Κολακεία, κριτική και εξουσία

 Γράφει η Χριστίνα Παπασταθοπούλου

Το να στηρίζεις μια κυβέρνηση, ένα κόμμα, έναν πολιτικό, είναι επιλογή και δικαίωμά σου. Το να «λιβανίζεις» όμως από το πρωί μέχρι το βράδυ με τοποθετήσεις ή δημοσιεύσεις σου θεσμούς και πρόσωπα, χωρίς κανένα όριο, χωρίς καμία κριτική, μπορεί να χαρακτηριστεί και γελοιότητα. Γιατί είναι αδύνατον, δεν στέκει με τη λογική, να μην εντοπίζεις, να μην παρατηρείς έστω ένα αρνητικό, ένα λάθος, μια ανακολουθία, μια κακή στιγμή της κυβέρνησης, τουλάχιστον τα τελευταία δύο χρόνια που τόσα και τόσα έχουν συμβεί.

Είναι παράλογο π.χ. στην επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ και στη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν να στέκεσαι στις στιλιστικές επιλογές του τελευταίου και να αναλύεις τη σημασία της γραβάτας που φορούσε ή στα τέλεια αγγλικά του Ελληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, να χαρακτηρίζεις την ομιλία του στο Κογκρέσο «μεγαλειώδη και ιστορική στιγμή» και την ίδια ώρα να μην προχωράς σε κανέναν σχολιασμό για τον ατυχή παραλληλισμό του Μεσολογγίου της Ελληνικής Επανάστασης με τη Μαριούπολη ή για εκείνο το απίστευτο «οι δημοκρατίες μας απειλούνται από φωνές λαϊκιστών. Στην Ελλάδα πληρώσαμε το βαρύ τίμημα».

Απορίας άξιο επίσης, πώς γίνεται να μη σε προβληματίζει και να μη νιώθεις την ανάγκη να σχολιάσεις, ειδικά όταν είσαι δημοσιογράφος, την απάντηση που έδωσε ο Κυρ. Μητσοτάκης στην ερώτηση που δέχτηκε από τον γνωστό Αμερικανό δημοσιογράφο David Ignatius για την ελευθερία του Τύπου και την κατρακύλα της χώρας μας στην τελευταία θέση της Ε.Ε. Δηλαδή όλα καλά με την αμηχανία του, την έκπληξή του και την απάντησή του «είμαστε ελεύθερη δημοκρατία και αν δείτε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στην Ελλάδα, θα δείτε ότι οι περισσότερες είναι επικριτικές απέναντί μας»;

Ποτέ και κανέναν πάντως δεν έβλαψε η κριτική. Αντίθετα, η άνευ όρων κολακεία, ειδικά στην εξουσία, εκθέτει τους κόλακες και καμία προστασία δεν προσφέρει.

από efsyn