Περί εκκαθαρίσεων, και όχι μόνο

Καρατομεί στρατηγούς (πολλούς στρατηγούς). Διώχνει τον επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών και δεκάδες στελέχη τους. Ξηλώνει διαπραγματευτές. Απολύει τη γενική εισαγγελέα και καμπόσους ακόμη ανώτατους δικαστικούς. Φυλακίζει ή και «εξαφανίζει» αντιπάλους του. Απαγορεύει όποια κόμματα δεν του αρέσουν, φιμώνει πολιτικούς, κ.ο.κ. Σχεδόν όλοι οι παραπάνω βαφτίζονται «προδότες» (oι λίγοι που θα αποφύγουν τη ρετσινιά είναι απλώς «άχρηστοι»). Περί Ζελένσκι ο λόγος. Δηλαδή περί ενός κωμικού που κέρδισε τις ουκρανικές εκλογές του 2019 υποστηριζόμενος από τον δεύτερο πλουσιότερο ολιγάρχη της Ουκρανίας και υποσχόμενος ταυτόχρονα να πατάξει τη διαφθορά. Σήμερα τα Δυτικά ΜΜΕ επιχειρούν με το ζόρι να τον παρουσιάσουν εφάμιλλο τουλάχιστον του… Τσόρτσιλ. Τσόρτσιλ σίγουρα δεν είναι, όμως το ποιος σκηνοθετεί τους ρόλους του είναι, εξίσου σίγουρα, ένα μυστήριο.

Ο ΖΕΛΕΝΣΚΙ δεν αρκείται να καρατομεί. Ουαί κι αλίμονο σε όποιον ηγέτη δυτικής χώρας δεν ευθυγραμμιστεί άμεσα και πλήρως με τις «ανάγκες» της εμπόλεμης Ουκρανίας – όπως αυτές υπαγορεύονται από τις ΗΠΑ. Όποιον τολμήσει να βήξει, τον κατακεραυνώνει χωρίς πολλά-πολλά. Από πού αρύεται ο Ζελένσκι τον τουπέ να περνά γενεές δεκατέσσερις μια σειρά επικεφαλής ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών όπως π.χ. ο Μακρόν και ο Σολτς; Προφανώς, από τους Μπάιντεν, Στόλτενμπεργκ και Σία. Ως δικό τους φερέφωνο και λαγός λειτουργεί, για να συμμαζεύονται οι «απείθαρχοι», ή ακόμη κι όσοι δεν δείχνουν τον απαιτούμενο ζήλο (με τη βοήθεια βέβαια και των επίσης ευρισκόμενων σε διατεταγμένη υπηρεσία ΜΜΕ, που συγκινούνται σφόδρα όποτε ανοίγει το στόμα του).

ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, θα υπάρχουν κι άλλοι που του υπαγορεύουν ρόλους, ιδίως όσον αφορά τις «εσωτερικές διευθετήσεις». Ολιγάρχες, μεγαλομαφιόζοι και λοιποί συμμορίτες (συνήθως οι ιδιότητες αυτές ανήκουν στο ίδιο πρόσωπο) ξεκαθαρίζουν λογαριασμούς μέσω του Ζελένσκι. Στρατηγούς, κατασκόπους, διαπραγματευτές, δικαστές, πολιτικούς, ολιγάρχες και άλλους πολλούς τους τρώει το μαύρο σκοτάδι με προεδρικά διατάγματα μιας αράδας. Για τα οποία φυσικά δεν δίνονται –ούτε ζητούνται άλλωστε από κανέναν– εξηγήσεις. Εάν ο Ζελένσκι είπε ότι ο χθεσινός «ήρωας» έγινε εν μια νυκτί «προδότης», έτσι θα είναι: πάνω σε αυτήν τη λογική κινούνται οι πλέον επιφανείς Δυτικοί δημοσιογράφοι και αναλυτές. Εάν τολμήσει κάποιος να υπονοήσει ότι οι «εκκαθαρισθέντες» μπορεί απλώς να εξέφρασαν αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα της γραμμής Κιέβου-Ουάσιγκτον μετά τη ρωσική εισβολή, η εξήγηση είναι έτοιμη: μάλλον τα παίρνει από τον Πούτιν.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ στην Ουκρανία αποκτά όλο και πιο περίεργα χαρακτηριστικά. Πίσω από την καρικατούρα της μονομαχίας μεταξύ του «ευγενούς και γενναίου δημοκράτη» Βολόντιμιρ και του «καταχθόνιου και αιμοδιψούς δικτάτορα» Βλαντίμιρ, οι αντιφάσεις, τόσο στην προπαγάνδα των δύο πλευρών όσο και στην πραγματική ζωή (με τελευταία μόνο τη συμφωνία των εμπολέμων για εξαγωγή σιτηρών σε τρίτες χώρες), βγάζουν μάτι. Από τη μια «ολοκληρωτικός πόλεμος» (όπου το ίδιο ΜΜΕ μπορεί το πρωί να διαβεβαιώνει ότι οι Ρώσοι συντρίβονται και το βράδυ ότι οι Ουκρανοί ηττώνται), από την άλλη αλλεπάλληλες «διευθετήσεις», πολλές από τις οποίες είτε κρύβονται στα ψιλά των ΜΜΕ είτε δεν κοινοποιούνται ποτέ. ΑμερικανοΝΑΤΟϊκοί και μαφιόζοι κάνουν μπίζνες στις πλάτες της Ευρώπης και της Ουκρανίας, και ο λοιπός κόσμος βομβαρδίζεται με ψήγματα μισής αλήθειας που θολώνουν ακόμη περισσότερο την εικόνα.

ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ πάει λοιπόν ο πόλεμος; (ο συγκεκριμένος τουλάχιστον – διότι γενικά μιλώντας η τάση είναι η εξάπλωση των συρράξεων, συνοδευόμενων από κύματα εξαθλίωσης χάριν «πολεμικής οικονομίας», και βέβαια προληπτικής τρομοκράτησης και βίαιης πειθάρχησης των πληθυσμών). Οι εκατέρωθεν προβλέψεις ότι θα ήταν σύντομος διαψεύστηκαν. Μετατρέπεται σε πόλεμο φθοράς και ταυτόχρονα σε ιδεώδες πρόσχημα για να συγκαλυφθεί η προϋπάρχουσα πολυ-κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο, και για να μπετοναριστεί η Δύση υπό την ασφυκτική ηγεμονία των ΗΠΑ. Με όλα αυτά, ο κόσμος αλλάζει. Προς το χειρότερο. Φαίνεται κι από το γεγονός ότι οι αντιμαχόμενοι κοσμοκράτορες δεν θεωρούν πια αναγκαίο να τηρούνται έστω και οι προσχηματικές αναφορές σε διεθνή δίκαια και νομιμότητες. Όλα πια είναι δυνατά, περιλαμβανομένων και ελάχιστα συγκεκαλυμμένων απειλών για πυρηνικά ολοκαυτώματα. Η αφέλεια και ο ωχαδερφισμός δεν συγχωρούνται πια. Ζητείται συνείδηση και αντίσταση.

Ε.Φ.

από edromos