Ουκρανία: οι πολεμοκάπηλοι και ο ρεαλιστής Κίσινγκερ

 

Γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

Όποια γνώμη κι αν έχει κανείς για τον Κίσινγκερ δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει ότι η θεωρητική/ακαδημαϊκή του κατάρτιση – καθώς και η τριβή του στην εφαρμοσμένη πολιτική με τη συμμετοχή του στους μηχανισμούς και τις διαδικασίες σχεδιασμών και λήψεων αποφάσεων της αμερικανικής αυτοκρατορίας – είναι κολοσσιαία.

Έχει, λοιπόν, μεγάλο ενδιαφέρον η γνώμη του για τις γενικότερες εξελίξεις του πολέμου στην Ουκρανία, η οποία μάλιστα διατυπώθηκε στο φόρουμ του Νταβός, εκεί δηλαδή όπου γίνεται μια ουσιαστική διαβούλευση για μείζονες παγκόσμιες επιλογές.

Εκεί, λοιπόν, στο Νταβός την περασμένη Δευτέρα ο Χένρι Κίσινγκερ υποστήριξε το αυτονόητο: δεν μπορεί να αποκλειστεί από το ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας η Ρωσία. Ο ίδιος είπε ότι η Ουκρανία πρέπει να παραχωρήσει στη Ρωσία τα εδάφη που έλεγχαν η Μόσχα και οι αυτονομιστές του Ντονμπάς πριν εισβάλουν οι Ρώσοι στη χώρα για να τερματιστεί ο πόλεμος και κάλεσε για διαπραγματεύσεις.

«Οι διαπραγματεύσεις», είπε ο επί δεκαετίες «μάγος» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, «πρέπει να ξεκινήσουν τους επόμενους δύο μήνες, προτού δημιουργηθούν ανατροπές και εντάσεις που δεν θα ξεπεραστούν εύκολα. Στην ιδανική περίπτωση, η διαχωριστική γραμμή θα πρέπει να είναι η επιστροφή στο status quo ante» (δηλαδή στην παραχώρηση της αυτονομίας των περιοχών του Ντονμπάς, όπως καθοριζόταν από τη συμφωνία του Μινσκ [2015] που ουδέποτε εφάρμοσε – με την παρότρυνση των ΗΠΑ – το Κίεβο).

Όπως υπογράμμισε ο Κίσινγκερ, «η συνέχιση του πολέμου πέρα από αυτό το σημείο δεν θα αφορά την ελευθερία της Ουκρανίας, αλλά έναν νέο πόλεμο εναντίον της ίδιας της Ρωσίας».

Ο Κίσινγκερ είπε ακόμα ότι η Ουκρανία πρέπει να γίνει μια ουδέτερη ζώνη ασφαλείας μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης. «Η Ουκρανία θα έπρεπε να ήταν μια γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας, αλλά τώρα, καθώς οι σχέσεις αναδιαμορφώνονται, μπορεί να μπούμε σε έναν χώρο όπου η διαχωριστική γραμμή θα ξαναχαραχτεί και η Ρωσία θα παραμείνει εντελώς απομονωμένη» (από το ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας).

Η διέξοδος από την πιθανότατη επώδυνη παρατεταμένη πολεμική σύγκρουση, η οποία, εκτός από την ολοκληρωτική καταστροφή της Ουκρανίας, συνεπάγεται και την παγίωση μιας μακρόχρονης κατάστασης αστάθειας στην Ευρώπη, όπως την περιέγραψε ο Κίσινγκερ, δεν είναι αυτονόητη πολιτική απόφαση.

Άλλωστε οι αποφάσεις της αμερικανικής αυτοκρατορίας για τις παγκόσμιες υποθέσεις διαμορφώνονται από τον εσωτερικό συσχετισμό δυνάμεων και οι δυνάμεις που αυτήν την περίοδο κυριαρχούν στις ΗΠΑ κερδίζουν ασύλληπτα ποσά από τη συντήρηση του πολέμου. Μια ματιά στα κέρδη (τρέχοντα και προσδοκώμενα) των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών αρκεί για να δει κάποιος ποιος σέρνει τον χορό του Ζαλόγγου στην Ουκρανία, την Ευρώπη και σ’ ολόκληρο τον κόσμο… 

από topontiki