Ο καναπές Χ

 

Συντάκτης: Δημήτρης Νανούρης

(Ο αντιεξουσιαστικός χώρος αντιμετωπίζει με μηδενική ανοχή την Αλλαγή που ευαγγελίζεται ο Ανδρέας Παπανδρέου, αναζητώντας διαρκώς αφορμές να της μπει γυαλί-καρφί στο μάτι, οι οποίες παρεμπιπτόντως του παρέχονται αφειδώς).

Την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 1982 ισχυρός σεισμός αναστάτωσε τις Φυλακές Κορυδαλλού. Οι ελπίδες των κρατουμένων ότι η πολύφερνη διακυβέρνηση θα βελτίωνε την άθλια καθημερινότητά τους, όπως υποσχόταν προεκλογικά, διαψεύστηκαν παταγωδώς. Χειροτέρεψαν απεναντίας οι συνθήκες διαβίωσής τους. Αντιμαχόμενες φατρίες σωφρονιστικών υπαλλήλων διαγκωνίζονταν για το ποια θα στρογγυλοκαθίσει στα αναπαυτικά σοσιαλιστικά πόστα και τη νύφη πλήρωναν οι φυλακισμένοι και μάλιστα με πανωπροίκια.

Η θρυαλλίδα που έμελλε να πυρπολήσει τον κάμπο, άναψε στο νεκρικό κρεβάτι δημοφιλούς ληστή τραπεζών, πρωτεργάτη παλαιότερων ταραχών, όστις υπέφερε από αναπνευστικά προβλήματα και ζητούσε επίμονα να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Καθαρά για λόγους αντεκδίκησης, το αίτημά του δεν ικανοποιήθηκε ποτέ. Περί τα μεσάνυχτα της Τετάρτης υπέστη πνευμονικό οίδημα και μιάμιση ώρα αργότερα εξέπνευσε στα χέρια των είκοσι συγκατοίκων του θαλάμου του, που τον έβλεπαν να σβήνει χωρίς να μπορούν να προσφέρουν την παραμικρή αρωγή.

Το τραγικό μαντάτο διαδόθηκε αστραπιαία με σπαραγμούς από τα παράθυρα και μόλις άνοιξαν τα κελιά, στις οκτώ το πρωί, οι κρατούμενοι, λες κι είχαν συνεννοηθεί μεταξύ τους με μυστικό τηλέγραφο, προχώρησαν στην κατάληψη των κτιρίων. Σε όλες τις πτέρυγες έφραξαν με κουκέτες το πλατύσκαλο πάνω απ' το ισόγειο, ώστε ο πρώτος και ο δεύτερος όροφος να περάσει στον πλήρη έλεγχό τους.

Μαύρες σημαίες ανέμιζαν πίσω απ' τα κάγκελα. Πυκνοί καπνοί απ' τη βουβή φωτιά των στρωμάτων υψώνονταν στα επουράνια, χαρμάνι με κραυγές αγανάκτησης και οργής των εγκλείστων, που αντηχούσαν στα πέρατα της χώρας. Εν εγρηγόρσει οι αναρχικοί οργάνωσαν συγκέντρωση συμπαράστασης το απόγευμα. Παρότι το κάλεσμα ήταν βιαστικό και απρογραμμάτιστο, τουλάχιστον πεντακόσια άτομα βάδισαν από την πλατεία Ελευθερίας προς τις φυλακές, φωνάζοντας ουρανομήκη συνθήματα.

Οταν στάθηκαν αποφασιστικά απέναντι στα ΜΑΤ, ο δυναμισμός των εκτός αναπτέρωσε το φρόνημα των εντός και επικράτησε πανζουρλισμός επί τα αυτά. Στα γεγονότα έδωσε ασυνήθιστη έκταση ακόμα και ο συμπολιτευόμενος Τύπος, που στήριζε μεν το ΠΑΣΟΚ, καυτηριάζοντας ταυτοχρόνως τα πυώδη αποστήματα της εξουσίας του. Το τάχα μου αριστερό γκοβέρνο βρισκόταν προ δεινού αδιεξόδου, το οποίο επετάθη από την πορεία χιλίων πεντακοσίων συντρόφων την Παρασκευή.

Από το μεσημέρι ώς τα μεσάνυχτα του Σαββάτου πάνω από πέντε χιλιάδες κόσμος παραβρέθηκε στην υπαίθρια συναυλία, στο οδόστρωμα έξω απ' το ευαγές ίδρυμα, στην οποία τα έδωσαν όλα ο Νικόλας Ασιμος, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Δημήτρης Πουλικάκος με τους «Απροσάρμοστους», οι προσαρμοστικότατοι σε παρόμοια ιβέντ «Σπυριδούλα» και πλήθος αιρετικών καλλιτεχνών. Η έκβαση της αναμέτρησης υπέρ των κρατουμένων είχε ήδη κριθεί.

Ο Ευαγγελόπουλος ακολούθησε εξαρχής μετριοπαθή τακτική. Τον ρόλο του σκληρού, άκρως απαραίτητο προκειμένου να κατευναστούν τα συντηρητικά ορμέμφυτα της κοινωνίας, ανέλαβε εκών άκων ο γενικός γραμματέας του υπουργείου. Σχεδόν καθημερινώς ο Παπαπάνου υπερασπιζόταν τη δημόσια τάξη που διασαλεύεται, αξιώνοντας την παραδειγματική τιμωρία των πρωταίτιων της ανταρσίας. Η άτεγκτη στάση του τον καθιστούσε κόκκινο πανί για τους εξεγερμένους, τους αλληλέγγυους και μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης. Δεν μπορούσε όμως να κάνει κι αλλιώς. Οφειλε να προστατεύσει πάση θυσία το δημοκρατικό προφίλ του προϊσταμένου του. (Συνεχίζεται)

ΠΗΓΗ: efsyn