Υπουργός Πολιτισμού με το πάθος ενός Μητσοτάκη

 Γράφει η Ναταλί Χατζηαντωνίου

Μουσεία και μνημεία αλλά ως επιτομή μίας σκονισμένης, παλιομοδίτικης αντίληψης. «Στατικοί» ως χώροι, δηλαδή και στην καλύτερη περίπτωση φτιαγμένοι με γνώμονα μόνον να λειτουργήσουν ως τουριστικός πόλος έλξης. Εκεί ει δυνατόν να ολοκληρώνεται και η σχέση τους με τους πολίτες, όχι όμως και με το ιδιωτικό κεφάλαιο. Αυτό το τελευταίο όπου μπορεί να ωφεληθεί, ως χορηγός δηλαδή, ως παραγγέλλον τις μελέτες δηλαδή, ως επιβάλλον και επιβλέπον την τελική εικόνα δηλαδή, ως συμμέτοχο σίγουρα, με το αζημίωτο προφανώς, είναι πανταχού παρόν.

Αυτή είναι η πολιτιστική πολιτική της κ. Μενδώνη μέχρι εδώ. «Παρελθοντολογική» και οικονομίστικη, «στατική» κι ανέμπνευστη. Οχι με το πάθος ενός Σταμπολίδη ή ενός Θέμελη για την αρχαιολογία. Αλλά με το πάθος ενός Μητσοτάκη για τα ιδιωτικά συμφέροντα, τα οικονομικά οφέλη, τις business as usual που αν χρειαστεί «λεγκοποιούν» τα βυζαντινά, ασφαλτοστρώνουν την Ακρόπολη, αλλάζουν τη φυσιογνωμία του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και καθόλου δεν ενοχλούνται αν στην αρχιτεκτονική μελέτη για την επέκταση του πρώτου και εμβληματικού μουσείου της χώρας απουσιάζουν οι Ελληνες αρχιτέκτονες γιατί έτσι το θέλησε ο χορηγός. Στον αντίποδα, ο ζωντανός σύγχρονος πολιτισμός.

Ενδιαφέρων, ανήσυχος, συχνά ισάξιος της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας. Κι όμως το παραπαίδι. Που οφείλει να περιορίζεται στον θεσμό «Ολη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός». Να αποδέχεται τις δραματικές μειώσεις στις επιχορηγήσεις. Την επιβίωση μειζόνων φορέων, όπως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου ή το Ελληνικό Φεστιβάλ, με έκτακτες επιχορηγήσεις. Την αδιαφάνεια στον τρόπο με τον οποίο αποφασίζεται να επιχορηγηθεί με ενισχυμένο ποσόν η παράσταση του σκηνοθέτη Χρ. Χριστοφή, θείου της συζύγου του πρωθυπουργού.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά θυμήθηκα τις πρώτες προγραμματικές δηλώσεις της υπουργού Πολιτισμού το 2019. Ξαναδιάβασα φράσεις και όρους όπως: το πολιτιστικό απόθεμα κάθε περιοχής δεν νοείται «να αντιμετωπίζεται ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη» και «δεν μπορεί να εργαλειοποιείται προκειμένου να εμποδίζονται οι επενδύσεις», rebranding, ιδιαίτερο βάρος «στη συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα», «πλήρης αξιοποίηση της συνεργασίας με τα κοινωφελή ιδρύματα και την κοινωνική εταιρική ευθύνη». Τα ’χε πει η κ. Μενδώνη, λοιπόν. Τώρα που πάθαμε, μάθαμε και τι ακριβώς εννοούσε.

από efsyn