Πώς φθάσαμε ως εδώ;

Γράφει ο Γιώργος Χαραλαμπίδης

Μια παλιά παροιμία λέει: «Όταν δεν ξέρεις προς τα πού να πας, κάτσε και σκέψου από πού έρχεσαι...»

Ο Άνθρωπος, είναι μια φυσική οντότητα, με ιστορία κάποιων εκατοντάδων χιλιάδων χρόνων.

Μέσα στους αιώνες που πέρασαν, αντιμετώπισε, με επιτυχία θα λέγαμε, μυριάδες αντιξοότητες και βγήκε νικητής. Προσαρμόστηκε σε πολλές διαφορετικές καταστάσεις και εκμεταλλευόμενος με επιτυχία το φυσικό κεφάλαιο [1], αλλά και το ιδιαίτερο χάρισμα που του δόθηκε, τον Λόγο [2], κυριάρχησε στην φυσική υπερδομή της οποίας αποτελεί μέρος, φτάνοντας σε ένα σταυροδρόμι όπου το ερώτημα: «προς τα πού πάμε;» τίθεται πιεστικό όσο και ανυπόφορο.

Ας δούμε το γιατί...

Ο Άνθρωπος όπως όλα τα άλλα γνωστά έμβια, κατέχει και την δυνατότητα των συμπεριφορών που ορίζουν την εξουσία [3]. Δηλαδή των συμπεριφορών βία, υποκρισία, αδιαφορία. Με αυτές τις συμπεριφορές σε μεγάλο βαθμό επιβλήθηκε στο αντίξοο περιβάλλον. Αλλά με την χρήση του Λόγου κατάφερε και έγινε κυρίαρχος. Ο Λόγος του υπέδειξε πώς να κατασκευάζει εργαλεία, πώς να ερμηνεύει τη φύση, πώς να χρησιμοποιεί την ερμηνεία αυτή μετατρέποντας την σε γνώση, πώς να επικοινωνεί με τους συνανθρώπους του σχηματίζοντας οργανωμένες ανθρωποομάδες αυτό που ονομάζουμε κοινωνίες. Αυτή η τελευταία ικανότητα, ο σχηματισμός δηλαδή κοινωνικών ομάδων, ξεκινώντας από την οικογένεια, έως την δημιουργία εθνών πολλών εκατομμυρίων ατόμων, ήταν καταλυτική. Παράλληλα, από την αρχαιότητα υπήρχαν υπερεθνικές ομάδες, όπως η επιστήμη, η τέχνη, η τεχνολογία, το εμπόριο, αποτελούμενες από άτομα που έφερναν σε επαφή το υλικό και το γνωστικό υπόβαθρο, διαφορετικών εθνών, θρησκειών και άλλων υποδιαιρέσεων του γήινου ανθρωποσυνόλου. Παράδειγμα η γνώση του μεταξοσκώληκα και η παραγωγή μεταξιού από την Κίνα στο Βυζάντιο.

Εδώ ανακύπτει το πρόβλημα.

Οι πρώτες ανθρωποομάδες δεν ξέρουμε με ποιο μέσο δημιουργήθηκαν.

Αυτό που ξέρουμε είναι, ότι εδώ και κάποιες χιλιάδες χρόνια κυριαρχούν ομαδοποιήσεις με βάση την ισχύ και την δύναμη της εξουσίας.

Δογματικές θρησκείες με αυστηρή ιεραρχία και σκληρή επιτήρηση των πολλών, γενεαλογικές ομάδες με εχθρική διάθεση σε οποιονδήποτε “ξένο”. Και ύστερα, βασιλείες, αυτοκρατορίες, φεουδαρχίες ψευτοδημοκρατίες που δεν διαφέρουν από δικτατορίες και πολλά άλλα.

Όσο πιο πολλοί “αρχόντοι”, τόσο πιο πολλοί “παρατρεχάμενοι”, τόσο πιο πολλοί σκλάβοι, απαραίτητοι να υπηρετούν τους πρώτους.

Μετά ήρθε ο καπιταλισμός, οπότε όσο πιο πολλοί “νταβατζήδες”, τόσο πιο πολλές “πουτάνες”, τόσο πιο πολλά “κορόιδα”.

Το αν η σκλαβιά του μεροκάματου είναι ελαφρύτερη από την σκλαβιά την παλιότερη, αφήνω να το κρίνεις εσύ αναγνώστη μου.

Όσο για την κοροϊδία, δεν κοροϊδεύονται οι υποψιασμένοι, αλλά οι νέοι και οι αθώοι, πολύ περισσότερο κανείς δεν γίνεται κορόιδο, αν η κοινωνία που τον περιβάλλει δεν το επιτρέψει, το λιγότερο γυρίζοντας το κεφάλι αλλού και κάνοντας πως δεν βλέπει. Παράδειγμα, η γενοκτονία εκατομμυρίων Ινδιάνων του Νέου Κόσμου, ενώ παράλληλα μεταφέρονταν καραβιές σκλάβων από τη Μαύρη Ήπειρο. Ομοίως η υπερχρέωση της Ελλάδος από το 2010 και μετά, με δισεκατομμύρια χρεών και εκποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, με την χονδροειδέστατη αιτιολογία “μαζί τα φάγαμε”, που παρ' όλα αυτά, με τη συνέργεια της τηλεόρασης έγινε από πολλούς πιστευτή.

Άτομα που “άκουσαν” τα κελεύσματα του Λόγου, δημιούργησαν ομάδες με στόχευση αυτό που λέμε το “κοινό καλό”. Η επιστήμη και η τέχνη είναι δύο υπερεθνικές, υπερθρησκευτικές ομάδες, που δια μέσου των αιώνων έφεραν τον Λόγο κοντύτερα στους ανθρώπους.

Το θέμα είναι ότι και οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι.

Το θέμα είναι ότι την τέχνη σου και την επιστήμη σου κάπου θα την παραδώσεις όταν “φυσικώ τω νόμω” απέλθεις από τούτη τη ζωή. Το θέμα δεν είναι μόνο να θέλεις να δώσεις την επιστήμη και την τέχνη σου σε όλους ανεξαιρέτως, το θέμα είναι, αν είναι σε θέση να την λάβουν, να την καταλάβουν, όπως και αν η εξουσιαστική ελίτ θα σου επιτρέψει κάτι τέτοιο.

Γιατί οι εξουσιαστικές ελίτ αιώνες τώρα, εξουσιάζουν, διαιρώντας τους ανθρώπους σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα, φτωχοποιώντας τους πολλούς σε υλικά και πνευματικά αγαθά ώστε να μην είναι ικανοί στο σώμα αλλά και να είναι νωθροί στο πνεύμα και τέλος εξοντώνοντας τους επιστήμονες και τους καλλιτέχνες που δεν υποκύπτουν στα κελεύσματα της.

Γίνεται λοιπόν φανερό το πόσο σημαντικό είναι, το με ποιο μέσο, Εξουσία ή Λόγο, επιτυγχάνεται η κοινωνική οργάνωση του ανθρωποσυνόλου. Ωστόσο κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να απαρνηθεί καμία από τις συμπεριφορές που έχει σαν δυνατότητα, εκτός αν συντρέχουν λόγοι. Το ίδιο και οι ομάδες. Επίσης στη σύγχρονη εποχή και η Εξουσία και ο Λόγος διαθέτουν εργαλεία διαπαιδαγώγησης, την διαφθορά [4] η πρώτη, την παιδεία [5] η δεύτερη, προσπαθώντας να εκπαιδεύσουν [6] το ανθρωποσύνολο ανάλογα...

Υγεία είναι, να έχεις σωματική, ψυχική, πνευματική και κοινωνική ευεξία.

Σωματική ευεξία είναι:

Η καλή λειτουργία όλων των οργάνων του σώματος ή όταν, η δυσλειτουργία πιθανώς αλλά και απώλεια κάποιων δεν δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα. Όπως επί παραδείγματι κάποιος που φορά γυαλιά μυωπίας, κάποιος που έβγαλε ένα δόντι ή κάποιος που σε μικρή ηλικία έκανε εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας αλλά συνεχίζει ανεμπόδιστα τη ζωή του και πέραν της έκτης δεκαετίας.

Ψυχική ευεξία είναι:

Να θέλεις να γνωρίσεις με το σώμα αλλά και με το πνεύμα. Να αποδέχεσαι όσο και να επιδιώκεις την διεπαφή και την διαλεκτική. Με τον εαυτό, τον πλησίον, την φύση και το σύμπαν, όπως και να θεωρείς ως ανώτερη ανθρώπινη επιδίωξη, την πνευματική καταξίωση. Ενάντια στην ψυχική ευεξία λειτουργούν οι συμπεριφορές βία, υποκρισία και αδιαφορία, είτε σαν ενεργητικοί παράγοντες είτε σαν παθητικοί.

Πνευματική ευεξία είναι:

Να συν-λειτουργούν, το συναίσθημα, η λογική και η συνείδηση, στον μέγιστο δυνατό και ποιοτικότερο βαθμό. Η ανάληψη ευθύνης είναι ένα δείγμα πνευματικής ευεξίας ενώ η αποφυγή όχι. Η αποδοχή των οικείων λαθών και η ειλικρινής μεταμέλεια ομοίως. Όπως και η δυνατότητα διαχωρισμού, του πότε το προσωπικό συμφέρον υπερτερεί του συλλογικού και πότε όχι.

Προφανώς η πνευματική ευεξία εξελίσσεται σε κάθε άτομο από την νηπιακή ηλικία στην ώριμη, με διαφορετικά ζητούμενα, ανάλογα με τις δυνατότητες και ικανότητες του σε κάθε ηλικία, όταν και όπως αυτές γίνονται αντικείμενο παιδαγωγικής μέριμνας από το ίδιο το άτομο (αυτομόρφωση), κυρίως όμως από την ομάδα που το στέργει.

Κοινωνική ευεξία είναι:

Το να σε αποδέχεται η ομάδα μέσα στην οποία δραστηριοποιείσαι είναι σημαντικό. Το να την αποδέχεσαι και συ χωρίς να περιορίζεις τους ορίζοντες σου ομοίως. Κανείς δεν ζει εντελώς μόνος. Από εκεί και πέρα, αλληλεγγύη, υπερηφάνεια, δικαιοσύνη, ακεραιότητα, αξιοπρέπεια, ομαλή διαδικασία περάσματος από κάθε μικρότερη ομαδοποίηση σε κάθε μεγαλύτερη και πολλά άλλα.

Βασικό ζητούμενο της κοινωνικής ευεξίας είναι η επικοινωνία. Χωρίς αυτήν μηδενίζεται. Στο κάτω κάτω δεν μπορείς να αγαπήσεις κάποιον αν δεν τον γνωρίσεις πρώτα...

Όταν η κοινωνική ευεξία είναι παρούσα, οι άλλες τρεις απογειώνονται!

Ασθένεια μιας από τις ανωτέρω κατηγορίες, συχνά επιφέρει ασθένεια και άλλων. Ο ασθενής γενικά, όταν έχει την δυνατότητα της σκέψης, σκέπτεται σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, πράγμα βλαπτικό για το κοινωνικό γίγνεσθαι. Πόσες φορές δεν σου έτυχε προσπαθώντας να εξηγήσεις τα “πράγματα” σε κάποιον, να σου λέει επιτακτικά: «Τι μου λες για πριν, για μετά και για ύστερα, εγώ θέλω τώρα, να μου πεις τι κάνουμε τώρα...».

Υγιή άτομα, απαρτίζουν υγιείς κοινωνίες. Αντιστρόφως αν οι κοινωνίες ασθενούν οφείλεται στην ασθένεια των ατόμων. Ίσως όχι συνολικά, αλλά ικανού αριθμού.

Τα τελευταία χρόνια, έχουμε εστιάσει στην σωματική υγεία, παραβλέποντας έως αδιαφορώντας για τις άλλες τρεις.

Δεν μιλάμε μεταξύ μας, δεν στοχαζόμαστε αρκετά (στοχασμός για όσους το αγνοούν, είναι η συζήτηση με τον εαυτό μας), δεν συζητάμε αναζητώντας κοινό τόπο και όχι αερολογώντας, λαμβάνουμε έτοιμες πληροφορίες από την τηλεόραση ή από το ίντερνετ και πείθουμε τον εαυτό μας ότι η γνώμη που παπαγαλίσαμε από το ένα ή το άλλο μέσο είναι η “προσωπική μας άποψη”.

Βλέπεις, το σχέδιο της εξουσίας είναι καλά επεξεργασμένο και επιτυχές τις τελευταίες εκατοντάδες χρόνια. Σκεφτείτε, το ένα τοις εκατό των ανθρώπων κατέχει περισσότερο από το μισό του παγκόσμιου κεφαλαίου. Αυτοί είναι η αυτοονομαζόμενη ελίτ! Οι άλλοι φτωχαδάκια, έως απελπισμένοι.

Θυμήσου όμως, το σχέδιο δεν περιλαμβάνει μόνο την υλική φτωχοποίηση, αλλά και την πνευματική. Τι ποσοστό του 99% του συνόλου και εκτός ελίτ ατόμων, θεωρείς ότι είναι πνευματικά υγιείς;

Σε βλέπω, κουνάς το κεφάλι σκεπτικός... δυστυχώς έτσι είναι!

Βλέπεις λοιπόν πόσο σημαντικό είναι να γίνεται η Κοινωνική Οργάνωση με τον Λόγο και όχι με την Εξουσία; Βλέπεις πόσο σημαντικό είναι το σωστό πολίτευμα; [7]

Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία χωρίς την συμμετοχή σου, χωρίς την συμμετοχή όλων!

Εδώ χρειάζομαι την προσοχή σου. Σήμερα, δεν είναι η δημοκρατία που κινδυνεύει, ποια δημοκρατία;, δεν είναι το έθνος που κινδυνεύει, ποιο έθνος;, είναι ο άνθρωπος που κινδυνεύει! Ο άνθρωπος σκλάβος, ο άνθρωπος κορόιδο, με επικίνδυνα φθαρμένη την υγεία του, με άγνοια της κατάστασης του και άρνηση να αποδεχθεί του λόγου το αληθές. Ομοίως κινδυνεύει ο άνθρωπος άρχοντας, ο άνθρωπος πλούσιος, ο άνθρωπος ο διαποτισμένος με τη φιλοσοφία “καλύτερα να σε μισούν παρά να σε λυπούνται”, αφού εθισμένος στις βία, υποκρισία, αδιαφορία, έχει σκοτώσει οτιδήποτε πνευματικό μέσα του. Στις ελάχιστες μικρές ομάδες, ενδιάμεσες των δύο αυτών υποδιαιρέσεων του ανθρωποσυνόλου, που έχουν συνείδηση της κατάστασης και δεν διστάζουν να δουν και να διακηρύξουν την αλήθεια, επαφίεται το μέλλον μας.

Τελευταία η εξουσία έχει βγάλει τα παπαγαλάκια της στα κανάλια και λέει, ότι θέλει να φτιάξει τον μετάνθρωπο. Έναν άνθρωπο λίγο άνθρωπο, λίγο ρομπότ. Με τι προσόντα; Η εξουσία αυτό που ξέρει διαχρονικά είναι να σκοτώνει και να σκλαβώνει, να κοροϊδεύει και να εξαπατά, να σκορπίζει φτώχεια, ανοησία και πόνο, αδιαφορώντας για τους πολλούς, αδιαφορώντας για τη φύση. Το πιθανότερο είναι ότι είδε τον εαυτό της σε κάποιο αντικαθρέφτισμα, έφριξε και προσπαθεί να κρύψει τα ανομήματα της πριν αποκαλυφθούν σε όλους. Πώς; Μα με τον προσφιλή της τρόπο. Ελέγχοντας τους πάντες στο τι κάνουν, στο τι λένε, στο τι σκέφτονται!... Εξοντώνοντας ένα μεγάλο μέρος τους στην τελική!...

Και οι τρεις συγγραφείς των τριών εξαιρετικών βιβλίων, δηλαδή “Φαρενάιτ 451”, “Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος” και “1984”,συμφωνούν, στο ότι κάθε είδους δικτατορία, πρωτίστως βάλει ενάντια στην δυνατότητα δημιουργίας κοινωνικής μνήμης και συνεπώς κοινωνικής συνείδησης.

Εδώ είναι και το σημαντικό! Δεν μπορούν τα λεγόμενα συστήματα να οδηγήσουν την ανθρωπότητα. Είτε το οικονομικό (αγορές;), είτε το νομικό (υπάρχει ίχνος δικαιοσύνης στην κοινωνία μας;), είτε το θρησκευτικό (πόσο απέχει η διδασκαλία τους από την πράξη;), είτε τα “ποικίλα” πολιτικά συστήματα. Αυτό που γίνεται σαφές πλέον, είναι ότι χρειάζεται να γίνουμε μια κοινωνία Λόγου, μια κοινωνία Συνείδησης.

Στο ερώτημα λοιπόν, “πώς φθάσαμε ως εδώ;”, η απάντηση είναι, ότι το εργαλείο διαφθορά εδώ και δεκάδες, ίσως εκατοντάδες χρόνια, έκανε την δουλειά του καλύτερα από το εργαλείο παιδεία. Ας μην έχουμε αυταπάτες! Ξοδεύουμε το μέγιστο του χρόνου μας, σε ότι η εξουσία μας επιτάσσει, αφοσιώνουμε την προσοχή μας σε ότι αυτή προβάλλει στα μάτια μας και στο μυαλό μας. Προδώσαμε τον Λόγο και αναγορεύσαμε σε θεό το νόμισμα που “εκδίδει” και “διανέμει” η εξουσιαστική ελίτ, τάχα με την άδεια μας. Χωρίς κανένα έλεγχο! Να γιατί το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει περισσότερο από 50% του παγκόσμιου πλούτου. Με την άδεια μας, έγιναν οι “νταβατζήδες” μας. Με τόσο χρήμα, άλωσαν τον νόμο, αγόρασαν τις θρησκείες, ελέγχουν τις αγορές, την επιστήμη, την τέχνη, την τεχνολογία, την εργασία, το μεροκάματο, τα σχολεία, τα μέσα πληροφόρησης κι έκαναν φυλακή το σπίτι σου όπου θα πρέπει να περιορίζεσαι με δικά σου έξοδα!..

Σημείωσε ότι και η μαφία για το χρήμα αυτό κάνει, δολοφονίες, κλοπές, εμπορία ανθρώπων, διακίνηση ουσιών, εμπορία όπλων, μίζες για εξαγορές συνειδήσεων και τόσα άλλα. Περισσότερο από το μισό της παγκόσμιας παραγωγής είναι από δραστηριότητες ποινικά κολάσιμες.

Βλέπεις, η εξουσία δεν έχει πρόβλημα αναφορικά με το πώς παράγεται το “κέρδος”. Επιβραβεύει το κέρδος ανεξάρτητα του “τρόπου”παραγωγής του!..

Μας έμαθαν ν' αγαπούμε το χρήμα πιο πολύ από τους γονείς μας, πιο πολύ από τα παιδιά μας. Απόδειξη, ότι αφ' ενός είμαστε κατά μεγάλο μέρος ανιστόρητοι, αφ' ετέρου δεχθήκαμε με ελαφριά την καρδιά μας να χρεωθούν οι επόμενες γενιές για τις επόμενες πολλές δεκάδες χρόνια, με δισεκατομμύρια χρέη! Από τον άθλιο κατήφορο που είμαστε, μόνο με κοινή απόφαση μπορούμε να βγούμε. Όλοι εμείς μαζί! Χωρίς αυταπάτες! Μετά θα έχει ανήφορο!..

Για να συνεννοηθούμε χρειάζεται να συμφωνούμε στα νοήματα των συμβόλων (λέξεις εν προκειμένω).

[1] Κεφάλαιο, με τη σύγχρονη ανθρώπινη γνωστική βάση μπορεί να θεωρηθεί, η βιόσφαιρα και κάθε υποσύνολο της, που αναπαράγεται και χωρίς την ανθρώπινη βούληση, το ανθρωποσύνολο και κάθε υποσύνολο του, που αναπαράγεται εν μέρει χωρίς την ανθρώπινη βούληση, η γνώση και κάθε υποσύνολο της, που αναπαράγεται και διευρύνεται αποκλειστικά με ανθρώπινη βούληση.

Όλα τα είδη κεφαλαίου είναι απαραίτητα για την διαχρονική επιβίωση αλλά και εξέλιξη του ανθρωποσυνόλου και όλα μπορούν να γίνουν αντικείμενο αρπαγής και εκμετάλλευσης από εξουσίες.

Το χρηματιστικό νόμισμα (χρηματιστικό κεφάλαιο), είτε πρόκειται για χρυσό, είτε για χαρτονόμισμα, είτε για ηλεκτρονικό νόμισμα, είναι ένα μέσον που εφηύρε ο άνθρωπος για την, διανομή – ανταλλαγή μεριδίων φυσικού κεφαλαίου, μεταξύ των ανθρώπων και των ανθρώπινων ομάδων. Σε περιβάλλον Λόγου εντέλλεται να μοιράζει δίκαια και με αλληλεγγύη τον παραγόμενο πλούτο. Σε περιβάλλον Εξουσίας φτωχοποιεί τους πολλούς χάριν πλουτισμού λίγων.

[2] Λόγος, είναι ο τρόπος δράσης – αντίδρασης ανθρώπων ή ανθρώπινων ομάδων, που θεωρεί ότι οι άνθρωποι και οι ανθρώπινες ομάδες καταξιώνονται μέσω της διαπαιδαγώγησης, ώστε το συναίσθημα, η λογική και η συνείδηση, ατομικά και ομαδικά, να αναπτύσσονται κατά το δυνατόν περισσότερο και αρμονικά. Την συστηματοποιημένη αυτή προσπάθεια αποκαλούμε Παιδεία.

Ο Λόγος δεν επιβάλλει, πείθει. Όταν οι συνθήκες δεν είναι ώριμες ή ευνοϊκές, απλά υποχωρεί δίνοντας τη θέση του στην εξουσία. Αν η εξουσία είναι συνειδητοποιημένη, επαναφέρει την ωρίμανση ή την εύνοια των συνθηκών και παραχωρεί τη θέση της πάλι στο Λόγο. Αν όχι, με αλαζονεία και μοχθηρία θεοποιεί τον εαυτό της (βασιλιάδες, αυτοκράτορες, πρόεδροι) ή ξόανα που αυτή με περισσή υποκρισία έφτιαξε (νομισματική οικονομία - «αγορά»), και οδηγεί τους ανθρώπους σε φτωχοποίηση και αποπνευματικοποίηση, τα ανθρωποσύνολα σε διαίρεση και ανταγωνισμούς, έως ότου φρίξει από το “έργο της” και οδηγήσει την ανθρωποομάδα σε “καταστροφή ανθρώπινου και άλλου κεφαλαίου” είτε με πόλεμο είτε με άλλα μέσα...

[3] Εξουσία, είναι ο τρόπος δράσης – αντίδρασης ανθρώπων ή ανθρώπινων ομάδων, με τις βία, υποκρισία, αδιαφορία. Επιβάλλουν το θέλω τους στους άλλους, αδιαφορώντας για το θέλω ή το μπορώ των άλλων.

[4] Διαφθορά, είναι το μέσο διαπαιδαγώγησης όταν επικρατεί η Εξουσία. Κύριο έργο της διαφθοράς είναι να υποχρεώσει ένα μεγάλο ανθρωποσύνολο σε ελλιπή νοητική ανάπτυξη, ώστε να αδυνατεί να ανταποκριθεί στα κελεύσματα του Λόγου είτε γίνονται με συναίσθημα, είτε με λογική, είτε με συνείδηση. Τότε η συναντίληψη μεταξύ επιστημόνων και ανθρωποσυνόλου καθίσταται σχεδόν αδύνατη, οπότε οι επιστήμονες αναγκάζονται να εναποθέσουν τις καινοτομίες τους στην αγκαλιά της εξουσίας. Όπως και οι γονείς τα παιδιά τους!

[5] Παιδεία, είναι το μέσο διαπαιδαγώγησης στον Λόγο.

[6] Εκπαίδευση, είναι παιδαγωγικό εργαλείο που μπορεί να στρέψει το ανθρωποσύνολο προς την παιδεία είτε προς την διαφθορά. Κατά συνέπεια είτε προς την Εξουσία είτε προς τον Λόγο. Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που καταδεικνύει με αρκετή ενάργεια, πώς από δυνητικό μέσο παιδείας έγινε μέσο διαφθοράς στα χέρια των “ιδιωτών” εταίρων της εξουσίας.

[7] Πολίτευμα, είναι ο τρόπος με τον οποίο ένα ανθρωποσύνολο διοικείται.

Το συνειδητοποιημένο ανθρωποσύνολο που ευνοεί τον Λόγο και κατά συνέπεια τα παιδιά του, αλήθεια, επιστήμη, τέχνη, δικαιοσύνη, ελευθερία, ισονομία, πρόσβαση στην πληροφορία και τη γνώση, επιλέγει σαν πολίτευμα τη Δημοκρατία. Η Δημοκρατία παράγει πολίτες υπεύθυνους, υπερασπιστές του Λόγου.

Όταν οι πολίτες δεν έχουν το γνωστικό υπόβαθρο και την θέληση, να επιλέξουν και να υπερασπιστούν τον Λόγο και τη Δημοκρατία, τότε η Εξουσία επιλέγει γι αυτούς μια οποιουδήποτε τύπου ολιγαρχία, που ενίοτε ψευδεπίγραφα την ονομάζει “δημοκρατία” για να τους εξαπατήσει.