Ο Ερντογάν, οι “υπερκείμενοι” και τα εγχώρια πανηγύρια για το “ήρεμο καλοκαίρι”

 Γράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος

Οι χοροί και τα νταούλια που έστησαν κάποιοι επειδή εξασφαλίσαμε, λέει, μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν, «ένα ήρεμο καλοκαιρινό τρίμηνο» ξεπέρασαν τα όρια της γελοιότητας. Μερικοί το κατάλαβαν και σταμάτησαν για να μη γίνουν εντελώς ρεζίλι. Κάποιοι ανακάλυψαν ότι αναβλήθηκαν οι εκλογές. Άλλοι βάλθηκαν να διώξουν τον Δένδια από το υπουργείο Εξωτερικών για να μη χαλάσει, λέει, την προσδοκώμενη θερινή φιέστα φθάνοντας το παράλογο σε παροξυσμό.

Διότι αν ο Δένδιας είναι ο υπερπατριώτης που χαλάει τη σούπα του “ήρεμου θέρους”, αναγκαστικά καταχωρούν τον πρωθυπουργό στην κορυφή του ενδοτισμού, κυριολεκτικά για «μια χούφτα τουριστικά δολάρια». Οπότε το θέμα Δένδια ευτελίζεται από ζήτημα εθνικής πολιτικής σε διαμάχη της εσωκομματικής καμαρίλας. Όσο για την “εισαγωγή τουριστών” είχε, έχει και θα έχει και ένα πολιτικό υπόβαθρο, εξαρτάται από τις διαθέσεις των “έξω” απέναντί μας, να υποβοηθήσουν ή να βυθίσουν την ελληνική βάρκα: Ο Πούτιν π.χ. σαμποτάρει τη ροή των Ρώσων προς την Τουρκία, οι Άγγλοι υπονομεύουν τις αφίξεις προς την Ελλάδα κ.λπ.

Στο βάθος η εξήγηση για όλα αυτά μάλλον είναι απλά η –φημολογούμενη– γερμανοφιλία του φερόμενου νέου υπουργού Εξωτερικών (Γεραπετρίτης) και οι αντιθέσεις που προκύπτουν. Το επιχείρημα ενισχύεται από το ότι οι ίδιοι που υψώνουν τώρα τον κ. Γεραπετρίτη τον είχαν φλομώσει (και εμάς μαζί του) για την «δεδομένη ανικανότητά του και τα συνεχή λάθη του» και τον προόριζαν για οριστική έξοδο και απομάκρυνση.

Καταλαβαίνει ο καθένας ότι ο υπόγειος και υπέργειος προσωπικός ενδοκυβερνητικός πόλεμος δεν προμηνύει ήρεμο θέρος. Έτσι ώστε η ΝΔ ως κυβέρνηση να μην υστερεί σε τίποτα από τον ΣΥΡΙΖΑ που τρώει τις σάρκες του, ως αντιπολίτευση. Οι δημοσκοπήσεις, σταθερές, αποτυπώνουν την αδιαφορία του κόσμου. Ο Ερντογάν κέρδισε χρόνο μετά τη συνάντησή του με τον Αμερικανό πρόεδρο και την πολύωρη συνομιλία Μπάιντεν-Πούτιν αλλά η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι στο «να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι». Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους Ευρωπαίους (ΕΕ), παρά το φιλοτουρκικό παιχνίδι της Γερμανίας.

Το παίγνιο του Ερντογάν

Η στάση ΗΠΑ-ΕΕ είναι απλή, σαφής και σταθερή: Θέλουν μαζί τους την Τουρκία. Τη θέλουν εναντίον της Ρωσίας του Πούτιν. Τη θέλουν να κάνει τις δουλειές τους, π.χ. να συμβάλει στην ομαλή αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν και στον έλεγχο αυτής της σκληροτράχηλης χώρας. Και κυρίως θέλουν την Τουρκία εκεί ως φράχτη για να εμποδίσει μια επάνοδο της ρωσικής επιρροής.

Οπότε η παρουσία της Τουρκίας σε Αφγανιστάν και Αζερμπαϊτζάν είναι πηγή τριβών και μας ενδιαφέρει άμεσα. Η Τουρκία επεκτείνει το πεδίο δράσης της και εξ αυτού υπονομεύει την υπόστασή της. Διότι οι ΗΠΑ που την προωθούν προσφέρουν δηλητηριασμένο δώρο στον Ερντογάν. Κανείς δεν βγήκε από το Αφγανιστάν σώος.

Αντίστροφα, οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν θέλουν να τους ενοχλεί η Τουρκία στα δικά τους φέουδα και στις μελλοντικές τους βλέψεις. Είτε είναι στην Κύπρο και σε όσα επηρεάζει το νησί, είτε είναι στα πετρέλαια και στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου ο κ. Δένδιας μας καταχώρησε στους μη ενδιαφερόμενους, για να μη χαλάσει το περιβάλλον! Τα λεφτά ας τα πάρουν άλλοι, εμείς θα σώσουμε το περιβάλλον! Έτσι κι αλλιώς αυτοί “οι άλλοι” θα έπαιρναν το αέριο, το πετρέλαιο και το χρήμα.

Ο Ερντογάν λέει ότι δεν θέλει «ανάμιξη τρίτων» στη διαπραγμάτευση με την Ελλάδα. Αλλά δεν του πέφτει λόγος. Τώρα δεν θέλει “τρίτους”, επειδή για πρώτη φορά ΗΠΑ και ΕΕ στέλνουν την Τουρκία να βγάλει «το φίδι από την τρύπα» (π.χ. Αφγανιστάν). Αλλά υπονομεύουν και την επέκτασή της όταν αγγίζει δικά τους χωράφια. Αυτά που έχουν κι αυτά που σκοπεύουν να αποκτήσουν, π.χ. την Ανατολική Μεσόγειο με τους υδρογονάνθρακες.

Οι… “υπερκείμενοι”

Ο Ερντογάν δεν είναι αφελής, ξέρει ότι οι “τρίτοι” θα προτάξουν την Ελλάδα εμπόδιο στις φιλοδοξίες του. Ξέρει ότι την Αθήνα την ξεδοντιάζει επί χρόνια ο “Σημιτισμός-ενδοτισμός”. Ο Ερντογάν ελπίζει ότι στη σημερινή συγκυρία, ευνοϊκή για τον μεγάλο του σύμμαχο, τη Γερμανία, έχει κάποιες ελπίδες να ξεγλιστρήσει από τις ΗΠΑ και κάτι να αρπάξει από την Αθήνα. Αλλά, προφανώς, ΕΕ και ΗΠΑ δεν θα θυσιάσουν τα σίγουρα κέρδη τους στην Ανατολική Μεσόγειο χάριν του Ερντογάν.

Το «έντομο στη σούπα», ωστόσο, είναι ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοήσει τις αντιδράσεις του κόσμου. Το όλο ζήτημα περιορίζεται στο ερώτημα αν οι “υπερκείμενοι”, αφού πάρουν ό,τι θέλουν, θα κρίνουν πως πρέπει κάτι να αφήσουν στις παράκτιες χώρες, Ελλάδα και Τουρκία, για την ηρεμία στην περιοχή.

Ο Ερντογάν θέλει να πιέσει την Αθήνα σε διμερή βάση, με την ελπίδα να πάρει κάτι παραπάνω, προλαβαίνοντας τους “υπερκείμενους” και μηδενίζοντας την Ελλάδα. Αλλά αυτό δεν συμφέρει τους “υπερκείμενους”. Δεν θέλουν πιο ισχυρή την Τουρκία. Τι ισορροπία θα βρει η Αθήνα; Εκτός αν είμαι πολύ καθυστερημένος και στις ερωτήσεις υπάρχουν ήδη απαντήσεις που θα τις μάθουμε στο κατάλληλο χρόνο και με τον κατάλληλο τρόπο. Με τις υγείες μας.

από slpress