Ζωναράδικος



 Γράφει ο Λευτέρης Κουγιουμουτζής

«Δω στα λιανοχορταρούδια, τι τρανός χορός θα γένει» και πιανόμαστε στον κύκλο, αφηνόμαστε στον ρυθμό του και συμπαρασυρόμαστε στη δίνη του που πότε μας απογειώνει στα επουράνια και πότε μας καταβυθίζει στα καταχθόνια, ομαδική μέθεξη κι ατομική κάθαρση, συντονιζόμαστε με τις συχνότητες των μουσικών οργάνων κι ακολουθούμε την περιοδικότητα των βημάτων, «σα γαϊτάνι θα παγαίνει, πέντε πέρδικες πετούσαν» και δώσ’ του όλο πιο βαθιά μέσα στο χοροστάσι, όλο πιο βαθιά μες στης ψυχής τα γραμμένα μα και τ’ ανομολόγητα, όλο πιο βαθιά μέσα στα μάτια σου σαν σε κοιτώ κάθε που ο χορός θα μας φέρει αντικρινά, πριν σε χάσω μες στο πλήθος για να διασταυρωθούν και πάλι οι ματιές μας μετά από λίγο, σε μια συγκλονιστική και συμπυκνωμένη στιγμή.

«Κρουν τα νταούλια, μωρέ Στέργιο μ’, κρουν και τα βιολιά» κι ο νταουλιέρης αφήνει την εξέδρα του και χώνεται στη μέση του κύκλου κι όλο περιστρεφόμαστε σαν δαιμονισμένα ηλεκτρόνια γύρω από έναν συμπαντικό πυρήνα, περιστρεφόμαστε σαν πλανήτες γύρω από το κέντρο του κόσμου μας κι ο μοναδικός μας κόσμος είναι πια η μουσική του νταουλιέρη που διαμορφώνει κατά βούληση τις τροχιές και τη στροφορμή μας, κι ο κύκλος στενεύει τόσο που θαρρείς πως ο φιδίσιος χορός μας θα καταπιεί όπου να ’ναι τον οργανοπαίχτη, μα αυτός βρίσκεται από ώρα σε άλλη χωροχρονική διάσταση, το νταουλόξυλο κι η βέργα του ορίζουν το παράλληλο σύμπαν στο οποίο μεταφερθήκαμε όλοι μας σε μια μαζική παράκρουση πιο δυνατή από την οποιαδήποτε πραγματικότητα, και το νταούλι να μας ρουφά σαν εξαγνιστική μαύρη τρύπα· καμιά ελπίδα δεν έχουμε ν’ αντισταθούμε, καμιά ελπίδα δεν έχω ν’ απελευθερωθώ απ’ τη ματιά σου που με μαγνητίζει περισσότερο κι απ’ τα χτυπήματα του νταουλιού.

«Στο Τοκμάκι, στ’ς Μεταξάδες, Γιάννης δήμαρχος», ποιος είναι ο Γιάννης, ποια εσύ και ποιος εγώ καμιά σημασία δεν έχει, μέσα σ’ αυτή την ώσμωση γινήκαμε όλοι ένα, τόσοι διαφορετικοί κι άγνωστοι μεταξύ μας άνθρωποι μπορέσαμε να σμίξουμε σε μια ψυχή, να αισθανθούμε την πληρότητα απελευθερωμένοι απ’ όλα τα βαρίδια μας μέσα σ’ αυτό το χοροστάσι, κι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που σταυρωθήκανε οι ματιές μας ήτανε λες και ζήσαμε τον πιο μεγάλο έρωτα του κόσμου, πριν ξαναγίνουμε και πάλι δυο ξένοι, μόλις σταματήσει αυτός εδώ ο ζωναράδικος.

από efsyn

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.