Πες το με ποίηση: “Λαός” … Οι μεγάλοι της ελληνικής ποίησης

 -Γιάννης Ρίτσος, «Ο Λαός»

Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,

σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.

Και κάποιο βράδυ – πες σαν χτες – υψώνει το κεφάλι

κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι.

Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα

κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα.

Και τούτο το περήφανο, τ’ άμετρο ψυχομέτρι,

μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί το αλέτρι.

Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του Αγώνα

και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.

Και φέγγουνε τα μάτια τους σ’ όλο το μέγα βάθος

σάμπως Ανάστασης κεριά μετά από τ’ Άγιο Πάθος.

Νάτος, περνάει ο αδούλωτος στρατός της δικαιοσύνης

και πάει να σπείρει όλη τη γης με στάρι κι άστρα ειρήνης.

Κι ως πάνω τους η Λευτεριά πάλλοντας ανατέλλει

φουσκώνει η άκρατη καρδιά του ανθρώπου σαν καρβέλι.

(Γ. Ρίτσος, Συντροφικά τραγούδια, εκδ. Σ. Ε.)

-Κωστής Παλαμάς, [Γύφτε λαέ]

Γύφτε λαέ,άκου σέ µε· το πρωτόσταλτο είµαι σηµάδι από την πλάση που θα’ρθεί,

κι ύστερα κι από ποιούς καιρούς και χρόνια πόσα!

Ένας εγώ, και ζω για χίλιους.

Γύφτε λαέ, άκουσέµε, δε σου µίλησε

προφήτης σου ποτέ σαν τη δικήµου γλώσσα.

Ποιός είναι αυτός που πύργους χτίζει στον αέρα

με τη φωνή του κράχτη και μοιράζει μας

βασιλικά τα κάστρα κι άπρεπων ελπίδων

ίσκιους μπροστά στα μάτια μας σαλεύει;

Είµαστ’ εµείς οι απάτριδοι κι οι αγιάτρευτοι·

γιούχα και πάντα γιούχα των πατρίδων!

Είµαστ’ εµείς οι αθάνατοι απολίτιστοι·

κι οι Πολιτείες ληµέρια των ακάθαρτων,

κι οι Πολιτείες ταµπούρια των κιοτήδων·

στη στρούγγα λυσσοµάνηµα και φαγωµός

λύκων, σκυλιών, προβάτων και τσοπάνηδων.

Γιούχα και πάλε γιούχα των πατρίδων!

[…]

Κι αν πέσαμε σε πέσιμο πρωτάκουστο

και σε γκρεμό κατρακυλήσαμε

που πιο βαθύ καμιά φυλή δεν είδε ως τώρα,

είναι γιατί με των καιρών το πλήρωμα

όμοια βαθύ εν’ ανέβασμα μας μέλλεται

προς ύψη ουρανοφόρα!

(Κ. Παλαμά, Άπαντα, απόσπασμα από το «Δωδεκάλογο του γύφτου»)

Διαβάστε την συνέχεια στο iskra