Μια αιρετική άποψη: μας συμφέρει η διάλυση ή η έξοδος της Τουρκίας απο το ΝΑΤΟ;

 Της Μαρίας Παπαδοπούλου*

Α.-

Τελευταία διάβαζα ότι :

1.- Το 1957 ο τότε Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Λόρδος Χαστινγκς Ισμέϊ, υποκύπτοντας στις πρώτες Τουρκικές πιέσεις κράτησε μια πολιτική ουδετερότητας όσον αφορά κάποιες εργασίες του ΝΑΤΟ στην Λέρο, στέλνοντας επιστολή στην τότε Ελληνική κυβέρνηση κι ενημερώνοντας πως το ΝΑΤΟ παγώνει τα έργα ύστερα από διαμαρτυρίες της Τουρκίας. Αυτή η επιστολή λέγεται πως αποτέλεσε την βάση για το μετέπειτα δόγμα Λόουνς του 1980.

2.- Από το 1957 ως το 1974 το ΝΑΤΟ , υποστηρίζεται ότι κρατούσε τις ισορροπίες μεταξύ Ελλάδας -Τουρκίας. Μάλιστα είχε δοθεί στην Ελλάδα ο έλεγχος όλου του Αιγαίου (και των τουρκικών παραλίων, αν δεν απατώμαι.)

Η αποχώρηση όμως της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ το 1974 , ήταν καταστροφική, αφού έδωσε στην Τουρκία την δυνατότητα να θέσει τις βάσεις σε πολλά από τα σημερινά της αιτήματα κι απαράδεκτες αξιώσεις (εξαιρώντας, κατόπιν, κατά την επανένταξη μας στο ΝΑΤΟ , Λήμνο – Σαμοθράκη από νατοϊκές ασκήσεις, προβάλλοντας απαιτήσεις αποστρατιωτικοποίησης νησιών κλπ), γεγονός που εν συνεχεία οδήγησε, το 1980, στο δόγμα Λόουνς.

3. Ωστόσο υποστηρίζεται ότι, αυτό που ολοκλήρωσε το αποκαλούμενο κι ως “γκριζάρισμα” (*προσωπικά δεν θα υιοθετούσαν τον όρο) του Αιγαίου ήταν το 2006 η Οδηγία του τότε Γ.Γ. ΝΑΤΟ Τζέιμς Τζόουνς για την πολιτική του ΝΑΤΟ στα νησιά του Αιγαίου .

Σύμφωνα με αυτήν το ΝΑΤΟ δεν είναι αρμόδιο να ερμηνεύει Διεθνείς Συνθήκες και να λύνει θέματα εδαφικής κυριαρχίας μεταξύ δύο κρατών μελών γι αυτό απέχει από κινήσεις που οξύνουν την μεταξύ τους ένταση, τηρώντας πολιτική ουδετερότητας.

Σχόλιο:

Από ότι κατάλαβα , εκλαμβάνουμε ως αρνητική την πολιτική ουδετερότητα του ΝΑΤΟ γιατί θεωρούμε ότι η απουσία θέσης του επιβλήθηκε από την Τουρκία και της δίνει πλεονεκτήματα, νοουμένης της άρνησης θέσης του ΝΑΤΟ ως “γκριζάρισμα” των νησιών μας.

Προσωπικά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί εννοούμε πάντα να βλέπουμε το ποτήρι ως μισοάδειο. Εγώ θα έλεγα και πάλι καλά !

Γιατί το ΝΑΤΟ , ειδικά στον χρόνο αποχώρησης μας , θα μπορούσε να είχε πάρει εντελώς αρνητική για εμάς θέση , αναγνωρίζοντας δήθεν κυριαρχία στο εναπομείναν μέλος του, δηλαδή στην Τουρκία…

Η βασική μου άρνηση όμως δεν εναι στα παραπάνω, είναι στην νοοτροπία μας να δίνουμε στους ξένους το δικαίωμα να ανάγονται εμμέσως σε ρυθμιστές της δικής μας κυριαρχίας , να ζητάμε από αυτούς να πάρουν υπέρ μας θέση κι όταν δεν το κάνουν, να το εκλαμβάνουμε ως κάτι αρνητικό κι άξιο των παραπόνων μας.

Αυτή την στάση μας την βρίσκω εντελώς εφηβική κι απόπειρα μετάθεσης προς τρίτους των ευθυνών που αναλογούν μόνον σε εμας.

Ξέρουμε πολύ καλά τις Διεθνείς Συνθήκες που υπογράψαμε.

Γνωρίζουμε πολύ καλά τους λόγους για τους οποίους τα νησιά μας , μας ανήκουν δικαιωματικά.

Δεν χρειαζόμαστε κανέναν να μας το πει !

Οι ξένοι μίλησαν μια φορά τον Φεβρουάριο του 1914 στην Συνδιάσκεψη του Λονδίνου δίνοντας υπό την κυριαρχία μας τα νησιά του Β.Α. Αιγαίου.

Οι ξένοι μίλησαν άλλη μια φορά το 1936 στην Συνθήκη του Μοντρέ , ακυρώνοντας, ανεξαιρέτως, για Ελλάδα ή Τουρκία, τις ουδέτερες νησιωτικές ζώνες (Λήμνο – Σαμοθράκη, όσο μας αφορά) που στηρίζονταν στις ρυθμίσεις των Στενών βάσει του άρθρου 23 της Συνθήκης της Λωζάνης.

Οι ξένοι μίλησαν για τελευταία φορά το 1947 στην Συνθήκη των Παρισίων δίνοντας μας υπό την κυριαρχία μας όλα τα νησιά (Δωδεκάνησα – Καστελόριζο -Συμπλεγμα Μεγίστης) που αποδεδειγμένα ανήκαν στην Ιταλία, βάσει της προϋφισταμένης Συνθήκης της Άγκυρας του Ιανουαρίου 1932 που είχαν ήδη υπογράψει Τουρκία -Ιταλία και των συνομολογήσεων τους που επιπροσθέτως διαλαμβάνονται στο Πρακτικό του Δεκεμβρίου 1932 που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της Συνθήκης κι είναι αυτό που καταλαμβάνει την τέως κυριαρχία της Ιταλίας στα 2 Ίμια που μας μετάβιβασε – παρέδωσε το 1947.

Ποιος ο λόγος να συνεχίσουν να μιλούν οι ξένοι?

Κάθε φορά που τους δίνουμε έκτοτε τον λόγο είναι σαν να τους προκαλούμε να αμφισβητήσουν την κατοχυρωμένη με Διεθνείς Συνθήκες κυριαρχία μας.

Αντί να παραπονούμαστε καλύτερα να φροντίσουμε να τους θυμίζουμε και να επικοινωνούμε τους λόγους της διεθνώς κατοχυρωμένης κι αναγνωρισμένης κι από τους ίδιους κυριαρχίας μας στα νησιά μας , αλλά και την υπερδιπλάσια από την Τουρκία ιστορική διαδρομή στο συγκεκριμένο “χώρο”.

Οι στάσεις ουδετερότητας τους λίγο θα έπρεπε να μας αφορούν.

Δεν θα έπρεπε να επιδιώκουμε να δώσουμε ρυθμιστικό λόγο στους ξένους . Αυτών οι θέσεις μεταβάλλονται ανάλογα με τα εκάστοτε συμφέροντα τους.

Δεν θα έπρεπε να θέτουμε την κυριαρχία μας ούτε να την συνδέουμε με τις ξένες απόψεις ως προς αυτήν ζητώντας να εκμαιεύσουμε τις αμφίβολης σταθερότητας θέσεις τους.

Για εμένα ευτυχώς που το ΝΑΤΟ τηρεί στάση ουδετερότητας.

Η Τουρκία για τους γνωστούς λόγους του “κλέψει -κλέψει” αμφισβητεί την κυριαρχία μας και τους λόγους στρατιωτικοποίησης, όπως έχουμε νόμιμο δικαίωμα άμυνας (αρ.51 Κ.Χ. ΟΗΕ) των νησιών μια κι επικαλείται διεθνείς συνθήκες (Παρισίων 1947) στις οποίες δεν συμμετείχε και δεν μπορεί να αντλήσει καμία νόμιμη αξίωση από αυτές βάσει των άρθρων 34-36 της Συνθήκης της Βιέννης 1969 που διέπει το δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών.

Το ξέρει ότι δεν έχει νόμιμο δικαίωμα, για αυτό απειλεί με πόλεμο.

Ακόμα κι αν έλεγαν οι ξένοι ότι τα νησιά μας ανήκουν κι ότι έχουμε νόμιμο δικαίωμα στην άμυνα τους , εάν ποτέ την Τουρκία την “πάρει” να μας επιτεθεί, θα το κάνει, ασχέτως τί λένε αυτοί.

Εάν ποτέ το κάνει, κανείς ξένος δεν θα έρθει να σταθεί δίπλα μας και να πολεμήσουν τα παιδιά του στο πλευρό μας . .

Μόνοι μας θα πολεμήσουμε.

Δεν πρέπει να δίνουμε σε κανέναν το δικαίωμα να έχει λόγο εκεί που θα πολεμήσουμε μόνον εμείς.

Β. –

Ως προς τον κύριο Πομπέο και των δηλώσεων του περί μειώσεως του στρατιωτικού αποτυπώματος στην περιοχή.

Το μόνο που -σε συνέχεια του ανωτέρω σχολιασμού μου, έχω να ρωτήσω είναι:

1- Δεν βρέθηκε , βρε αδερφέ, κανένας Έλληνας να του κόψει τον βήχα;

2- Δεν βρέθηκε κανένας να του απαντήσει ότι η μείωση στρατιωτικού αποτυπώματος , που ζήτησε προϋποθέτει και καταλαμβάνει πρωτίστως την μείωση της στρατιωτικού αποτυπώματος των ΗΠΑ και τις βάσεις από Αλεξανδρούπολη μέχρι Σούδα κι όλες τις ενδιάμεσες που παραχωρήσαμε στην χώρα του κι αυτή έχει εγκαταστήσει στην περιοχή;

3.- Δεν βρέθηκε κανείς να του πει ότι τέτοια φάλτσα δεν γίνονται αποδεκτά ούτε στην χώρα του, ούτε και στην δική μας;

Γ-

Τώρα ως προς τους φόβους ότι τα δυτικά συστήματα αεράμυνας με τα οποία αντικαθίστανται τα Ρωσικά που έχουμε εγκαταστήσει στα νησιά μας, ενέχουν το κίνδυνο αντίστοιχων παρεμβολών ικανών να καθορίσουν την έκβαση μιας σύγκρουσης μας με την Τουρκία ή να μπλοκάρουν την πιθανή πορεία και την εξέλιξη μιας σύγκρουσης μαζί της.

Αυτό που έχω να ρωτήσω είναι :

1- Γιατί τα Ρωσικά συστήματα , που είχαμε δεν έχουν αντίστοιχες δυνατότητες παρεμβολών, μπλοκαρίσματος τους από την παραγωγό τους Ρωσία και παρεμβολής της στην έκβαση μιας αντίστοιχης μάχης;

– Κι αν έχουν , ποιος μας εξασφαλίζει ότι η Ρωσία θα έμενε αμέτοχη και δεν θα ασκούσε κοντρόλ στα δικά μας συστήματά της που έχουμε εγκατεστημένα στα νησιά μας, υπέρ της Τουρκίας;

2- Κι αν είμαστε τόσο εξαρτημένοι από τον Ρωσικό εξοπλισμό για την ασφάλεια των νησιών μας, συγνώμη εμείς τους Patriot γιατί τους είχαμε ανάγκη και τους πήραμε;

Για να εξασφαλίσουμε την Σαουδική Αραβία ?

Σχόλιο :

Αν είναι να πάρει ποτέ το μέρος μας η Ρωσία ,που έχει δηλώσει από πέρισυ (στις 16.6.2021 στην βίλα Λα Γκρανζ)) ότι θέλει να κόψει τους δεσμούς της ολοκληρωτικά με τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης-ΕΕ και την βλέπουμε να το κάνει σήμερα πράξη, έχει αν θέλει να καθορίσει την έκβαση μιας μάχης την δυνατότητα, μπλοκάροντας τους “τουρκικούς” S-400 .

Μην ανησυχούμε λοιπόν, ακόμα έχει η Ρωσία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την ευκαιρία αν θέλει, να παρεμβληθεί διαμορφώνοντας την έκβαση μιας Ελληνο-Τουρκικής σύγκρουσης, όπως και κάθε ξένος παραγωγός αμυντικών οπλικών συστημάτων δηλαδή..

Το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι ένα:

Εάν κάτι οφείλαμε και το χρωστούσαμε στους εαυτούς μας ήταν να μην εγκαταλείψουμε την Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία.

Μόνον τότε θα ήμασταν σίγουροι ότι κανείς δεν θα μπορούσε να παρεμβληθεί -τουλάχιστον εύκολα – στα δικά μας συστήματα και να καθορίσει την έκβαση μιας σύγκρουσης με την Τουρκία ή να ανακόψει τα επερχόμενα εις βάρος της Τουρκίας αποτελέσματα της.

Δ.-

Πάμε και σε αυτό που εγώ θεωρώ το εξεχόντως σοβαρό.

Χαιρόμαστε, πολλοί από εμάς, κάθε φορά που ακούμε την πιθανότητα διαμελισμού της Τουρκίας και το εκλαμβάνουμε ως την καλύτερη λύση.

Έχουμε σκεφτεί, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο , μπροστά σε τί είδους προκλήσεις και σε τι μεγέθους προβλήματα θα βρεθούμε;

Ας τα εξετάσουμε λοιπόν…

1- Ένας εμφύλιος στην Τουρκία συνεπάγεται ανυπολόγιστες ροές προς την Ελλάδα, πρωτίστως Τούρκων προσφύγων, αλλά και λοιπών μεταναστών τρίτων χωρών και προσφύγων πολέμου που βρίσκονται σήμερα εντός Τουρκίας.

Εδώ με ένα Φετουλαχ Γκιουλέν και βλέπουμε πόσοι Τούρκοι διαβαίνουν τον Ρουβίκωνα καθημερινά κι έρχονται στην Ελλάδα, ας σκεφτούμε τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε σε περίπτωση που ξεσπάσει ένας εμφύλιος μέσα στην Τουρκία.

Μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε ή θα γεμίσουμε Τούρκους και θα αλλοιωθεί η δική μας πληθυσμιακή σύσταση?

(* Ίσως βέβαια μας δίνονταν η ευκαιρία να νεκραναστήσουμε ένα νέου τύπου πολυπολιτισμικό νέο Βυζάντιο, αλλά το ερώτημα είναι θέλουμε;

Οι ηγεσίες μας έχουν για κάτι τέτοιο τα ανάλογα φόντα ή θα πνιγούμε όλοι μαζί;)

2- Ένας διαμελισμός της Τουρκίας θα έστελνε περίπατο την Συνθήκη της Λωζάνης 24.7 .1923.

Ο κανόνας λέει ότι οι Διεθνείς Συνθήκες έχουν ισχύ όσο υφίστανται οι κρατικές οντότητες που αφορούν και τις υπέγραψαν.

Εάν η Τουρκία χάσει την κρατική της οντότητα και διαμελιστεί δημιουργώντας 3-4 νέα κράτη, θα χρειάζεται μεταξύ μας υπογραφή νέων Διεθνών Συνθηκών , οι παλιές Συνθήκες θα μπουν στο αρχείο και στο χρονοντούλαπο της ιστορίας , εκτός εάν τα νέα, υπό διαμόρφωση κρατικής οντότητας νέα τουρκικά σχήματα , δηλώσουν με τις νέες Διεθνείς Συνθήκες που θα υπογράψουν ότι προσχωρούν στις παλιές .

(*Ας θυμηθούμε τί ακριβώς μας προέκυψε μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, για να πάρουμε μια γεύση….)

3- Τυχόν νέα κρατική οντότητα στα ανατολικά μας, υπό την νέα κατάσταση που θα διαμορφώνεται ενδέχεται, τότε πραγματικά, να αυξήσει δραματικά τις διεθνείς πιέσεις σε εμάς για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας με σκοπό την αίσθηση ασφάλειας του τέως τουρκικού πληθυσμού,που θα αποτελούν τους πολίτες του νέου αυτού κράτους που θα εκλαμβάνεται ακόμα ως ανίσχυρο να αμυνθεί ή το ίδιο να αποτελέσει κίνδυνο για εμάς;…

Συμπέρασμα :

Μην χαιρόμαστε τόσο πολύ στο ενδεχόμενο διαμελισμού της Τουρκίας. Αν είναι να συμβεί ,θα πρέπει ήδη να εξελίσσουμε σχέδια επί χάρτου πως θα αντιδράσουμε και πως θα αντιμετωπίσουμε ανάλογο ενδεχόμενο.

Στην πράξη τα πράγματα δεν θα είναι ούτε τόσο απλά, ούτε τόσο επιθυμητά όσο τα προσδοκούμε.

Εδώ αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά η αναγκαιότητα συγκρότησης Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας…;

Υστ: Τέλος ,ας εκφράσω και μια προσωπική θέση…

Στην πρόσφατη οικονομική κρίση στείλαμε περίπου 450.000 οικονομικούς μετανάστες στην Δύση, που αναμέσα τους συγκαταλέγονταν το πλέον ενεργό και μορφωμένο δυναμικό που παρήγαγε η χώρα μας κι επωφελούνται άλλοι πλέον λαοί από την μετανάστευση αυτή .

Μήπως θα έπρεπε να κατευθύνουμε μαζικά αυτόν τον δυναμικό Ελληνικό πληθυσμό (αφού όπως φάνηκε δεν μπορούσαμε να το κρατήσουμε εντός της χώρας μας) αντί προς τα δυτικά, προς τα ανατολικά μας και προς τις προαιώνιες πατρίδες μας;

Ίσως αποτελούσε την δραστική σταγόνα αλλοίωσης των συνολικών νοοτροπιών όσων κατοικούν και βρίσκονται απέναντι …

Πολλά θα μπορούσαν να ήταν τα ωφέλη….

Δεν θα απαριθμηθούν όλα εδώ.

*Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι δικηγόρος.

Σημείωση. Το κείμενο γράφηκε ως απάντηση σε ανάρτηση με τίτλο “Μήπως η κυβέρνηση έχει παγιδεύσει την χώρα σε τροχιά αποστρατικοποίησης”; ΕΔΩ

από anixneuseis