Καλώς ήρθατε στην έρημο του Πραγματικού

 

Γράφει ο Δημήτρης Τσίρκας

1. Η σαρωτική επικράτηση των Ταλιμπάν σε ολόκληρο το Αφγανιστάν δέκα μόλις μέρες αφότου αποχώρησαν τα δυτικά στρατεύματα σηματοδοτεί το κύκνειο άσμα του Σχεδίου για έναν νέο Αμερικανικό Αιώνα.

Της απόπειρας δηλαδή των νεοσυντηρητικών γύρω από τον Μπους τον νεότερο να εκμεταλλευτούν το παράθυρο που δημιούργησε η πτώση του Ανατολικού Μπλοκ για να παγιώσουν την αμερικανική ηγεμονία για άλλα εκατό χρόνια, επιβάλλοντας το αμερικανικό μοντέλο σε όλον τον κόσμο και αποτρέποντας την ανάδειξη κάθε επίδοξου ανταγωνιστή.

2. Η εισβολή στο Αφγανιστάν ήταν μόνο το προοίμιο, ακολούθησε εκείνη στο Ιράκ και σειρά είχαν το Ιράν και η Συρία, ενώ το μεγάλο έπαθλο ήταν η Κίνα η οποία θα αποκοπτόταν από τις βασικές πηγές καυσίμων και θα αναγκαζόταν να υποταχθεί στις αμερικανικές επιδιώξεις.

3. Αλλά τα όνειρα των νεοσυντηρητικών ναυάγησαν για πάντα στις ερήμους και τις σκονισμένες πόλεις της Μεσοποταμίας. Πριν αποχωρήσουν από το Αφγανιστάν, οι Αμερικανοί εγκατέλειψαν κακήν κακώς το Ιράκ, αφήνοντας πίσω τους ένα αποτυχημένο κράτος (failed state). Ο μεγάλος αντίπαλός τους στην περιοχή, το Ιράν, έγινε ακόμα πιο ισχυρός, αποκτώντας τεράστια επιρροή στο Ιράκ.

4. Έκτοτε η στρατηγική των ΗΠΑ άλλαξε άρδην. Πλέον δεν εστιάζει στην εισβολή και την κατοχή ολόκληρων χωρών, με στόχο τη δημιουργία, αν όχι δυτικού τύπου δημοκρατιών, αλλά τουλάχιστον σταθερών και φιλικών κυβερνήσεων προς αυτές.

Δεν είναι πια η επιβολή της Pax Americana, αλλά η αποτροπή της παγίωσης καθεστώτων επικίνδυνων για τα συμφέροντά τους, μέσω ενός διαρκούς πολέμου χαμηλής έντασης δια αντιπροσώπων (proxy war) και «χειρουργικών» αεροπορικών χτυπημάτων (βλ. Ιράκ, Συρία. Λιβύη, Υποσαχάρια Αφρική).

5. Σημαίνουν όλα αυτά το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας; Όχι. Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε την ανάδυση ενός ή περισσότερων εναλλακτικών απέναντι στην αμερικανική ισχύ, τόσο στρατιωτικά και οικονομικά, όσο και πολιτικά και πολιτισμικά.

Η Κίνα είναι η μόνη που φαντάζει ικανή να επιτελέσει έναν τέτοιον ρόλο, κυρίως λόγω της τεράστιας οικονομικής της δύναμης, για αυτό και συγκεντρώνει την προσοχή των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, οι οποίες προσπαθούν να συσπειρώσουν όλη τη Δύση εναντίον της.

6. Στρατιωτικά και πολιτικά όμως, αλλά και κυρίως πολιτισμικά δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ των 800 στρατιωτικών βάσεων σε περισσότερες από 70 χώρες και της «μαλακής ισχύος» που ασκεί ο αμερικανικός/δυτικός τρόπος ζωής.

Το οικονομικό παράδειγμα της μπορεί να εντυπωσιάζει ορισμένες ελίτ του Τρίτου Κόσμου που αναζητούν ταχεία ανάπτυξη, το πολιτικό και κοινωνικό της μοντέλο, εντούτοις, δεν συγκινεί ιδιαίτερα τις μάζες, όπως το έκαναν κάποτε οι διάφορες εκδοχές κομμουνισμού και σοσιαλισμού.

7. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός πλέον δεν παράγει τάξη αλλά αταξία, δεν αποσκοπεί στην αναμόρφωση του κόσμου καθ’ εικόνα και ομοίωση των ΗΠΑ, αλλά στη δημιουργία και τη διαχείριση του χάους προς όφελός τους.

Πρόκειται για ένα πλανητικό εκκολαπτήριο βίας, καταστροφής, προσφυγιάς και βαρβαρότητας με τη μορφή διαφόρων γκροτέσκων μορφωμάτων τύπου Ισλαμικού Κράτους ή Ταλιμπάν, με τα οποία όμως οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους άλλοτε συνεργάζονται και άλλοτε πολεμούν.

8. Ωστόσο, αυτό το ατελείωτο χάος στην περιφέρεια ενισχύει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων στη Δύση, η οποία όλο και περισσότερο φαντάζει σαν η μοναδική νησίδα πολιτισμού και ελευθερίας μέσα σε μια θάλασσα σκοταδισμού και βαρβαρότητας.

Η βία και η καταστροφή του Τρίτου Κόσμου συνωστίζονται στα σύνορα του Πρώτου ο οποίος σπεύδει να υψώσει τείχη για να τις κρατήσει εκτός. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που πασχίζουν να γλιτώσουν από τον πόλεμο και τη φτώχεια μεταμορφώνονται σε επικίνδυνοι εισβολείς που απειλούν να «καταστρέψουν» τον δυτικό τρόπο ζωής και να «αντικαταστήσουν» τους πληθυσμούς των ανεπτυγμένων χωρών.

Οι πρωτοκοσμικοί θρηνούν τώρα για το δράμα των Αφγανών στα χέρια των Ταλιμπάν, ιδίως των γυναικών, αλλά την ίδια στιγμή αγωνιούν μήπως κάποιοι από αυτούς θελήσουν να έρθουν προς τα εδώ, σε ένα νέο προσφυγικό κύμα.

9. Οι μάζες στη Δύση αναδιπλώνονται και στοιχίζονται πίσω από όλο και πιο συντηρητικές ή και ακροδεξιές δυνάμεις απέναντι στη θανάσιμη, υποτίθεται, απειλή που έρχεται απ’ έξω, στο πρόσωπο απόκληρων ανθρώπων.

Το συλλογικό φαντασιακό αιχμαλωτίζεται από αταβιστικά ιδεολογήματα, η πάλη των τάξεων δίνει τη θέση της στον πόλεμο των πολιτισμών και η φιλελεύθερη δημοκρατία μετατρέπεται σταδιακά σε ανελεύθερη τύπου Ουγγαρίας η Πολωνίας.

10. Ο 21ος αιώνας μπορεί να μην είναι αμερικανικός, αλλά δεν θα είναι και κανενός άλλου. Και όσο ο παλιός κόσμος πεθαίνει αλλά ο νέος δεν μπορεί να γεννηθεί, τόσο θα ζούμε στην εποχή των τεράτων.

από facebook