσμό της χώρας τους από τη γλώσσα του.

Υπό τις συνθήκες αυτές δεν πρέπει να μας ξενίζουν οι σκέψεις του αρθρογράφου (πέρα από την επιχειρηματολογία του) όπως και δεν πρέπει να μας ξενίζει και το 97% του δημοψηφίσματος της Κριμαίας υπέρ της επανένωσης με την Ρωσία.

Ακολουθεί το άρθρο.

 

Ακριβώς όπως τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης δεν αναφέρουν ότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία είναι σε πορεία σύγκρουσης που μπορεί να καταλήξει σε πυρηνικό πόλεμο, τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης δεν αναφέρουν ότι η Ουκρανία καταρρέει. Αυτό ωστόσο, δεν σημαίνει, ότι τούτο δεν συμβαίνει. Συμβαίνει. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό, αλλά δεδομένου ότι η κατάρρευση εξομαλύνεται από την έλλειψη στρατιωτικής δράσης και από την πολιτική στήριξη της αυτοκρατορίας, δεν φαίνεται να είναι καταστροφικό (με την έννοια του να προκαλέσει μια ξαφνική δραματική αλλαγή). Όμως τα σημάδια φαίνονται σε όλη τη χώρα, και κυμαίνονται από την ανοιχτή παράξενη επίθεση των Ukronazi σαμποτέρ στην Κριμαία (στην οποία, εκτός από την ομάδα που πιάστηκε εμπλέκονταν επίσης τουλάχιστον δύο άλλες ομάδες που διεξήγαγαν μια ένοπλη αναγνώριση αντιπερισπασμού βορειοανατολικά της χερσονήσου) έως τις καθημερινές σχεδόν αναφορές μιας “επικείμενης”, αλλά προφανώς ποτέ πραγματοποιημένης, επίθεσης των Ukronazi εναντίον του Donbass. Στο πολιτικό μέτωπο, η Ουκρανή Jeanne d'Arc, η Nadezhda Savchenko (ΣτΜ, μαχητικό ουκρανικό στέλεχος που καταδικάστηκε στη Ρωσία για τον θάνατο δυο Ρώσων δημοσιογράφων και ανταλλάχθηκε με Ρώσους αιχμάλωτους), κατηγορείται τώρα ότι είναι ένας πράκτορας του Πούτιν επειδή τάσσεται υπέρ των διαπραγματεύσεων με DNR / LNR (ΣτΜ οι δυο αυτο-ανακυρηγμένες ανεξάρτητες ρωσόφωνες δημοκρατίες στο Donbass), ενώ το καθεστώς στο Κίεβο προσπαθεί να διατηρήσει τη σύνδεση του με τα γεράκια του ΝΑΤΟ, προσφέροντας να τους διδάξει “πώς να πολεμήσουν ενάντια στους Ρώσους”. Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι ότι η οικονομική στήριξη από την Αυτοκρατορία προς την Ουκρανία έχει πλέον σχεδόν εντελώς στερέψει λόγω, μεταξύ άλλων, της διαπίστωσης ότι οι Ukies μπορούν να κλέψουν σχεδόν όλα τα χρήματα που παίρνουν, και του ότι κανείς πια δεν τσιμπάει την φενάκη του “οι Russkies έρχονται!”. Ειλικρινά, το σχέδιο με τους Ukronazi ξεπέρασε την χρησιμότητα του και κανείς δεν δίνει δεκάρα για το τι θα συμβεί στον ουκρανικό λαό.

Και αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος.

Η Σομαλία μέσα στην ΕΕ

Είναι αδύνατο να εκτιμηθεί πόσοι άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν στην Ουκρανία σήμερα, αλλά οι περισσότεροι ειδικοί πιστεύουν ότι ο αριθμός αυτός είναι κάπου ανάμεσα στα 35-40 εκατομμύρια άνθρωποι. Η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα και το μέλλον τους φαίνεται πολύ, μα πολύ ζοφερό. Θυμάστε τα πέντε στάδια κατάρρευσης του Dmitri Orlov; Αυτά είναι:

Στάδιο 1: Οικονομική κατάρρευση. Η πίστη στο “δουλειές ως συνήθως [business as usual]” χάνεται.
Στάδιο 2: Εμπορική κατάρρευση. Η πίστη ότι “η αγορά θα φροντίσει” χάνεται.
Στάδιο 3: Πολιτική κατάρρευση. Η πίστη ότι “η κυβέρνηση θα σας φροντίσει” χάνεται.
Στάδιο 4: Κοινωνική κατάρρευση. Η πίστη ότι “οι δικοί σας άνθρωποι θα σας φροντίσουν” χάνεται.
Στάδιο 5: Πολιτιστική κατάρρευση. Η πίστη στην “καλοσύνη της ανθρωπότητας” χάνεται.

(ΣτΜ, Εμείς που βρισκόμαστε αδέρφια; Μάλλον από το 3 περνάμε στο 4, έτσι;)

Ακόμη και μια βιαστική ματιά στο τι συμβαίνει στην Ουκρανία δείχνει σαφώς ότι Στάδιο 5 έχει ήδη επιτευχθεί, πραγματικά, εδώ και αρκετό καιρό. Αυτό που θα επακολουθήσει είναι βασικά μια Σομαλία. Αλλά μια μεγάλη, πολύ μεγάλη, Σομαλία, με εκατομμύρια τουφέκια που κυκλοφορούν στον πληθυσμό, με μεγάλες βιομηχανικές εγκαταστάσεις ικανές να πυροδοτήσουν μια άλλη καταστροφή τύπου Τσερνομπίλ, με διάφορες ομάδες θανάτου (ιδιωτικές ή ημι-επίσημες) να αλωνίζουν ελεύθερα στη χώρα και επιβάλλοντας την κυριαρχία τους με θωρακισμένα οχήματα και βαρέα πολυβόλα. Έτσι, αν η πάντα Ευρώκεντρη Δύση θα μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό της να αγνοήσει μια Σομαλία στην Σομαλία, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να μπορέσει να αγνοήσει μια Σομαλία στα σύνορα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Για να το θέσω απλά: δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να στέκεται μεταξύ μιας Σομαλίας στην Ουκρανία και στην ΕΕ. Τίποτα. Μόλις η αναπόφευκτη, και αυτή τη φορά καταστροφική, τελική κατάρρευση συμβεί, η έκρηξη που θα προκληθεί θα ακολουθήσει απλά τον δρόμο της μικρότερης αντίστασης.

Στα ανατολικά έχουμε τη Ρωσία, με τις εξαιρετικά ικανές υπηρεσίες της κρατικής της ασφάλειας, την νεοσύστατη Εθνική Φρουρά, μεγάλους στρατιωτικούς σχηματισμούς αναπτυγμένους κατά μήκος των συνόρων και, το σημαντικότερο, μια εξαιρετική κατανόηση του τι λαμβάνει χώρα στην Ουκρανία. Στα δυτικά έχουμε ουσιαστικά την Ευρώπη του Conchita Wurst (ΣτΜ, το απροσδιόριστου φύλου άτομο που κέρδισε την Eurovision 2014), ανίκανη να διατυπώσει οποιαδήποτε πολιτική (δεδομένου ότι όλες οι εντολές προέρχονται από τον Θείο Σαμ), με στρατιωτικές δυνάμεις τύπου παρέλασης, που κυρίως καταλαμβάνεται από παραισθήσεις σχετικά με την “ρωσική απειλή”, με υπηρεσίες ασφαλείας που δεν τα βγάζουν πέρα ούτε καν με την τρέχουσα μεταναστευτική ροή και, το σημαντικότερο, με μια άρχουσα τάξη και πληθυσμό που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα ή αντίληψη του τι συμβαίνει στην Ουκρανία.

Η Ρωσία έχει ένα άλλο τεράστιο πλεονέκτημα: ελέγχει ήδη την Κριμαία και την Novorussia (ΣτΜ, ουσιαστικά Donbass + Κριμαία) και έχει ήδη αναπτύξει την δεξιότητα που χρειάζεται για να ασχοληθεί με τα εκατομμύρια των προσφύγων. Ναι, ενώ οι δυτικοί ηγέτες ήταν απασχολημένοι με το να κατηγορούν την Ρωσία για τα πάντα και να κάνουν απολύτως τρελές υποσχέσεις στους Ουκρανούς, η Ρωσία είχε ήδη αναγκαστεί να απορροφήσει περίπου 1,5 εκατομμύρια πρόσφυγες που δεν έπρεπε μόνο να ελεγχθούν προσεκτικά για ναζιστές σαμποτέρ και τρομοκράτες, αλλά στη συνέχεια να μετεγκατασταθούν έξυπνα. Η υπηρεσία μετανάστευσης έκανε μια πολύ καλή δουλειά εδώ, για παράδειγμα, μετεγκαθιστώντας γιατρούς σε περιοχές όπου χρειάζονταν (συμπεριλαμβανομένης της Τσετσενίας).

Όλα αυτά είναι για να πούμε ότι, όταν συμβεί η αναπόφευκτη έκρηξη οι Ευρωπαίοι θα είναι αυτοί που θα χτυπηθούν πιο σκληρά και οι οποίοι θα πρέπει να παλέψουν για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Βλέποντας πόσο εντελώς ανίκανες και ανίδεες είναι οι κομπραδόρικες ελίτ της ΕΕ, μπορούμε αβίαστα να περιμένουμε ότι, όπως κάνουν πάντα, θα μετατρέψουν την κατάσταση σε ένα συνολικό χάος, ανησυχώντας στο τέλος περισσότερο για το πολιτικό κόστος που θα προκύψει από την καταστροφή.

Οι Αμερικανοί, προστατευμένοι από τον Ατλαντικό Ωκεανό, θα κάνουν τα συνηθισμένα: παροχή “ηγεσίας” και “υποστήριξη”, αλλά δεν θα προσφέρουν ούτε ένα δολάριο για να αντιμετωπιστούν τα συγκεκριμένα μέτρα που απαιτούνται για την διαχείριση της κατάστασης. Πολιτικά, θα κάνουν στην Ουκρανία αυτό που έχουν κάνει πάντα σε τέτοιες καταστάσεις: θα ανακηρύξουν την νίκη και θα φύγουν.

Σε αυτό το σημείο η κατάσταση θα γίνει τόσο αναμφισβήτητα άσχημη που ακόμη και οι δυτικοί πολιτικοί θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις παραληρητικές ζώνες της άνεσης τους: θα πετάξουν στη Μόσχα για να βάλουν τους Ρώσους να διορθώσουν αυτό το χάλι.

Οι Ρώσοι δεν έρχονται (πάλι)

Ποτέ δεν θα πάψω να επαναλαμβάνω ότι η Ρωσία είναι πολύ ασθενέστερη από όσο πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Η έκταση του εδάφους της είναι τεράστια και ο στρατός της αναμφισβήτητα ο καλύτερος στον πλανήτη, αλλά ο πληθυσμός είναι σχετικά μικρός, και η οικονομία της μια οικονομία που παλεύει. Ναι, το μέλλον φαίνεται λαμπρό για τη Ρωσία, αλλά προς το παρόν απλά δεν έχει τα μέσα για να διασώσει μόνη της (να αναστήσει, στην πραγματικότητα) την Ουκρανία. Δεν είναι καν κοντά σ' αυτό.

Η πραγματικότητα είναι ότι ακόμα και η Κριμαία έχει παρουσιάσει μεγάλες προκλήσεις για την Ρωσία. Μετά από 25 χρόνια ολικής παραμέλησης, η Κριμαία πρέπει βασικά να ανακατασκευάσει πλήρως το μεγαλύτερο μέρος των υποδομών της. Το Κρεμλίνο έχει ρίξει δισεκατομμύρια ρούβλια σε πολλά και μεγάλα προγράμματα εκσυγχρονισμού, συμπεριλαμβανομένης μιας πάρα πολύ ακριβής, αλλά ζωτικής σημασίας γέφυρας πάνω από το στενό Kerch, και θα συνεχίσει να ανακατασκευάζει την Κριμαία, παρά τις τεράστιες δαπάνες. Τελικά, φυσικά, η Κριμαία, θα καταλήξει να είναι πολύ πλούσια, χάρη σε ένα τεράστιο τουριστικό δυναμικό, στην παρουσία ενός πολύ διευρυμένου στόλου της Μαύρης Θάλασσας και λόγω της στρατηγικής της θέσης. Αλλά για το ορατό μέλλον, η Κριμαία, θα παραμείνει μια σημαντική επιβάρυνση την οποία η Ρωσία θα παλέψει για να αντιμετωπίσει.

Η κατάσταση στο Donbass είναι ακόμη πιο ζοφερή. Αν η Κριμαία είχε παραμεληθεί, το Donbass έχει σχεδόν ολοκληρωτικά καταστραφεί. Αυτή τη στιγμή οι Ρώσοι πληρώνουν τις συντάξεις του τοπικού πληθυσμού, επειδή οι Ukronazis τους τις έχουν κλέψει, σε άμεση παραβίαση των συμφωνιών του Μινσκ. Η Ρωσία είναι επίσης μόνη της στην υποστήριξη των δημοκρατιών της Novorussia με ανθρωπιστικά, ιατρικά, τεχνικά, διοικητικά και στρατιωτικά προγράμματα. Και ενώ οι Novorussians έχουν κάνει μια καταπληκτική δουλειά ανοικοδομώντας μεγάλο μέρος του Donetsk και λίγες άλλες πόλεις, οτιδήποτε είναι εντός βεληνεκούς του πυροβολικού των δυνάμεων των Ukronazi βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση ερειπίων και η οικονομία είναι περισσότερο ή λιγότερο στάσιμη. Αυτό δεν θα αλλάξει μέχρι η ειρήνη επιστρέψει πραγματικά στην περιοχή.

Αυτό που είναι ήδη αρκετά προφανές είναι ότι ανεξάρτητα από το ποιος θα βρίσκεται στο Κρεμλίνο και ανεξάρτητα από το πόσο καλή θέληση και αυτοθυσία θα έχουν οι Ρώσοι, η Ρωσία απλά δεν έχει τα μέσα για να σώσει την Ουκρανία. Απλώς δεν μπορεί να γίνει. Επιπλέον, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι περισσότεροι Ρώσοι είναι κατηγορηματικά αντίθετοι στην πλήρη επανένταξη του συνόλου της Ουκρανίας στη Ρωσία. Ποιος θα μπορούσε να τους κατηγορήσει; Δεν έχουν μόνο επίγνωση ότι η Ουκρανία έχει μετατραπεί σε μια αιματηρή κόλαση χάους, αλλά ότι μια ολόκληρη γενιά Ουκρανών έχει πλέον υποστεί τερματική πλύση εγκεφάλου με ρωσοφοβικό μίσος. Και, ειλικρινά, η Ρωσία δεν χρειάζεται Ναζί οποιουδήποτε είδους, ακόμη και αν είναι αδελφοί Σλάβοι ή ακόμη και αν είναι βασικά το ίδιο έθνος με το ρωσικό.

Έτσι, ακόμη και αν αύριο ο Petro Poroshenko και η συμμορία του αποφάσιζαν να καλέσουν τους Ρώσους να έρθουν και να διορθώσουν αυτό το αιματηρό χάος, οι Ρώσοι θα αρνούνταν (από εκεί πάνε οι προειδοποιήσεις για μια ρωσική εισβολή!). Ω βέβαια, υπάρχουν πολλοί Ουκρανοί, που κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και πιστεύουν ότι “οι Ρώσοι θα έρθουν και θα το διορθώσουν αυτό”, όμως πρόκειται για μια χίμαιρα: οι Ρώσοι δεν θα έρθουν. Στην καλύτερη περίπτωση, η Ρωσία θα αφήσει τα DNR / LNR να πάρουν πίσω τα εδάφη που ανήκαν στις περιφέρειες τους και θα μπορούσε να απελευθερωθεί η Μαριούπολη. Αυτό είναι όλο όμως. Και ακόμα κι αν από κάποιο θαύμα τα άρματα των Novorussian κατέληγαν στο Κίεβο, δεν τα βλέπω να παραμένουν εκεί για πολύ, επειδή το Κρεμλίνο αντιλαμβάνεται πλήρως ότι αν το καταλάβουν, θα το κατέχουν και θα πρέπει να το διορθώσουν. Ενδεχομένως η Ρωσία θα αναγκαστεί τελικά να απορροφήσει το Donbass και να το καταστήσει μέρος της Ρωσίας, κυρίως επειδή δεν υπάρχει κανένας τρόπος το Donbass να επιστρέψει ποτέ πάλι πίσω στην Ουκρανία, αλλά ακόμη και αυτή η διαδικασία θα πάρει χρόνο. Τότε, με την Κριμαία και το Donbass υπό την ευθύνη της, η Ρωσία θα έχει απλά  φτάσει στο όριο, οικονομικά θα αδυνατεί να απορροφήσει τυχόν περαιτέρω εδάφη (συγγνώμη, Balts, καμία ρωσική εισβολή ούτε για σας!) (ΣτΜ εννοεί τα Βαλτικά κράτη όπου μαίνεται η κρατική προπαγάνδα για επικείμενη εισβολή της Ρωσίας).

Το κύριο πρόβλημα

Έτσι, οι Ρώσοι δεν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά, οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και οι Αμερικανοί έχουν φύγει. Τι θα συμβεί μετά;

Το τι θα συμβεί στη συνέχεια είναι ότι όσο χειρότερη θα γίνεται η κατάσταση τόσο ισχυρότερη θα γίνεται η προφανής ανάγκη για μια διεθνή προσπάθεια. Μόλις οι Ρώσοι πουν στους Ευρωπαίους χωρίς μέσες άκρες “ξεχάστε την εισβολή, εμείς δεν το κάνουμε” (έως τότε οι Ευρωπαίοι θα ζητιανεύουν τους Ρώσους να εισβάλουν!), οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να στραφούν στα αμερικανικά αφεντικά τους για να τους πουν ότι στην ΕΕ το καθεστώς αλλάζει, εκτός και αν γίνει κάτι επειγόντως. Οπότε, ο Θείος Σαμ θα πρέπει να ανοίξει το πορτοφόλι του και να προσφέρει κάποια πραγματικά χρήματα (υποθέτοντας ότι το δολάριο εξακολουθεί να είναι ένα βιώσιμο νόμισμα όταν αυτό συμβεί). Αλλά ακόμα και αν συμβεί αυτό, δεν βλέπω τους κυριότερους δωρητές να συμφωνούν σε ένα ουκρανικό πρότζεκτ.

Σε καθαρά πολιτικό επίπεδο, η πιο πιθανή λύση θα ήταν να έχουμε μια ουδέτερη Ουκρανική (ΣΥΝ-)Ομοσπονδία κάποιου είδους. Ξέρετε - κανείς δεν κερδίζει, κανείς δεν χάνει και όλοι παραμένουμε φίλοι. Ακούγεται ωραίο, βεβαίως, αλλά δεν αντιμετωπίζει το κύριο πρόβλημα της Ουκρανίας: πρόκειται για μια εντελώς τεχνητή χώρα και είναι απλά πάρα πολύ μεγάλη. Προσθέστε σε αυτό, το επίπεδο διαφθοράς και μια τεχνογνωσία σε υπεξαίρεση κεφαλαίων που οι Σομαλοί δεν μπορούν καν να αρχίζουν να φαντάζονται, και θα έχετε μια χώρα η οποία θα μπορεί πιθανώς να “απορροφήσει” ακόμα και την προσπάθεια βοήθειας ενός μεγάλου δωρητή, παραμένοντας εντούτοις σε κατάσταση ερειπίων. Τέλος, υπάρχει η πραγματικότητα ότι οι άνθρωποι που ζουν στη δυτική Ουκρανία είναι εντελώς διαφορετικοί από εκείνους στα νότια ή ανατολικά και ότι ακόμα και αν αφαιρέσουμε τους Ναζί Banderites (ΣτΜ, από τον συνεργάτη των Γερμανών στον 2ο ΠΠ Stepan Bandera ο οποίος μετά το πραξικόπημα στο Κίεβο έχει γίνει εθνικός ήρωας), από την εξίσωση, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως ένα “ουκρανικό έθνος” με ένα κοινό σχέδιο.

Το μικρό είναι όμορφο

Φανταστείτε όμως αν η ενιαία Ουκρανία μπορούσε να σπάσει, υπό διεθνή εποπτεία και, αν χρειαζόταν, ακόμη και κάτω από διεθνή στρατιωτική προστασία, σε μερικά μικρότερα κράτη. Από τη μια αυτό θα φρόντιζε αμέσως το ζήτημα της ουδετερότητας: ακόμα και αν η δυτική Ουκρανία προσχωρούσε στο ΝΑΤΟ, η Ρωσία δεν θα ενδιαφέρονται και πολύ. Αυτό θα έλυνε επίσης το πρόβλημα της γλώσσας: όχι μόνο θα μπορούσε η κάθε νέα περιφέρεια να επιλέξει μία, ή περισσότερες, επίσημες γλώσσες, αλλά δεδομένου ότι αυτά τα νέα ανεξάρτητα κράτη θα ήταν πολύ πιο ομοιογενή θα είχαν πολύ λιγότερες ανησυχίες σχετικά με την αποδοχή μιας δεύτερης επίσημης γλώσσας μιας σχετικά μικρής μειονότητας (οι μεγάλες μειονότητες θεωρούνται συνήθως ως απειλές, όχι οι μικρές). Μια διάσπαση της Ουκρανίας σε διάφορα ανεξάρτητα κράτη θα μπορούσε επίσης να κάνει πολύ πιο εύκολο στο κάθε νεοσύστατο κράτος να υπογράψει διμερείς συμφωνίες με τους γείτονες του, χωρίς να χρειάζεται να πάρει την συγκατάθεση ανθρώπων που ζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά και ενδιαφέρονται για ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο συμφωνιών με τους δικούς τους γείτονες. Τέλος, τα μικρά κράτη είναι πολύ πιο εύκολο να ενσωματωθούν σε μεγαλύτερες ενώσεις (ΕΕ ή EEU) από ότι τα τεράστια.

Το σπάσιμο της Ουκρανίας παρουσιάζει επίσης μια σειρά από πλεονεκτήματα σε οποιεσδήποτε προσπάθειες για τη διατήρηση ή επιβολή της ειρήνης. Για παράδειγμα, ενώ εγώ δεν πιστεύω ότι οι Ρώσοι θα ήταν πρόθυμοι να εισβάλουν ή να προσαρτήσουν το μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας, ακόμη και ανατολικά του ποταμού Δνείπερου, πιστεύω επίσης ότι οι Ρώσοι θα ήταν πρόθυμοι να στείλουν μια δύναμη διατήρησης της ειρήνης ή επιβολής της ειρήνης για παροχή ασφάλειας κατά τη διάρκεια μιας φάσης σταθεροποίησης και μετάβασης, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή η επιχείρηση τελεί υπό την έγκριση ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και έχει την υποστήριξη όλων των μεγάλων παικτών. Ομοίως, το ΝΑΤΟ θα μπορούσε τελικά να βρει έναν χρήσιμο ρόλο για τον εαυτό του κάνοντας κάτι ανάλογο δυτικά του ποταμού Δνείπερου (και από τη στιγμή που ήταν οι χώρες του ΝΑΤΟ που εξόπλισαν τους Ναζί, θα ήταν δίκαιο να τους ζητήσουμε τώρα να τους αφοπλίσουν).

Προβλήματα, περιορισμοί και ρίσκα

Φυσικά, ακριβώς όπως και με κάθε άλλη διάσπαση μιας χώρας, αυτό το σχέδιο έχει σημαντικές ελλείψεις και δημιουργεί τόσους κινδύνους όσες είναι και οι ευκαιρίες που προσφέρει. Πρώτον και κύριον, η διάσπαση μιας οποιαδήποτε χώρας, ασχέτως πόσο τεχνητή είναι η χώρα αυτή, δημιουργεί περισσότερα τεχνητά σύνορα, τουλάχιστον προσωρινά. Αυτό, με τη σειρά του, αυξάνει απότομα τους κινδύνους βίας. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: η Ουκρανία έχει ήδη διασπαστεί σε τουλάχιστον τρία μέρη (το κατεχόμενο Banderastan, την Novorussia και την Κριμαία), και ένας εμφύλιος πόλεμος έχει ήδη ξεσπάσει. Αυτό που έχει απομείνει από την Ουκρανία σήμερα είναι ήδη εξαιρετικά βίαιο και είναι αρκετά σαφές ότι τα πράγματα δεν θα βελτιωθούν σύντομα. Έτσι, έχουμε να συγκρίνουμε τα συγκρίσιμα με τα μη συγκρίσιμα, μια ομολογουμένως κακή κατάσταση με μια επινοημένη ιδανική. Αυτοί που θα αντιταχθούν τώρα στη διάλυση της Ουκρανίας θα έπρεπε να είχαν λάβει μέτρα πριν από το 2014 και να μην υποστηρίξουν ένα πραξικόπημα που νομοτελειακά οδηγούσε σε έναν εμφύλιο πόλεμο: Το αυγό έχει σπάσει τώρα, και το μόνο που μπορεί ακόμα να διασωθεί είναι τα διάφορα κομμάτια του.

Εκτός αυτού, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η Ουκρανία είναι μια εντελώς τεχνητή χώρα της οποίας τα σημερινά σύνορα είναι δημιουργήματα του Βλαντιμίρ Λένιν και του Ιωσήφ Στάλιν (κάτι που οι Ukronazis επιμελώς αποφεύγουν να θυμούνται). Έτσι, δεν είναι ότι συζητάμε για την διάλυση, ας πούμε, της Ιαπωνίας ή της Γαλλίας. Τέλος, δεν βλέπω γιατί ορισμένες χώρες θεωρούνται εκλεκτοί υποψήφιοι για διάλυση (η Γιουγκοσλαβία, για παράδειγμα), ενώ άλλα σύνορα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου θα πρέπει να θεωρούνται απαραβίαστα.

Μερικοί, αναμφίβολα, θα με κατηγορήσουν ότι είναι ένας “πράκτορας του Πούτιν” προτείνοντας την διάλυση της Ουκρανίας. Άλλοι θα με κατηγορούν ότι είναι ένας πράκτορας της CIA και της Μοσάντ επειδή προτείνω ότι το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να έχει πραγματικά μια νόμιμη αποστολή δυτικά του ποταμού Δνείπερου. Αυτό το είδος των ad hominem (ΣτΜ λογική πλάνη που συνίσταται στην προσβολή έναντι της επιχειρηματολογίας) είναι συνηθισμένα και έχω μάθει από καιρό να τα αγνοώ. Το μόνο που θα απαντήσω σε αυτές τις κατηγορίες είναι ότι, ενώ αποδίδω το 100% της ευθύνης για την καταστροφή στην Ουκρανία στην Αυτοκρατορία των AngloZionist [ΑγγλοΣιωνιστές], βλέπω επίσης ότι τώρα αυτό έχει γίνει ένα κοινό πρόβλημα που σύντομα θα μετατραπεί σε μια κοινή απειλή η οποία θα απαιτήσει μια κοινή λύση. Απλά δεν βλέπω κανέναν ικανό να αποκαταστήσει τον νόμο και την τάξη ανατολικά του Δνείπερου, εκτός από τη Ρωσία. Ομοίως, δεδομένου ότι η Ρωσία δεν θα συμφωνήσει να φορτωθεί ολόκληρο το ουκρανικό βάρος από μόνη της, προσωπικά δεν βλέπω καμία στρατιωτική δύναμη εκτός από το ΝΑΤΟ ικανή να αποκαταστήσει τον νόμο και την τάξη δυτικά του Δνείπερου (με την ευκαιρία - χρησιμοποιώ τον Δνείπερο σαν ένα βολικό εννοιολογικά σύνορο, αλλά στην πραγματικότητα ο διαχωρισμός θα πρέπει να συμφωνηθεί από όλα τα μέρη).

Συνεπώς, είναι η ιδέα μιας ελεγχόμενης διάλυσης της Ουκρανίας κακή;

Ναι, απολύτως. Είναι μια απαίσια ιδέα.

Αλλά δεν βλέπω καμία καλύτερη.

Εσείς;

The Saker

Επιμέλεια Μετάφρασης   ο Γιώργος του Κλικ

Πηγή: thesaker