BREXIT, LOI TRAVAIL και Ελλαδίτσα. Ποιος έχει πιο τσαγανό;

Γράφει Ο Γιώργος του Κλικ

Μερικές σκέψεις σχετικά με τα δυο θέματα που δεσπόζουν σήμερα στην ευρωπαϊκή αρένα. Το δημοψήφισμα με την επικράτηση του Brexit και οι αγώνες στη Γαλλία για το γνωστό σε όλους πλέον σαν loi travail, το εργασιακό.

ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ

Κατ' αρχάς τα δυο μέτωπα.

1. Οι παγκόσμιες ελίτ που στην Ευρώπη εκπροσωπούνται δημόσια από το παράρτημα τους, την ΕΕ των Βρυξελλών.

2. Οι λαοί της Ευρώπης.

Το πρόβλημα ξεκινάει ακριβώς από εδώ.

Το 1ο μέτωπο είναι συμπαγές σαν ανοξείδωτο ατσάλι. Υπακούει σε ένα πολύ στενό κέντρο αποφάσεων και οι εντολές διαβιβάζονται μέσω μιας ιεραρχικής κλίμακας άνευ της παραμικρής αμφισβήτησης ή ολιγωρίας. Το μέτωπο αυτό έχει στη διάθεση του τους κρατικούς μηχανισμούς, την πιο προηγμένη ψηφιακή τεχνολογία και, φυσικά, απεριόριστους οικονομικούς πόρους.

Το 2ο μέτωπο βρίσκεται σε αφασία. Προδομένο από τις “παραδοσιακές” δυνάμεις της “αριστεράς” (κόμματα και συνδικάτα), ακέφαλο και ανοργάνωτο, επαφίεται κυριολεκτικά στον πατριωτισμό, με την αλληγορική αλλά και την κυριολεκτική έννοια, μιας σχετικά μικρής μερίδας του πληθυσμού που πρέπει να αντιμετωπίσει τον κατασταλτικό μηχανισμό και παράλληλα να “αφυπνίσει” τους υπόλοιπους και να δημιουργήσει από το μηδέν ένα ελάχιστο οργανωτικό πλαίσιο.

Το μόνο πλεονέκτημα του 2ου μετώπου, εκτός φυσικά από το ιερό και απαραβίαστο δίκιο του, είναι ορισμένα περιστατικά, άλλοτε με αφορμή κάποια λάθη τακτικής του αντιπάλου, άλλοτε από καθαρά τυχαίους παράγοντες, που μπορούν να λειτουργήσουν σαν καταλύτης και να ενώσουν ενόψει μιας πολιτικής ή ακόμα και επαναστατικής πράξης μια κρίσιμη μάζα του λαού.

Γιατί όμως η μερίδα του λαού που είναι ευαισθητοποιημένη είναι μια μικρή μειοψηφία; Γιατί, ενώ είναι περισσότερο από ορατές οι επιπτώσεις της επίθεσης του 1ου μετώπου που έχει επινοήσει ως μέσο εκβιασμού και εξαπάτησης την “οικονομική κρίση”, δεν συσπειρώνει μεγάλα λαϊκά κομμάτια;

Η απάντηση συνοψίζεται σε τέσσερις παράγοντες.

α. Την προαναφερθείσα έλλειψη ηγεσιών.

β. Την απουσία από τους αγώνες του πιο δυναμικού κομματιού της κοινωνίας: της νεολαίας.

γ. Την μαλθακότητα σε συνδυασμό με τον εγωισμό και την έλλειψη ιδανικών (ιερών και οσίων όπως λέγονταν κάποτε), ελαττώματα στα οποία έχει εθιστεί η κοινωνία μετά από 40 χρόνια νεοφιλελεύθερης χειραγώγησης.

δ. Τον αποπροσανατολισμό τον οποίο το 1ο μέτωπο, με την αρωγή ιδεοληψιών, ενσπείρει έντεχνα  διασπάζοντας το κίνημα και εμφυτεύοντας το μικρόβιο της διχόνοιας.

ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ Brexit

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι ένα καλό αποτέλεσμα για το 2ο μέτωπο δεν χωράει αμφιβολία. Αποτελεί ένα πλήγμα για τις ελίτ και ένα παράδειγμα υπό τύπο καταλύτη για το τελικό ξήλωμα της ΕΕ για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Ας μην βιαστούμε να πανηγυρίσουμε όμως.

Από τη μεριά του το 1ο μέτωπο θα κάνει ότι μπορεί (ήδη έχει αρχίσει) δια της μεθόδου της αναβολής, των εκβιασμών και των υποσχέσεων προκειμένου να αναβάλει και στη συνέχεια να εξουδετερώσει την υλοποίηση του Brexit. Ποιος ξέρει, ακόμα και επαναλαμβάνοντας υπό, υποτίθεται, “καλύτερους” όρους το δημοψήφισμα. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα το έκανε.

Τα ανησυχητικά νέα προέρχονται από την πλευρά του 2ου μετώπου.

Ακόμα δεν έσβησε ο αντίλαλος της νίκης του Βρετανικού λαού και πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις “διαμαρτυρίας” κατά επιφανών εκπροσώπων του μετώπου του Brexit. Το μέτωπο αυτό βαφτίζεται ρατσιστικό και ακροδεξιό ενώ διοργανώνονται διαδηλώσεις “συμπαράστασης υπέρ των μεταναστών”. Αυτές είναι μέθοδοι που χρησιμοποιούν συχνά κάποιες ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από υψηλά κέντρα εξουσίας και που μας έχουν χαρίσει στο παρελθόν μια σειρά “πολύχρωμων επαναστάσεων για τα δικαιώματα” που συχνά κατέληξαν σε πραξικοπήματα ή/και αιματοχυσίες.

Παρένθεση: Προσωπικά δεν βρίσκω τίποτα το ακροδεξιό σε ένα δεξιό πολιτικό που διεκδικεί ανεξάρτητη και κυρίαρχη (ναι, σε αστικά πλαίσια) πολιτική για τη χώρα του και μάλιστα εύχεται, με αφορμή το δημοψήφισμα στη χώρα του, να γίνει το ίδιο και στις υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού εκτρώματος. Γιατί απλούστατα, με κατακτητή στα πόδια σου, η ταξική πάλη είναι όνειρα θερινής νυχτός. Ρωτήστε τον Βελουχιώτη που ήταν και μαρξιστής. Κλείνει η παρένθεση.

Το παράξενο με τις “διαμαρτυρίες” δεν είναι οι “διαμαρτυρίες”. Θα ήταν αφελές να περιμένουμε από τις ελίτ να αποδεχτούν δημοκρατικά την λαϊκή ετυμηγορία.

Το παράξενο είναι ότι αυτού του είδους οι “αυθόρμητες διαμαρτυρίες” βρίσκουν θιασώτες πάρα πολλούς, κάθε άλλο παρά ύποπτους υστερόβουλων προθέσεων, κυρίως, νέους. Από το μυαλό των οποίων δεν περνάει καν η υποψία “αφού έγινε δημοψήφισμα και αποφάνθηκε ο λαός, εγώ τι θέλω τώρα; Να επιβάλλω την βούληση της μειοψηφίας;”. Όχι. Θέλουν να γίνει το δικό τους στο όνομα της όποιας ιδεολογίας, ιδεοληψίας ή καπρίτσιου γιατί δεν έχουν μάθει να σκέφτονται δημοκρατικά.

Δεν έχουν μάθει να θεωρούν απαραβίαστη τη λαϊκή βούληση. Μοιάζουν με κακομαθημένο παιδί που θέλει οπωσδήποτε να του πάρει η μαμά το παιχνίδι επειδή του αρέσει. Διαφορετικά κοπανάει τα πόδια κάτω και τσιρίζει. Και μάλιστα το θεωρεί και επαναστατική πράξη.

Δεν είναι τυχαίο που σύμφωνα με μια έρευνα των αποτελεσμάτων, η παραμονή στο τρελοκομείο της ΕΕ ήταν πλειοψηφική στις ηλικίες κάτω των 50 ετών και έσπασε ρεκόρ σε εκείνες κάτω των 24 ετών. Ανάλογη μάλιστα ψήφος σημειώθηκε όσο ψηλότερο ήταν το επίπεδο μόρφωσης των ψηφοφόρων. Που σημαίνει μορφωμένος και νέος ίσον υποψήφιο, έστω μη ηθελημένα, τσιράκι του ιερατείου.

Ας τα έχουμε όλα αυτά στα υπόψη γιατί η θύελλα τώρα αρχίζει.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Loi Travail

Υπάρχει εδώ ένα ρεπορτάζ που καλύπτει την διαδήλωση της 23/6 στο Παρίσι. Το ρεπορτάζ συνοδεύεται από δυο βίντεο.

Το πρώτο βίντεο διάρκειας 2 περίπου λεπτών είναι του στυλ “ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε”. Δεν παίρνεις ούτε καν γεύση του τι έγινε, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί 2 λεπτά δεν μπορούν να σου δείξουν τίποτα από μια διαδήλωση. Είναι για τους βιαστικούς και τους ανυπόμονους που θα αποκομίσουν τα γνωστά περί “μαχητικότητας των διαδηλωτών”, “βίας της αστυνομίας” και τα συναφή.

Το δεύτερο βίντεο έχει διάρκεια 4 ώρες και 35 λεπτά και διδάσκει πολλά. Πόσοι θα καθίσουν να το δουν όμως;

Μια “ειρηνική πορεία” όπως χαρακτηρίσθηκε (γιατί για “μη ειρηνική” έχουν δικαίωμα μόνο αστυνομία και μπαχαλάκηδες) η οποία εξελίχθηκε σε ένα μήκος 1,6 χλμ, μήκος υπό αυστηρό αστυνομικό κλοιό και με περιοδικά checkpoints, στην οποία αν ήθελες να συμμετάσχεις έπρεπε να περάσεις από σωματικό έλεγχο και φυσικά κράνη γιοκ. Ούτε κασκόλ. Πράγματι πολλοί δεν “πέρασαν” τις εξετάσεις και μαντρώθηκαν σαν αρνιά σε κάποιο χώρο από τον οποίο αποχώρησαν στο τέλος, πάλι σαν αρνιά, ανάμεσα σε δυο σειρές αστυνομικούς. Η αστυνομία στην υπηρεσία του πολίτη.

Το θέαμα ειδικά από τις 3,5 ώρες και μετά είναι αξιολύπητο. Όλα τα έχει ο μπαξές. Και καταστολή διαδηλωτή δια σύνθλιψης στο πεζοδρόμιο (μέχρι που σε κάποια στιγμή τον παίρνουν τα κλάματα ολόκληρο παλικάρι, εντάξει, θα είχε τους λόγους του) και σούρτα φέρτα περαστικών σαν να μην τρέχει τίποτα που ζητούν πληροφορίες από τις δυνάμεις της τάξεως, άλλος για το μετρό, άλλος με τα ψώνια, άλλος με τη γιαγιά, άλλος με το σκυλάκι αγκαλιά (!), μια γιαγιά με τη μαγκουρίτσα της σε στυλ έργο του Φελίνι, και περιοδικό άνοιγμα της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, και ο συνήθης γραφικός ψιλοτσαμπουκάς που απαλλάσσεται λόγω βλακείας από τα όργανα (πιάνουν και κουβέντα μερικοί μαζί του), και περιοδική επίδειξη τακτικών κινήσεων από την Gendarmerie, και παροχές πρώτων βοηθειών από τους αστυνομικούς στην γηραιά κυρία που είχε κρίση λιποθυμίας (λόγω ζέστης, όχι αγωνιστικού πάθους).

Να γελάει ο κάθε πικραμένος.

Δεν θέλω να κάνω την Κασσάνδρα και έχω σε μεγάλη εκτίμηση το αγωνιστικό παρελθόν του γαλλικού λαού που δίδαξε πολλά στον κόσμο, αλλά αν συνεχίσει έτσι η CGT, οι Γάλλοι είναι τελειωμένοι.

Και αυτό το παρδαλό πλήθος με τα κινητά στο χέρι να αποθανατίζει (τι;) και να τραβάει τις selfies του, βρίσκεται εκεί που ήμασταν εμείς το 2010 αλλά δεν το έχει καταλάβει ακόμα. Νομίζει ότι έχει συνδικάτο.

ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΙΤΣΑ ΜΑΣ

Η Ελλαδίτσα, αν και έχει διασυρθεί παγκοσμίως που “ανέχεται αυτά που τις κάνουν” άρα “καλά να πάθει που θα σβήσει από τον χάρτη”, αλλά που διασύρεται και από τους περισσότερους εγχώριους εξυπνάκηδες επαναστάτες της πένας και του διαδικτύου λόγω της “ραγιάδικης φύσης” της, της “αδιαφορίας” της, της “βλακείας” της, που “αφού τους ψηφίζει καλά να πάθει”, που εμμέσως πλην σαφώς “μαζί τους τα έφαγε”, που χωρίς κονέ δεν ζει, που το έχει “στο αίμα της” να “τεμπελιάζει” και να κοιτάει μόνο την “καλοπέραση” και το “βόλεμα”,

αυτή η Ελλαδίτσα,

την διετία 2010 – 2012 αποδείχτηκε το πιο σκληρό καρύδι σε ολόκληρη την Ευρώπη, Ντονμπάς εξαιρουμένου. Μόνη, αυθόρμητα, χωρίς συνδικάτα και ηγεσίες, με την προδοσία σαν στιλέτο στην πλάτη, έγραψε ιστορία που θα διαβαστεί στα βιβλία ιστορίας του μέλλοντος.

Και αν δεν ήταν αυτά τα ηλίθια βρωμόπαιδα, που έσκαψαν και τον δικό τους τάφο κι ας μην το καταλάβαιναν, με τις φυσούνες στα σκαλοπάτια της Βουλής, αριστερά και δεξιά από τον Άγνωστο, θα είχαμε ξεμπερδέψει από τον Μάη του 2010. Θα είχαμε πάρει μόνοι μας την Βουλή και θα τρέχανε πίσω μας τα κόμματα ξελιγωμένα όπως είχε γίνει και στο Πολυτεχνείο. 

Χάσατε την ευκαιρία προδότες. Τώρα θα πληρώσετε όλοι.

Αυτή η Ελλαδίτσα στις 5 Ιουλίου 2015 έκανε την Μεγάλη Βρετανία νάνο. Όχι 52-48 αλλά 62-38 και κάτω από χειρότερους εκβιασμούς και κοινωνική πενία.

Αλλά και πάλι το στιλέτο ήταν στην πλάτη της.

Της Ελλαδάρας μας.