Το όνειρο του μετα-ανθρωπισμού είναι εφιάλτης!

 ... Ο ιστορικός David Channel θεωρεί την τωρινή φάση της κουλτούρας μας σαν την συγχώνευση δύο διακριτών ιδεωδών του δυτικού κόσμου για την τάξη του οργανικού κόσμου (“η μεγαλη αλυσίδα της ζωης”) και για τον μηχανικό ορθολογισμό (“το σύμπαν / ρολόι”). Υποστηρίζει ότι σήμερα αυτές οι δυο άλλοτε διακριτές ιδέες συγχωνεύοονται σε μία, στην ιδέα της ζωϊκής μηχανής.

Ο Bruce Mazlish, του τμήματος ιστορίας του MIT, έχει μια ελαφρά διαφορετική αποψη, έναν ύμνο για την ανθρώπινη εποποιία κόντρα στις ιστορικές ψευδαισθήσεις του είδους μας. Αυτή η εποποιία, κατά τον Mazlish, ξεκινά από την απόρριψη της πεποίθησης ότι βρισκόμαστε στο κέντρο του κόσμου (χάρη στην Κοπερνίκεια επανάσταση), προχωρά με την απόρριψη της πεποίθησης ότι διαφέρουμε θεμελειακά απ’ τα ζώα (η θεωρία της εξέλιξης), συνεχίζει με την διαπίστωση οτι δεν είμαστε εντελώς λογικοί (χάρη στον Φρόυντ και στο ασυνείδητο). Εν τέλει η “τέταρτη ασυνέχεια”, όπως την ονομάζει σε ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο, πρέπει να ξεπεραστεί. Αυτή η “τέταρτη ασυνέχεια” είναι η τεχνική διάκριση που δημιουργήσαμε ανάμεσα στον οργανικό κόσμο και τη ζωή απ’ την μια μεριά και τις μηχανές απ’ την άλλη...[1]

Το απόσπασμα αυτό είναι ηλικίας 20 χρόνων: το “ξεπέρασμα” της διάκρισης, της διαφοροποίησης, ανάμεσα στο έμβιο (συμπεριλαμβανόμενου του ανθρώπινου) και στο μηχανικό· ειδικά πλέον στις ψηφιακές / πληροφορικές / βιοτεχνολογικές εκφάνσεις του.

Δεν θα πρέπει να σοκάρει. Αντίθετα, αν υπάρχει κάτι αληθινά τρομακτικό είναι ότι η τάση γι’ αυτό το “ξεπέρασμα” παρουσιάστηκε και ξαναπαρουσιάστηκε δημόσια εδώ και δεκαετίες με κάθε φανφάρα· και αγνοήθηκε / απωθήθηκε απ’ τις μάζες των πρωτοκοσμικών, συμπεριλαμβανόμενων των “πνευματικών” και των “πολιτικών” ταγών τους, ως αποκύημα (επιστημονικής) φαντασίας. Έτσι ώστε η τεκμηριωμένη προσπάθειά μας, για παράδειγμα, να εξηγήσουμε τι είναι οι γενετικές τεχνολογίες τροποποίησης/μετάλλαξης των κυττάρων και σε τι αποσκοπούν να γίνονται πολύ δύσκολα κατανοητές· κι όχι με δική μας ευθύνη.

Μπορεί να ματαιοπονούμε, αλλά δεν αυθαιρετούμε!!! Η σχέση ανάμεσα στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και στη νομιμοποίηση της γενετικής μηχανικής ως “θεραπευτικής” και τον “μεταναθρωπισμό” σαν σαφέστατη καπιταλιστική τάση και προσανατολισμό, είναι οργανική. Στις 20 Ιούνη του 2020, στην καθεστωτική Wall Street Journal, με την υπογραφή του Adam Kirsch (συστήνεται σαν “ποιητής” και βιβλιοκριτικός...) μπορούσε κανείς να διαβάσει κάτω απ’ τον τίτλο Looking Forward to the End of Humanity μεταξύ άλλων κι αυτά:

... Η αιώνια ζωή μέσω της αναπτυγμένης τεχνολογίας μοιάζει όνειρο θερινής νυχτός για μια κοινωνία που, ως πρόσφατα, είχε πρόβλημα στην κατασκευή αρκετών μασκών για να σώσει τις ζωές των γιατρών και των νοσοκόμων. Ωστόσο ο Covid-19 μπορεί να αποδειχθεί ακριβώς εκείνο το είδος κρίσης που είναι απαραίτητο για να επιταχύνει εκρηκτικά τις προσπάθειες για να επιτευχθεί εκείνο που οι οπαδοί του ονομάζουν “transhuman” μέλλον. Με την βιολογική μας ευαλωτότητα πιο ξεκάθαρη από ποτέ, πολλοί άνθρωποι μπορεί να είναι έτοιμοι για να υιοθετήσουν το μήνυμα της Διακήρυξης του Διανθρωπισμού (Transhumanist Declaration), ένα πρόγραμμα 8 σημείων που δημοσιοποιήθηκε πρώτη φορά το 1998: “Οραματιζόμαστε την δυνατότητα να διευρύνουμε τις ανθρώπινες δυνατότητες ξεπερνώντας τη γήρανση, τα συνειδησιακά προβλήματα, τον αθέλητο πόνο, και τους περιορισμούς του πλανήτη Γη”..

Δεν πρόκειται απλά για καλλιτεχνικό παραλήρημα! Δεν πρόκειται επίσης, και ποτέ δεν ήταν “επιστημονική φαντασία”! Η απαρχή της πρόθεσης (και του σχεδιασμού) γι’ αυτό το “ξεπέρασμα” βρίσκεται καλά και ωμά παρουσιασμένη στο Κυβερνητική και Κοινωνία: η Ανθρώπινη Χρήση των Ανθρώπινων Όντων του R. Wiener - βιβλίο του 1950. Και όχι μόνον εκεί άλλωστε.

Πρόκειται απλά, καθαρά και ωμά, για καπιταλισμό. Αυτήν ακριβώς την τάση, την τάση “δεσίματος” και απαλλοτρίωσης του ανθρώπινου απ’ το μηχανικό, την ανέλυσε ο Μαρξ στα Grundrisse - Κριτική στην Πολιτική Οικονομία, στο περίφημο “απόσπασμα για τις μηχανές” - το 1858. Στη μέση του 19ου αιώνα ο Μαρξ είχε την πνευματική / κριτική διαύγεια όχι μόνο να εντοπίσει την καπιταλιστική διαλεκτική της συσχέτισης ανθρώπων και μηχανών, αλλά και να την αναλύσει στη γενικότητά της· και μπορεί να καταλάβει ο καθένας τι είδους μηχανές είχε μπροστά του: τα σιδερένια συμπλέγματα γραναζιών και βραχιόνων που κινούνταν από ατμομηχανές... Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, στα τέλη του 20ου αιώνα και στις αρχές του 21ου, μ’ έναν γαλαξία “νέων τεχνολογιών” μπροστά τους, είτε οι αυτοχαρακτηριζόμενοι σαν “μαρξιστές” είτε όλοι οι υπόλοιποι έχουν βαθιά μεσάνυχτα· και είτε “σοκάρονται” είτε απωθούν τις πιο αναβαθμισμένες πλευρές αυτής της πραγματικότητας.

Αν αυτό δεν είναι διανοητικός ξεπεσμός και εξευτελισμός τότε τι είναι;

[...]

...η συνέχεια στο έντυπο τεύχος του Cyborg.
[ σημεία διακίνησης ]

Ζiggy Stardust

Σημειώσεις

1 - Μικρό απόσπασμα απ’ το “Cyborg Citizen” του Chris Hables Gray, του 2001. Δημοσιεύτηκε στο cyborg νο 1 τον χειμώνα του 2014, σε κείμενο με τον τίτλο Οι δυνατότητες του μετα-ανθρωπισμού.
[ επιστροφή]

από sarajevomag