Παγκόσμια εμβολιο-υστερία: Ποιοι την ενορχήστρωσαν και γιατί

 

Είναι απαραίτητο να αναλύσουμε το κυρίαρχο αφήγημα για τον εμβολιασμό, και να ρωτήσουμε ποιος ωφελείται από αυτό. Έτσι, πρέπει να εστιάσουμε στη συμμαχία συμφερόντων μεταξύ του κράτους, των μέσων ενημέρωσης, της φαρμακοβιομηχανίας και των υπερεθνικών οργανισμών. 

Άρθρο του Philipp Bagus, που δημοσιεύτηκε στις 25 Αυγούστου 2021. Απόδοση στα ελληνικά, Νίκος Μαρής. Χρόνος ανάγνωσης 6'.

Η πίεση στους μη εμβολιασμένους αυξάνεται. Ενώ οι εμβολιασμένοι σε ορισμένες χώρες παίρνουν πίσω μερικές από τις ελευθερίες που τους αφαιρέθηκαν από τα μέτρα για τον covid, οι μη εμβολιασμένοι δεν είναι σε ιδιαίτερα ευχάριστη θέση. Έχουν γίνει στόχος διακρίσεων. Η πρόσβαση σε δημόσιους χώρους και τα ταξίδια καθίστανται δυσκολότερα γι 'αυτούς. Σε ορισμένες χώρες νομοθετήθηκε ακόμη και ο υποχρεωτικός εμβολιασμός για ορισμένα επαγγέλματα. 

Γιατί όμως η εκστρατεία εμβολιασμού είναι τόσο σημαντική για τις κυβερνήσεις, οι οποίες αυξάνουν την πίεση σε τέτοιο βαθμό; Και ποιος έχει συμφέρον από την παγκόσμια εκστρατεία εμβολιασμού; 

Για να απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις, είναι απαραίτητο να αναλύσουμε το κυρίαρχο αφήγημα για τον εμβολιασμό, και να ρωτήσουμε ποιος ωφελείται από αυτό. Έτσι πρέπει να εστιάσουμε στη συμμαχία συμφερόντων μεταξύ του κράτους, των μέσων ενημέρωσης, της φαρμακοβιομηχανίας και των υπερεθνικών οργανισμών. 

Ας ξεκινήσουμε με τη φαρμακοβιομηχανία. Έχει προφανές οικονομικό συμφέρον από την εκστρατεία εμβολιασμού. Αποκομίζει τεράστια κέρδη από τον μαζικό εμβολιασμό. 

Ο κομβικός ρόλος του κράτους-πατερούλη

Τι γίνεται με το κράτος; Στην κρίση του covid-19, οι πολιτικοί έχουν συστηματικά ενισχύσει τον φόβο και την υστερία . Αυτό δεν ήταν τυχαίο και δεν αποτελεί έκπληξη,  γιατί το κράτος βασίζει τον λόγο της ύπαρξής του

στο επιχείρημα ότι προστατεύει τον πληθυσμό από εσωτερικούς και εξωτερικούς κινδύνους. Το κράτος οικοδομείται πάνω στο φόβο . Το αφήγημα είναι ότι χωρίς τη βοήθεια του κράτους, ο πολίτης θα ήταν ανυπεράσπιστος απέναντι στην πείνα, τη φτώχεια, τα ατυχήματα, τον πόλεμο, την τρομοκρατία, τις ασθένειες, τις φυσικές καταστροφές και τις πανδημίες. Είναι, λοιπόν, προς το συμφέρον του κράτους να ενσταλάξει τον φόβο για τους πιθανούς κινδύνους, τους οποίους στη συνέχεια προσποιείται ότι αντιμετωπίζει με επιτυχία, διευρύνοντας τη δύναμή του κατά τη διαδικασία αυτή. Ένα σχετικά  πρόσφατο παράδειγμα είναι ο περιορισμός των πολιτικών ελευθεριών στις ΗΠΑ ως απάντηση στην απειλή της τρομοκρατίας μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και τον δεύτερο πόλεμο στο Ιράκ. Ομοίως, ήταν προς το συμφέρον των κυβερνήσεων να ενσταλάξουν σκόπιμα τον φόβο και να παρουσιάσουν τον covid-19 ως έναν μοναδικό δολοφονικό ιό, προκειμένου να επεκτείνουν την κρατική εξουσία σε βαθμό που δεν είχαμε γνωρίσει σε καιρό ειρήνης, εις βάρος των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών. 

Όταν ξεκίνησε η κρίση του κορωνοϊού και δεν ήταν γνωστά πολλά για τον ενδεχόμενο κίνδυνο που συνεπαγόταν, οι πολιτικοί αντίκριζαν το φαινόμενο μιας ασύμμετρης ανταμοιβής . Όταν οι πολιτικοί υποτιμούν έναν κίνδυνο και δεν αντιδρούν, θεωρούνται υπεύθυνοι για την υποτίμησή του. Χάνουν τις εκλογές και την εξουσία. Ειδικά αν μπορούν να κατηγορηθούν για τους θανάτους. Πέρα από τις φωτογραφίες μαζικών ταφών, οι συνέπειες της υποτίμησης του κινδύνου και της αδυναμίας δράσης είναι πολιτικά μοιραίες. Αντίθετα, η υπερεκτίμηση του κινδύνου και η λήψη «αποφασιστικών» μέτρων είναι πολιτικά πολύ πιο ελκυστικές επιλογές. 

Εάν πρόκειται πραγματικά για μια άνευ προηγουμένου απειλή, οι πολιτικοί επαινούνται για τα σκληρά μέτρα τους, όπως οι κατ’ οίκον εγκλεισμοί. Και οι πολιτικοί μπορούν πάντα να υποστηρίξουν ότι χωρίς την «αποφασιστική» τους δράση, θα υπήρχε πράγματι καταστροφή. Εάν τελικά τα μέτρα αποδειχθούν υπερβολικά επειδή ο κίνδυνος δεν ήταν τελικά τόσο μεγάλος, οι πιθανές αρνητικές συνέπειες των μέτρων δεν σχετίζονται τόσο άμεσα με τους πολιτικούς όσο οι φωτογραφίες των μαζικών ταφών, επειδή αυτές οι συνέπειες είναι πιο έμμεσες και μακροπρόθεσμες. Το έμμεσο και μακροπρόθεσμο υγειονομικό κόστος των εγκλεισμών περιλαμβάνει αυτοκτονίες, κατάθλιψη, αλκοολισμό, ασθένειες που σχετίζονται με το άγχος, πρόωρους θανάτους από αναβολές χειρουργικών επεμβάσεων και διαγνωστικών ελέγχων, και γενικά ένα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο. Ωστόσο, το κόστος αυτό δεν σχετίζεται άμεσα με τις δραστικές παρεμβάσεις και έτσι δεν πέφτει το φταίξιμο σ’ αυτές. Πολλές από αυτές τις συνέπειες θα εκδηλωθούν μετά τις επόμενες εκλογές, ή ακόμη αργότερα, και δεν είναι ορατές. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε σε ποιο βαθμό ένα υψηλότερο βιοτικό επίπεδο θα είχε ως αποτέλεσμα ένα αυξημένο προσδόκιμο ζωής. Και αν κάποιος πεθάνει έξι χρόνια από τώρα από τον αλκοολισμό ή την κατάθλιψη που αναπτύχθηκε μετά τον αποκλεισμό, οι περισσότεροι άνθρωποι πιθανότατα δεν θα καταστήσουν υπεύθυνους τους πολιτικούς του lockdown, και αν το κάνουν, αυτοί οι πολιτικοί πιθανότατα θα είναι ήδη εκτός ενεργού πολιτικής. Έτσι, είναι προς το συμφέρον των πολιτικών να υπερεκτιμήσουν μια απειλή και να αντιδράσουν υπερβολικά.  

Προκειμένου να δικαιολογηθούν και να υπερασπιστούν τα σκληρά μέτρα, όπως τα λουκέτα που είναι τόσο ελκυστικά για τους πολιτικούς, είναι απαραίτητο να προκαλέσουν τον φόβο. Όταν οι πολιτικοί πυροδότησαν τον  φόβο και την υστερία κατά τη διάρκεια της κρίσης του Covid-19 , εφαρμόζοντας εξαιρετικά περιοριστικά μέτρα, όπως κλειδώματα, η ζημιά στην οικονομία και τον κοινωνικό ιστό ήταν τεράστια. Ωστόσο, μια κοινωνία δεν μπορεί να κλειδωθεί για πάντα, καθώς το κόστος συνεχίζει να αυξάνεται. Κάποια στιγμή, πρέπει να βγει από τον εγκλεισμό, και να επιστρέψει σε κάποια κανονικότητα. Ωστόσο, πώς μπορεί κανείς ταυτόχρονα να έχει προκαλέσει φόβο για την απειλή ενός δολοφονικού ιού, και να επιστρέψει στην κανονικότητα; 

Οι μαζικοί εμβολιασμοί για να σωθούν τα προσχήματα

Η διέξοδος είναι ο εμβολιασμός. Με την εκστρατεία εμβολιασμού, το κράτος μπορεί να εμφανιστεί σαν ο σωτήρας από τον μεγάλο κίνδυνο. Το κράτος οργανώνει τον εμβολιασμό για τους πολίτες του και χορηγεί τα εμβόλια στους πολίτες «δωρεάν». Χωρίς αυτή τη «διάσωση εμβολιασμού» και υπό συνθήκες μόνιμου εγκλεισμού, οι αρνητικές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των περιορισμών στα πολιτικά δικαιώματα θα ήταν τόσο μεγάλες, που η δυσαρέσκεια μεταξύ του πληθυσμού θα συνέχιζε να αυξάνεται και τελικά θα απειλούσε με αναταραχή. Έτσι, αργά ή γρήγορα, το κλείδωμα πρέπει να τερματιστεί. Εάν, ωστόσο, οι κρατικές αρχές αναιρούσαν τους περιορισμούς και τους εγκλεισμούς χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, υποδηλώνοντας ότι ο κίνδυνος δεν ήταν τελικά τόσο μεγάλος και ότι οι περιορισμοί ήταν μια υπερβολή και ένα λάθος, θα έχαναν μεγάλο μέρος από την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη του πληθυσμού. 

Μέσω του εμβολιασμού που παρέχεται από το κράτος, το κράτος μπορεί να συνεχίσει να διατηρεί το αφήγημα της μεγάλης απειλής και παράλληλα να βγει από την πρακτική των εγκλεισμών. Ταυτόχρονα, μπορεί να εμφανίζεται σαν σωτήρας που προσφέρει μια κάπως μεγαλύτερη κανονικότητα, πιθανώς μέσω του εμβολιασμού. Για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητο να εμβολιαστεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, διότι εάν μόνο ένα μέρος του πληθυσμού εμβολιαστεί, η εκστρατεία εμβολιασμού δεν μπορεί να πλασαριστεί ως το απαραίτητο βήμα προς το άνοιγμα της κοινωνίας. Έτσι, είναι προς το συμφέρον του κράτους να εμβολιαστεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. 

Εάν αυτή η στρατηγική λειτουργήσει, το κράτος θα έχει δημιουργήσει ένα προηγούμενο, θα έχει επεκτείνει την εξουσία του και επίσης θα κάνει τους πολίτες πιο εξαρτημένους απ’ αυτό. Οι πολίτες θα πιστεύουν ότι το κράτος τους έχει σώσει από ένα θανατηφόρο πεπρωμένο και ότι θα χρειαστούν τη βοήθειά του στο μέλλον. Σε αντάλλαγμα, θα είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν ορισμένες από τις (σ.σ. εναπομείνασες) ελευθερίες τους οριστικά. Η ανακοίνωση ότι απαιτείται ένας ετήσιος, κρατικά οργανωμένος ενισχυτικός εμβολιασμός, θα διαιωνίσει την εξάρτηση των πολιτών. 

Ο ρόλος των μέσων ενημέρωσης

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν ευθυγραμμιστεί και υποστηρίζουν ενεργά το αφήγημα για τον εμβολιασμό. Το κράτος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι στενά συνδεδεμένα . Η παγίδευση και η στοχοποίηση του πληθυσμού από τα κορυφαία μέσα ενημέρωσης έχουν μακρά παράδοση. Ήδη από το 1928, ο Edward Bernays υποστήριξε την έξυπνη χειραγώγηση των μαζών στο κλασικό του βιβλίο Propaganda . Στις σύγχρονες πολιτείες, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης βοηθούν στην οικοδόμηση της λαϊκής έγκρισης για τα πολιτικά μέτρα, όπως στην περίπτωση του covid-19. 

Η υποστήριξη των μέσων μαζικής ενημέρωσης προς το κράτος οφείλεται σε διάφορους λόγους. Ορισμένα ΜΜΕ ανήκουν άμεσα στο κράτος, κάποια άλλα λειτουργούν υπό καθεστώς εκτεταμένων κρατικών ρυθμίσεων, ή χρειάζονται κρατικές άδειες. Επιπλέον, τα γραφεία των ΜΜΕ στελεχώνονται από πτυχιούχους κρατικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Επίσης, ειδικά σε περιόδους κρίσης, οι καλές διασυνδέσεις με την κυβέρνηση προσφέρει πλεονεκτήματα και προνομιακή πρόσβαση στις πληροφορίες. Η προθυμία να μεταφέρουν το κρατικό αφήγημα του φόβου προέρχεται επίσης από το γεγονός ότι οι αρνητικές ειδήσεις και η διόγκωση των κινδύνων τραβούν την προσοχή. 

Στην κρίση του κορωνοϊού, η μονόπλευρη κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης , που πολλαπλασιάστηκε μέσω των σόσιαλ μίντια και σίγασε τις επικριτικές φωνές, συνέβαλε στο φόβο και τον πανικό και δημιούργησε μεγάλο ψυχολογικό στρες στον πληθυσμό. Ωστόσο, δεν είναι μόνο οι αρνητικές ειδήσεις που είναι ελκυστικές για τα ΜΜΕ. Το αφήγημα του κράτους που διασώζει τον πληθυσμό από μια μεγάλη κρίση πουλάει επίσης καλά . Έτσι, το αφήγημα για τον εμβολιασμό παίζει στα χέρια των μέσων μαζικής ενημέρωσης. 

Διεθνείς οργανισμοί και πολιτισμικός μαρξισμός

Εκτός από τα εθνικά κράτη, τα ΜΜΕ και τις φαρμακευτικές εταιρείες, οι υπερεθνικοί οργανισμοί έχουν επίσης συμφέρον να διασφαλίσουν ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός είναι εμβολιασμένος. Οι υπερεθνικοί οργανισμοί ακολουθούν ενεργά μια ατζέντα στην οποία οι παγκόσμιες εκστρατείες εμβολιασμού παίζουν σημαντικό ρόλο. Αυτοί οι οργανισμοί περιλαμβάνουν το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF), τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ), την ΕΕ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), τα οποία είναι στενά συνδεδεμένα. 

Μερικοί από αυτούς τους οργανισμούς έχουν θέσει ως στόχο τους μια μεγάλη επανεκκίνηση ή μια μεγάλη μεταμόρφωση. Στους τομείς της προστασίας από τις πανδημίες και την κλιματική αλλαγή, των ζητημάτων φύλου, της μετανάστευσης και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αυτοί οι οργανισμοί θέλουν να βρουν συντονισμένες απαντήσεις προς όφελος όλων των ανθρώπων παγκοσμίως. Τονίζουν την κοινή ευθύνη και την παγκόσμια αλληλεγγύη. Ο κεντρικός έλεγχος του εμβολιασμού, της κλιματικής αλλαγής και των χρηματοοικονομικών και μεταναστευτικών ροών φέρει τα χαρακτηριστικά της νέας παγκόσμιας τάξης.

 Για παράδειγμα, το θέμα της ετήσιας συνάντησης του WEF το 2019 ήταν «Παγκοσμιοποίηση 4.0: Διαμόρφωση μιας νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής στην εποχή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης.» Ένα άλλο παράδειγμα υπερεθνικού σχεδιασμού είναι το «Παγκόσμιο Σύμφωνο του ΟΗΕ για τη Μετανάστευση.» Σε εθνικό επίπεδο, αυτές οι ριζοσπαστικές ιδέες έχουν υποστήριξη, όπως αποδεικνύεται κι από το  έγγραφο πολιτικής του Γερμανικού Συμβουλευτικού Συμβουλίου για την Παγκόσμια Αλλαγή  Welt im Wandel - Gesellschaftsvertrag für eine Große Transformation (Κόσμος σε μετάβαση: Κοινωνικό συμβόλαιο για έναν μεγάλο μετασχηματισμό). 

Ο Raymond Unger ( 2021, σελ. 84–89 ) βλέπει αυτήν την προσπάθεια για υπερεθνικό σχεδιασμό ως μέρος ενός πολιτισμικού πολέμου που οραματίστηκαν οι (σ.σ. ηγετικές μορφές του Πολιτισμικού Μαρξισμού) Antonio Gramsci και Herbert Marcuse. Μια παγκόσμια διαχείριση της άποψης και του θυμού συνδυάζεται με σκηνές φόβου και τρόμου, ειδικά στους τομείς της κλιματικής αλλαγής και του κορωνοϊού, για τη δημιουργία μιας νέας σοσιαλιστικής παγκόσμιας τάξης. Στην πραγματικότητα, ο ΠΟΥ, το ΔΝΤ και ο ΟΗΕ καθοδηγούνται από πρώην κομμουνιστές. Το WEF χρηματοδοτείται από παγκόσμιες εταιρείες, συμπεριλαμβανομένης της φαρμακευτικής βιομηχανίας και των μεγάλων εταιρειών ψηφιακής τεχνολογίας. Το WEF, από την πλευρά του, χρηματοδοτεί σημαντικά την ατζέντα του ΟΗΕ για το 2030. Ο ΠΟΥ χρηματοδοτείται επίσης σημαντικά από φαρμακευτικές εταιρείες και το Ίδρυμα Bill and Melinda Gates Foundation, το οποίο πρωτοστατεί σε παγκόσμιες εκστρατείες εμβολιασμών . Κατά τη διάρκεια της κρίσης του covid-19, η φαρμακευτική βιομηχανία επίσης άσκησε την επιρροή της στον ΠΟΥ. Και το ΔΝΤ βοήθησε τα εθνικά κράτη μόνο εάν συμμορφώθηκαν με τις συστάσεις του ΠΟΥ. 

Αυτοί οι αλληλένδετοι υπερεθνικοί οργανισμοί βλέπουν την κρίση του covid-19 ως μια ευκαιρία να προωθήσουν τις ατζέντες τους. Το έγγραφο πολιτικής του ΟΗΕ Shared Responsibility, Global Solidarity: Responding in the Social-Economic Impacts of COVID-19  αντιμετωπίζει τον covid-19 ως ένα σημείο καμπής για τη σύγχρονη κοινωνία. Η πρόθεση είναι να αδράξουμε την ευκαιρία και να ενεργήσουμε με παγκόσμιο συντονισμό. Οι μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας υποστηρίζουν αυτές τις ατζέντες. Είναι επίσης μέλη του WEF και λογοκρίνουν τις δυσάρεστες πληροφορίες που σχετίζονται με τον covid-19 στις πλατφόρμες τους (Twitter, YouTube και Facebook), όπως άλλωστε κάνουν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τα βίντεο που είναι επικριτικά για τον εμβολιασμό διαγράφονται ιδιαίτερα γρήγορα από το YouTube . 

Ο τίτλος μιας κεντρικής ομιλίας της διευθύντριας του ΔΝΤ Kristalina Georgieva, «From Great Lockdown to Great Transformation» υπογραμμίζει επίσης την ιδέα ότι οι υπερεθνικοί οργανισμοί θέλουν να χρησιμοποιήσουν την κρίση του κορωνοϊού για την προώθηση της ατζέντας τους. Ο Klaus Schwab, ιδρυτής του WEF, υποστηρίζει ότι η κρίση του covid-19 αντιπροσωπεύει μια «σπάνια ευκαιρία» να «θέσουμε νέα θεμέλια για τα οικονομικά και κοινωνικά μας συστήματα». Στο βιβλίο του COVID-19: The Great Reset , που συνυπογράφει με τον Thierry Malleret, ο Schwab μιλάει για μια καθοριστική στιγμή και ισχυρίζεται ότι ένας νέος κόσμος θα αναδυθεί. Σύμφωνα με τον Schwab, ήρθε η ώρα για μια θεμελιώδη μεταρρύθμιση του καπιταλισμού. 

Επίλογος

Έτσι, το παγκόσμια συντονισμένο πρόγραμμα εμβολιασμού μπορεί να ερμηνευθεί ως δομικό στοιχείο σε μια υπερεθνική στρατηγική μιας μεγάλης επανεκκίνησης. Δημιουργούνται παγκόσμιες δομές εμβολιασμών, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μεταγενέστερες παγκόσμιες εκστρατείες εμβολιασμού. Από την πλευρά των υποστηρικτών μιας μεγάλης επανεκκίνησης, ο διεθνώς συντονισμένος εμβολιασμός για τον Covid-19 υπογραμμίζει την ανάγκη για διεθνείς δομές και οργανισμούς, που μπορούν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για άλλους παγκόσμιους σκοπούς, όπως η αποτελεσματική καταπολέμηση της «κλιματικής αλλαγής» και η πίεση για μια μεγάλη επανεκκίνηση. Εν ολίγοις, το κράτος, τα ΜΜΕ, η φαρμακοβιομηχανία και οι υπερεθνικοί οργανισμοί είναι στενά συνυφασμένοι και έχουν κοινό συμφέρον από το αφήγημα του εμβολιασμού. Από αυτή την άποψη, η αυξανόμενη πίεση στους μη εμβολιασμένους δεν προκαλεί καμμία έκπληξη. 

*** 

Ο Philipp Bagus είναι καθηγητής στο Universidad Rey Juan Carlos. Είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Mises, μελετητής του IREF και συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων In Defence of Deflation  και The Tragedy of the Euro , και είναι συγγραφέας της  τυφλής ληστείας! μικρά κράτη. μεγάλες δυνατότητες .: Τα μικρά κράτη είναι απλά καλύτερα ! , και Deep Freeze: Οικονομική Κατάρρευση της Ισλανδίας . 

από liberty-express